İnsan, insana möhtacdır. Paylaşmaq, danışmaq, yardımlaşmaq, dərdləşmək üçün, hər kəs birini axtarar. Lakin zaman mənə göstərdi ki, insanlar fanidir və gəlir keçər. Hələ ömürünüz uzun olsa əgər, nə qədər sevdiklərinizin köçüb getdiyinə şahid olarsınız. Yaşanan bu ayrılıqlarda gözlər yaşarır, könüllər sızlar. Düşünün ki, Sevgili Peyğəmbərimiz belə, övladlarının vəfatıyla hüzünlənmişdir. Lakin bunu söyləyən də Odur: "İnsanlardan bir dost tutmalə olsaydım, Əbu Bəkri seçərdim." Bu sözə diqqət etmək lazımdır. "İnsanlar arasındakı dostum, Əbu Bəkrdir." demir. "Dost tutmalı olsaydım ..." deyir. Demək ki çox xüsusi, çox gözəl yanları belə olsa, insana təvəkkül qalmaq doğru deyil. Çünki insan, zaaflarıyla var. Zəif bir dala minən, ağacdan tez düşər.

O halda, sev, yardımlaş, paylaş, salamlaş, dərdləş; amma söykənmə! .. Dayağı, Haqq olsun. Dostun da ... İşdə o vaxt, gələn də, gedən də bir olar. Say ki, sən bir sahil, gəlib gedənlər dalğa ... Kimi oxşayar, kimi vurur, kimi dəyər keçər ... Kiminə məst olarsan o dalğaların, kiminə sinir ... Kimi çətin gedər, kimi xoşuna ... De ki: "Rəbbim, bu dərya sahibi sənsən. O halda mənə, mahiyyəti, şiddəti və ziyarəti nə şəkildə olursa olsun , dalğalarını sevməyi, lakin hər birinin nə də gəlib keçici olduğunu unutmamağı nəsib et. "Çünki dalğa bəzən bir adam, bəzən bir hadisə olar da imtahan babında gəlir.

"O, səni olgunlaşdırmaq üçün, Allahın lütf etdiyi bir ikramı. Bəzən rahatlıq, şənlik, bolluq, bəzən də can çətinliyi, çətinlik, yoxsulluqla gəlir. Bəzən dostlarla, kimi zaman düşmənlərlə imtahan edilir. Bəzən, kimsəciklər olmaz da, öz nəfsinlə boğuşursan. Zənnetmə ki imtahan olmaq, həmişə boğuşmaqdır. Xeyr, bəzən çox sevər, sevdiklərinlə imtahan edilərsən. "