ALLAH Dostlarından Həzrəti RƏBİƏ həyatını ibadətə bağlayan bu yolda evlənməyi belə düşünməyən uca qamət  hayatında orucun yeri bambaşqaydı.Tez tez nafilə orucu tutardı bir dəfəsində yeyəcək bir şey tapmadı sekkiz gün belə keçmişdi və yeyəcək bir iftarlıq quru çörəyi belə yox idi.Aclıq getdiycə şiddətləndi və öz-özünə görəsən nəfsimə zulümmü edirəm deyə düşünərkən birdən qapı döyülür.Qonşusu bir qab yemək gətirmişdi.H ər yer qaranlıqdır.Onu alıb yerə qoyar.İşıq tapmağa başlayar.İşığı yandıranda görür ki yeməkyi dağıtdığını görür.Nə edib heç olmuya iftarı su ilə açım deyə düşünər.Bu zaman işıq sönər və stəkanı su içəçəkkən stəkan düşüb qırılar.Əlini açar:
 
Ya RƏBBİM! Bu zavallı qulunu sınağa çəkirsən,lakin acizliyimdən səbr edirəm.Deyərək ah çəkir.Bu zaman qeybdən belə bir səs eşidir.
 
Ey RƏBİƏ! İstərsən dünya nemətlərini üstünə töküm.İstərsən üzərindəki dərtləri qaldırım.Lakin dərtlər ilə nemətlər bir vaxta tapılmaz
 
Bu sözü eşidən Həzrəti RƏBİƏ. 
 
Ya RƏBBİM məni səninlə məşğul et və səndən uzaqlaşdıracaq işlərdən uzaq et deyə dua edər.