BöLüm 3 (Yusif Belası)

Nəzrin: həə belə de indidən hər şeyi öyrənmisənki sən
Ləman: qızların çoxsu danışırr bu oğlan haqqda tək mən deyiləm.
Nəzrin: mənə nə mən dərslərimə baxım (çantasından qələmi, dəftəri çıxardarkən qələm yerə düşdü, onu əyilib götürəndə başımı qaldırıb birdə baxdımki sinif otagında Ramal var.. elə o an dilimdən Ramal kəliməsi çıxdı. Ramalda təəccüblü halda Nəzrinə baxdı)
Ləman: tanışsız?
Ramal: Salam
Nəzrin: Nə yaxşı dilindən salam kəliməsi çıxdı.
Ramal: sənə nəzakəti öyrədən, men.. indi deyirsənki nə yaxşı salam verdim xanım qız?
Bu ara müəllim gəldi. Hər kəs əyləşsin yerinə dedi. Bir tek Nəzrinin yerində boş yer olduğu üçün Ramal onun yanına keçdi. Nəzrin öz özünə demək anası ölübmüş deyə düşündü ve içdən içə pis oldu. Ramal isə bu təsadüfdürmü deyə düşündü... Dərs boyu qızlar Ramala baxıb onu müzakirə edirdilər. Ləman isə düşünürdüki Nərzinlə Ramal bir birin hardan tanıyır. Zəng vuruldu. Ramal səssizcə otaqdan çıxdı. Elə bu an Nəzrin Ramal deyə səsləndi.
Ramal: mənimləsən?
Nəzrin: aha.. telefonunun partanın altında qalıb buyur.
Ramal: çox sağ ol..
alıb gedmək isdəyəndə Nəzrin yenə Ramal deyə səslenir..
Ramal: deyəsən adımı əzbərləyirsən)
Nərzin: keçən dəfə üçün bağışla.. Sən yaxşılığımı isdədiyin üçün mənim ardımca gəlmişdin mənsə biraz aqrissiv davrandım.
Ramal: bagışlanmalı bir şey yoxdu sənde sıradan adi bir qızsan... hamı kimi...
Deyib getdi. Nəzrinə bu söz cox toxundu . Özünü bəyənmişin biri. Axşam idi. Ramal evdə idi hər kəs axşam yeməyinəe idi.
Rasim: (atası) ilk günün necə keçdi? öyreşə bildin yeni qrupuna?
Ramal: nəyinə lazım?
Nəzakət: atana cavab qaytarma belə.
Ramal: nə isdəyirsiz həə məndən? oturub rahat yeməkdə yeyə bilmirəm sizin əlinizdən deyib qalxdı ayağa.
Rasim: gedmə oğul..
Ramal: mənə oğlum demə!
Ramal evdən çıxdı. Dərdləşməyə adam axdarırdı. İsdədi Vüsala zəng edsin amaa onu narahat etməy isdəmədi. Son olaraq özünü gül mağazasında tapdı. Nəzrin orda idi.. Onu görüb Çönüb getmek isdəyəndə Nəzrin Ramal deyə səsləndi yenə... Ramal bu defə üzündə soyuq bir gülüş ilə Nəzrinə tərəf döndü.
Nezrin: bu vaxtı burda nə edrisən?
Ramal: sənə hesabat verəcəm?
Nəzrin: sualıma niyə sual ilə cavab verirsən sadecə söz soruşdum..
Ramal: məndən hec nə soruşma sualları sevmirəm..
Nəzrin: (Ramalı sıxıntılı gördüyüm üçün)isdəyirsən gəl dükkana birazdan bağlayıb məndə gedecem evə ona qədər söhbetləşərik nədə olmasa qrup yoldaşımsan.
Ramal: mənim sənin kimi qızlarla işim olmaz.
Nəzrin: başa düşmədim... ?
Ramal: yəni imkanıma görə ətrafımda çox qız dolaşır səndə onlardan biri başa düşdün indi?
Nəzrin: qıraqdan baxanda elə qıza oxşayıram mən? !
Ramal: qıraqdan saf, məsum, təmiz amma sizin içinizi biliəem..
Nəzrin: bilmirəm nə yaşamısan, niyə bu qədər həyata nifrət edirsən amma həyat gözəldi çalis sev.. insanlara qarşı bu qədər ön yarqılı olma. Ölüm dünyanin sonu deyil.
