Qadına eşidildiyi deyilən sevgi və hörmət harada başlayıb harada bitir, biləniniz varmı? 

 Nəzim Hikmətdəmız:

Qorxunc və mübarək əlləri,

İncə, kiçik çənələri, böyük gözləriylə

Anamız, arvadımız, yarımız…

Və sanki heç yaşamamış kimi ölən;

Süfrəmizdəki yeri,

Öküzümüzdən sonra gələn…

Dağlara qaçırıb uğrunda həbs çəkdiyimiz qadınlarımız…

Əkində, tütündə, odunda, bazarda və ağıllarda

Karasabana qaçışlan qadınlarımız…

Yerə saplı bıçaqların işıltısında;

Oynaq, ağır ombaları və zəngləriylə bizim olan qadınlar,

Bizim qadınlarımız…

Bəli Böyük Nəzm Hikmətin də dediyi kimi bizim qadınlarımız.

İllər sonra; yaşananları görməkdən çox qəbul etməyə başlayınca anladım qadının əziyyətinin nə olduğunu. Bəlkə də bədənimdə zamanla böyüyən qadın öyrətdi bunları.

İnsan olmaq, insanca yaşamaq belə bu cür çətinkən qadın olmaq nə idi?

Qadın sevgi idi,

qadın qürur idi,

qadın namus idi,

qadın eşq idi,

qadın tapınılan idi.

Amma hamısı, hər vaxt sözlərdə qaldı. Bizə analar günündə əzbərlə idilən şeirlərdə ya da edilən ilk eşq andlarında…

Bir yerdə bir səhv var. Bu qədər qiymətli olduğu sözlərlə vurğulanan varlıq, niyə bu qədər ayaqlar altında?

Xəbərləri açın;

bir qadın döyülmüş,

digəri təcavüzə uğramış,

bir başqası ailəsi tərəfindən bilməm kimə satılmış.

Bu sıralar, bu tərz neçə qadın hadisəsi ilə qarşılaşdığımı saya bilmədim. Bir dənəsini unutmağa çalışarkən bir də baxıram ki yeni bir dənəsi daha…

Qadın hər baxımdan məhsuldar deyə haradasa daşlanacaq, xüsusi günlərdə buram buram reklam edən kişilər tərəfindən.

İndi bu yazını oxuyan bəzi bəylər qızacaqlar mənə… Kimsə alınmasın, incinməsin; bunlar gördüklərimin təcrübələridir. Məndə belə təəssüratlar buraxırsınızsa, kiçik beyinlərdə nələr buraxmış ola bilərsiniz; dayanıb düşünmənin zamanı gəlmişdir.

Siz indi yalnız düşünün; "Qadın kimdir?" deyə…