Vaxtilə padşahlardan biri şəhəri gəzməyə çıxmışdı. Tanınmamaq üçün paltarını dəyişdirmiş, yanına da bir köləsini almışdı. Xalqın öz rəhbərliyi haqqında nələr düşündüyünü öyrənmək istəmişdi.
Mövsüm Qış idi. Soyuq hər yeri sıxıb qovururdu.
Yolu bir məscidə düşdü.
İki yoxsul bir küncdə titrəyərək otururdu. Gidecek başqa yerləri yox idi.
Onların nə danışdıqlarını maraqlanan padşah yanlarına geldi.
Kasıb zarafatcıl olanı soyuqdan şikayət edirdi:
- Sabah cənnətə getdiyimizdə bizim padşahı oraya buraxmayacam! Cənnətin divarına yaxınlaşdığını görsəm, pabucumu çıxarıb başına vuracağam.
O biri maraqla soruşdu:
- Onu nə üçün cənnətə buraxmayacaqsan?
- Elbəttəki buraxmayacam. Biz burada soyuqdan donarken o sarayında kef sürsün. Bizim halımızdan xəbərdar olmasın. Sonra da qalxıb cənnətdə mənə qonşu olsun. Mən elə qonşunu istəmirəm yoldaş, dedi.
Gülüsdülər.
Padsah köləsinə:
- Bu məscidi və adamları unutma! dedi.
Saraya dönüncə məscidə adamlarını göndərdi. İki kasıbı alıb saraya gətirdilər.
Yazıqlar başımıza nələr gələcək deyə qorxuyla gözləyərkən onları bir otağa yerləşdirdilər.
- Burada yeyib, içib yatacaq, padşahımıza dua edəcəksiniz. Cənnətdə sizə qonşu olmasına qarşı çıxmayacaqsınız, dedilər.
Padşah nə yaxşı ürəkli imiş, deyil mi? Peyğəmbərimiz yoxsula kömək edənləri belə tərifləmişdir:
"Bir mömini dünya dərdlərindən qurtaranı, Allah, axirət dərdlərindən qurtarar."