Mən ikinci kursa oxuyuram. Bir oğlanı universitetdə çox bəyənmişdim. Əvvəl elə bilirdim ki, sevgilisi var.
Amma, sonra onları heç bir yerdə görmədim və sonra qərara gəldim ki, ona Facebookda yazım.
Bilirəm, səhv hərəkət idi. Bir anlıq həvəs oldu. Buna yazdım, danışdıq, sonra isə kim olduğumu dedim.
Məni universitetdə gördü, mənə qarşı münasibəti dəyişdi, çox mehriban idi və sonra mənə sevgisini söylədi.
Başda inanmırdım, amma, sonra məndə ona sevdiyimi dedim. Beləcə, sevgili olduq.
Mənim Universitetdə heçkəslə işim olmaz, sadəcə bir dəfə səhv hərəkət elədim. O da bilirdi necə bir qız olduğumu.
Bir
müddət keçdi, aramızda dava başladı , çünki, o mənə qarşı çox soyuq,
laqeyd davranırdı. Onu anda verdim, məni sevib, sevmədiyini soruşdum.
Əvvəlki
sevgilisi kimi kimsəni sevə bilmədiyi və məni çox istədiyini dedi ,
beləcə dalaşdıq. Onu çox sevirdim, ayrıla bilməzdik, yenə də barışdıq.
Ad günü idi, hədiyyə almışdım, lakin, yanıma yaxınlaşmadı. Birdən bizi görüb, sevgili bilərlər dedi.
Biz
sevgili deyilik axı dedi. Bu sözü mənə çox pis təsir eləi. Tələbə
yoldaşlarımın yanında çox pis alçaldım. Artıq bir həftə keçib, hər gün
ağlayıram.
Onu tam sildim, nömrəsini iqnor elədim. Hədiyyə əlimdə qaldı, o qədər həvəsliydim,halbuki...
Hər
gün ağlayıram, məni çox sevdiyini deyən biri indi məni niyə belə
atdı... Allaha hər gün dua edirəm ki, içimdəki bu sevgini alsın məndən.
Onu peşman etsin deyə. Hər gün görürəm, elədə baxır ki, özümü gözrməməzliyə vururam, üzümü çevirirəm.
Unidə
çox adam bildi bu söhbəti, çox utanıram. Hələ bir deyirdi ki, məndə
günah var. Halbu ki, birinə yalandan sevirəm demək, sevən bir ürəyi
qırmaq ən böyük bir günahdır. Nə edəcəyimi bilmirəm. O gün hədiyyə
əlimdə qalanda, çox pis oldum, qırdım atdım.
Hələdə özümə gələ bilmirəm, çox üzgünəm.