Mənə görə həyat bir marafondu. Çünki qaçıb yeriməzsən, öz həyat hekayəni yaza bilməzsən. Bir yerdə dayandıqda yeni bir şeyler kəşf edib, onun özəlliyini görə bilməzsən. Amma bu özəlliy mənə görə deyildi. Mən insanları tam kəşf etdiydən sonra onlardan sıxlır uzaq qaçırdım. Kimisə yarı yolda qoymaq ən böyük hobbim idi. Artıq bu hal mənə oyun kimi gəlirdi. Bir sözlə əylənirdim. Bir gün səbəsiz yerə ayırldığım bir sevgilim belə demişdi “Gün gələr sevdiyin qızda səni tanımaz” Çünki o qızı tanımamışdım. Onunla bir yerdə olanda daha 4 ilə bərabər idim. Əslində gözəl qız idi. Amma hamı eyni gəlirdi mənə, fəqrli bir şey yox idi.. Özüm yaraşıqlı olduğumdan kimsə mənə yox deməzdi. Nəticədə hündür boy, ağ dərili, xamiliyon gözlü bir oğlan idim. Məni özəl edəndə mehz gözlərim idi.İmkanlı bir ailənin yeganə tək övladı. Anam, atam nə qədər sadə insanlar olsalarda, mən olar kimi deyildim. Buna görə daima olaraq ailəmlə problem yaşayırdım. Məcbur universitet oxuyurdum. Nə qədər desəmdə "qiyabi oxudun" atam israrala "olmaz" dedi. "Məndən onsuz adam olmazmış amma yenədə" cəmiyyət gör bir deyib məni məcbur universitetə göndərdi. Bu gündə Universitete getdim bir teher. Güclə bəla ilə dersdə oturdum. Dərs bitdikdə dostum Murad ilə universetetin heyetində oturmuşduq. Yenə canım sıxlırdı. Sanki oyuncağımı itirmişdim. Birdən Murad "Tunar qıza bax" dedi. "Hansı qızı deyirsən gör nə qədər qız var".. "Əli ilə işarə etdiyim qıza baxsan, görəsəssən" dedi. Baxmaqla kitlendim qıza sanki. Bizə çox uzaq olmadıqlarından üzün açıq aydın görə bilirdim. Yanındakı qız nəsə dediyindən gülürdü. Gülərkən yanağlarının ikisidə batırdı. Bu necə gözəlliy idi axı. Üzündə heç makiyaj yox idi.Birdə hicablı idi...
Murad: heyyy gözlərin ilə qızı yedin, az bax
Tunar: (başına bir şillə vururaq) sendə elə qız gösterki gözəl olsunda. Mən yaxınlaşmayacam o qıza.
Murad: sən ona qorxdum desənə) sənə baxmaz deyə)
Tunar: mənim kimi oğlana kim desən baxar. İzlə və gör.
Həmin qıza doğru gəldim. Amma içim titrəyirdi sanki. Bu neydi hər gün neçə qıza yaxınlaşan mən indi hərəkət edə bilmirdim sanki. Yaxınlaşıb düz yanında durdum. Ona baxdım. Kiprikləri uzun idi, gözlərinin alt terəfliyində isə çilləri vardı buna rəğmən şəffav bir üz cizgisi vardı.Qızın menə artıq qeribə baxdığını görüb. “Saat neçədir bilməy olar?”deyə soruşdum.Qızsa “12:51 dir” Daha heç nə deyə bilmədim. "Çox sağol" deyib yanından uzaqlaşdım. Muradın yanına gəldiydə mənə gülməyə başladı. Amma başa sala bilmədimki `O qız fərqli idi.