Ramal: (Nəzrinin qoludan tutaraq) nə dedin sən!? Sən hardan bilirsən axı!
Nəzrin: qolumu burax!
Ramal: (daha möhkəm sıxaraq) sən mənim nə yaşadıgımı, nə çəkdiyimi hardan biləsən hə? ! Qarşıma keçibdə məni mühakimə edirsən!
Nəzrin: burax qolumu agrıdır sən necə insansan axı!
Ramal: mən belə insanam uzaq dur məndən, yoxsa o başı boş başın bəlaya girəcək!
Nəzrin: (qolun bir təhər çəkib uzaqlaşaraq) dükkan tərəfə gələn sənsən! amma mənə uzaq ol deyirsən günah məndədi səni insan bilib 2 kəlime söz danişmaq isdədim!(deyib dükkana girdi) Ramalsa əsəbi halda maşınına minib sahil kənarına çəkdi. İçin-için ağlamağa başladı. Hanı kişilər ağlamazdı bəs... ? Nəzrinin dediyi sözlər üzümə şillə kimi yapışmışdı sanki... 1 həfətəyə qədər sakit tərzde öz heyatıma davam edirdim öyreşmişdim artıq.. axırıncı dəfə dəqiq nə vaxt ürəydən güldüyümüdə xatırlamırdım ama bu qız həyatıma girib sanki hər şeyi yenidən məhv etmişdi.. Sonra Telefonuma baxdım 18 cavapsız arama vardı Nuraydan.. Mənə görə narahat olduğunu düşünüb evə sürdüm. Evə girdim Lalə(əmisi qızı) hələ yatmamışdı.
Lalə: gəlməsəydin heç evə..
Ramal: Nuray olmsaydı gəlməzdim..
Lalə: evdə her gün söz söhbət salırsan fərqindəsen?
Ramal: sözü hara getirməy isdəyirsən?
Lalə: virus kimi çökmüsən canımıza, sənə əgər bu evdə yaşamaq xoş deyilsə çıx get başqa evdə yaşa.
Ramal: elə bilirsən gedmərəm, bu deqiqə gedərəm nəyinki bu evdən, bu ölkədən gedərəm amma anamın məzaıi buradaı məni saxlayanda odu!
Lalə: bariş artıq ananın yoxlugu ilə tək sənin anan ölməyib bu heyatda.
Ramal: (qışqıraraq) sus!! Bir kəlime belə daha demə!!!
Sabah. Univerisitet. Helə dərsin başlamağına 10 deqiqə vardı. Ramal gəldi. Nəzrin hələ yox idi.
Ləman: dünən taniş ola bilmədik mən Ləman. (əlin uzadaraq)
Ramal: məndə Ramal (əlini sıxdı)
Ləman: qaynayıb qarışmaqla aran yoxdu deyəsən? .
Ramal: dünən kefim yox idi deyə baş qoşmadım qurupa.. sən isdəyirsen məni taniş elə qrupla.
Ləman: hayy hayyy.. (Ləman bir bir Ramalı uşaqlarla tanis edirdi son olaraq sinifə Nəzrin gəldi)
Ləman: buda sənin parta yoldaşın Nəzrin..
Nəzrin Salam uşaqlar deyib yerinə keçdi heç başın qaldırıb Ramal terəfə bele baxmadı. Sonra müəllim gəldi Ramal keçdi yerinə.. Müəllim tanidiq idi. Menim evvelki qrupumdada menə ders demisdi. Birdə gördüm arxadakı son partadakı bir oğlandan Nəzrinə məktub gəldi. Adı deyəsən Yusif olmalıydı. Öz özümə hansı zamanədə yaşayırki, məktub yazır dedim. Nəzrin məktubu açıb oxudu. Məktubun içində nə yazıldığını bilmədim amma bundan sonra Nəzrinin üz ifadəsi çox deyişdi. Əsəbi bir halda çönüb Yusifə baxdı. Məktubu yumurlayıb partanın altına atdı sonra. Zeng vurulan kimi Nəzrin çölə çıxdı onun ardıycada Yusif hər kəs yavaş yavaş çölə çıxmaga başaldı dayana bilməyib məktubu götürdüm

BöLümün Sonu

Müəllif: İ. Qönçə (Lusi)