Heyvanlarla danışa bilən və küləyə, maddəyə hakim ola qabiliyyəti ilə bəzənmiş Peyğəmbər, Həzrəti-i Süleyman, bir gün Qüdsdə, çadırında yoldaşları ilə oturub söhbət edərkən, içəriyə bir adam girər. O məclisdə oturan bir adama diqqət və heyrətlə baxaraq çıxıb gedər.
Çaşan adam, - Həzrəti-i Süleymandan soruşar:
- Bu adam kimdi?

Peyğəmbər cavab verir:
- Əzrail'di.
Bu cavabı alan adam böyük bir çaxnaşmaya düşür və Həzrəti-i Süleymana yalvarır:
- Ya Süleyman, Əzrail mənə çox qəribə baxdı. Nə olar məni buralardan qaçır. Uzaqlara göndər.
Yoldaşının xahişini yerə salmayan gül üzlü Peyğəmbər. külək əmrindədir ya mindirir küləyə və göndərir Hindistana. Adam ertəsi gün Hindistanda birdən qarşısında, bir gecə əvvəlindən gördüyü və artıq tanıdığı Əzrail'e rast gəlir. Başına nə gələcəyini bilib və deyir:
- Başa düşdüm, mənim canımı almağa gəldin. Yalnız bir sualım var, ona cavab ver sonra al canımı, deyir. Dünən məni Süleymanın çadırında görəndə nə səbəbə üzümə heyrətlə baxdın?
- Əzrail cavab verir:
- Mənə dünən sənin canını, ertəsi gün Hindistanda almaq əmr verilmişdi. Seni Qüdsdə Süleymanın çadırında görəndə, 'Bu adam bir gündə Hindistana necə gedəcək? "Deyə heyrət etdim deyir.
- Sizə təyin edilən vaxtdan xilas daha çox yaşamağınız mümkün deyil.
Əcəldən kaçılmaz. Və əcəl, bir gün mütləq başımıza gələcəyinə görə ha bu gün ha sabah, nə fərq edər?