Bu gün universiteden çıxıb evə gəldim. Həmşəki kimi çox yorğun idim. Mən, xalam və xalamın qızı ilə birlikdə qalırdım. Atam və anam mən uşaq yaşlarından vəfat etmişdilər. Xalam zalım biridir desəm tam yeridir. Xalam qızının isə 18 yaşı var. Hər ikisi menimlə pis rəftar edir. Onlardan başqa hec kimim yoxdur. Öz biliyim ilə universit qazandım və indi 3kursda oxyuram. Dinə bağlı bir qızam. Yaşadıqlarıma rəğmən şükür etmeyi hemişə bacarmışam. Bu fikirlərimdən xalamın `Zəhra demeyi ilə oyandım. "Gəl süfrəni qur" dedi. Ayağa durub süfrəni hazırladım. Ac idim amma mənə süfrədə oturmağa icazə vermədi . Jale yenə məni pisleyib deyə. Heç nə demədən öz otağıma keçdim. Universitetde biskvit almışdım özümə onun yarısı qalmışdı. Açıb onu yedim. Sonra isə biraz derslerimi oxudum. Yuxum geldiyini görüb yerimə girdim. Amma gözlərim dolmuşdu. Ağlamaycaqdım.. Hər şeyin bir gün yaxşı olacağına inanırdım çünki..
Səhər idi artıq. Atam məni öz xoşumla səhər-səhər durub dersə getmeyimi görüb şoka düşmüşdü. Özümdə şokda idim.) Uniyə gəldim zənglərdə düşürdüm həyitə. Gözüm sanki kimisə gəzirdi.Amma istədiyimi tapa bilmirdim. Havada tutqun idi dolub durmuşdu. Belə havada içimi sıxırdı hemişə.Dərs bitmişdi. Maşına mindim. Qırmızı işıq yandı. Dayanıb gözlədim. Sağa sola baxırdım özüm üçün birdən dayancaqda həmin hicablı qızı gördüm. Elə o an yağış leysan kimi yağmağa başladı. Qız əlin dayancaqdan çölə çıxardıb, yağış damcılarını tutub gülümsəyirdi... Dayana bilməyib maşından düşüb dayanacağa gəldim. İslanmışdım. Menə teref hec baxmadı. "Tanıdız" dedim. "Xeyir" dedi.. Tanımamışdı məni.. "Saatı soruşmuşdum sizdən dünən" .. Gülümsünərək "həə O oğlan.." Bu an avtobusu gəldi. Mindi getdi. Mən isə onun gedişinə baxdım sadecə. Evə gəlib üstümü deyişdim. Qız ağlımdan çıxmırdı amma. Özünə gəl Tunar deyib özüm özümü şillələdim. Oda bir qızdı. Ondan daha gözəlləri var. Axşama doğru evdən hazırlanıb bara getdim. Artıq gecə yarısı idi. Bar dolmağa başlamışdı. Sarı saçlı bir gözəlçə yanıma əyləşdi.Yaraşıqlı deyib əlin üzümdə gəzdirdi. Dodaqlarıma az qalmışdıki yapışsın özümü çəkib durdum ayağa. Sanki mən başqasına aid idim artıq. Bunu ona edə bilməzdim. Öpə bilməzdim. Birinci defə idiki. İyrəndim buralıqdan. Özümə gəlməliydim amma. Barmenə yaxınlaşıb tünd bir visqi dedim. İçməy isteyirdimki hicablı qız ağlıma gəldi. Sonra özümə hirsləndim belə yerdə o qızı necə düşünə bilərdim. Dayana bilməyib bardan çıxdım. Bir az hava almalı idim. Başımı sol terəfə döndərəndə həmin hicablı qızı gördüm barın yan giriş tərəfində dayanmışdı. Heç tanımadığım bir qıza qarşı içimdə bir inam, güvən vardı, amma onu bura gəlməyinə səbəb nəydi?

BöLümün Sonu

Müəllif: İ.Qönçə (Lusi)

Ps. Hekayə `Hicablı qıza xitam edilsədə, əsas "Tunar obrazının" Zəhraya olan eşqindən bəhs edəcək.