Hamilə qadının bətnində iki uşaq var. Biri imanlı, digər isə imansızdır.
Biri o birindən soruşur: Sən doğumdan sonrakı həyata inanırsan?
İmanlı olan: Əlbəttə, doğumdan sonra həyatın olduğunu hamı bilir. Doğumdan sonra olacaqlar qarşısında güclü və hazırlıqlı olmaq üçün buradayıq.
İmansız olan: Bunlar ağılsızlıqdı. Doğumdan sonra həyat yoxdur. Doğumdan sonrakı həyatı düşünə bilərsən? Doğumdan sonra həyat necə ola bilər ki?
İmanlı olan: Tam olaraq bilmirəm, amma orada işıq və sevinc olacaq. Məsələn, öz ağzımızla yemək yeyə biləcəyik.
İmansız olan: Bu çox gülməlidir. Bizim öz göbək bağımız var, onunla qidalanırıq. Heç kim ordan geri qayıtmayıb! Doğumdan sonra həyat bitir!
İmanlı olan: Xeyr, mən doğumdan sonra həyatın necə olduğunu dəqiq bilmirəm, amma... amma bilirəm ki, doğumdan sonra anamızı görəcəyik və bizim qeydimizə qalacaq.
İmansız olan: Ana? Sən Anaya inanırsan? O hardadı?
İmanlı olan: O hər yerdədir, bizim ətrafımızdadır. Onun sayəsində yaşayırıq. Onsuz bir heç nəyik!
İmansız olan: Axmaqlıqdır! Mən ana zad görməmişəm. Deməli o yoxdur!
İmanlı olan: Mən razı deyiləm! Çünki ətrafda səssizlik olanda onun mahnı oxuduğunu eşidə bilirik. Bizi sığalladığını da hiss edə bilirik. Mən inanıram ki, bizim əsl həyatımız doğumdan sonra başlayacaq.