Amin...
Bezen ağlımıza gelmeyecek hadiselerle qarşılaşırıq...
Heç zaman yaşayacaqlarımı zdan sığortalana bilmerik... Allahın işine qarışmaq bizim elimizde deyil... Taleyimize ne yazılıbsa, o da baş verecek... Gec ve ya tez çetinlikle üzleşirik... Men bu heyatda müeyyen çetinlikler görmüşdüm... Nakam sevginin derdini neçe iller qelbimde daşımışdım... (Sabina Nur) Amma Allah başqa problemleri menim qarşımda engele çevirmemişdi... Ta ki, son ay yarım önceye kimi... Bakıdan qayıtdıqdan sonra ara- sıra ağrılarım olurdu... Bunlara mehel qoymurdum... Düşünürdüm ki, yorğunluqdan, soyuqdan, keçirdiyim emeliyyatdan bele oluram... Amma hekim müayinesinden keçdiyim zaman veziyyetin heç de men düşündüyüm kimi olmadığını gördüm... Bir neçe yoxlanışdan sonra hekim deqiq diaqnoz qoymuşdu... Böyrek çatışmazlığında n eziyyet çekirdim... Problem irsi deyildi... Ne de orqanizmime aid sebebden yaranmamışdı... Hekim böyreyime mikrob düşdüyünü bildirmişdi... Bu yalnızca böyrekle temas neticesinde baş vere bilerdi... Son ehtimala göre keçirdiyim emeliyyat zamanı hekimler aletle böyreyimi az da olsa, zedelemişdiler. .. Distille olunmamış aletlerden istifade olunduğu üçün bu terz problem yaşanmışdı... Böyreyimin birinde problem yaranan zaman hekime müraciet etmediyimçün bu digerine de teesirsiz ötüşmemişdi... Hekim müalicelere başlamağı meslehet görse de, vacib olan yeni böyrekle temin olunmağım idi... Ancaq en yaxşı uyğunluq qardaş ve ya bacılar arasında ola bilirdi... Men tek övlad idim... Valideynlerim ve ya başqasının böyreyinin mene uyğun olma ehtimalı çox az faiz teşkil edirdi... Bu veziyyeti kimse bilmesin deye hekimi tenbeh etmişdim... Her kese özüm açıqlamaq isteyirdim... Amma bacarmamışdım.. . Nardenle aramızda yaranan uçurum mane olmuşdu... Hem de adi bir şey üçün bu qeder üzülen Nardene veziyyetimi bildirsem döze bilmezdi... Çetin olardı onunçun... Sağalacağıma ümid etmek isteyirdim... Allahdan ümid kesilmezdi... Amma tek başına müalice qebul edib bütün eziyyetini özüm çekecekdim... Nardeni uzaqlaşdırmaqçu n vasite axtarsam da, tapa bilmirdim... Sevdiyim halda dilim gelmezdi bunu tekzib etmeye... Hadiseler ele formalaşmışdı ki, başqa yola el atmışdım... Onu yaralayacağımı, bu qeder incideceyimi nezere almamışdım... Sadece, menden uzaq olsa, daha az canı yanar deye düşünmüşdüm... Mene nese olsa, nifret etdiyi halda incinmez deyirdim öz- özüme... Etdiyim sehvi bu sebebden heyata keçirmişdim... Narden baresinde melumatları alırdım... Men yaşadığım müddetde ne boşanardım, ne de onu başqa biriyle paylaşa bilerdim... Nardene olan inamım sonsuz idi... Menim heyat yoldaşım olan qadın yad kişiye ümid vermezdi... Amma uzun müddet ayrı şeherde Nardensiz qala bilmemişdim... Narden meni terk etdiyi günden evden üz döndermişdim... Her şey onu xatırladırdı... Narden Bakıda ola- ola men Peterburqda qala bilmezdim... Müalicemi Bakıda araşdırdığım hekim vasitesi ile davam etdirecekdim... Bakıda mesken salsam da, Narden bunu bilmirdi... Ne deyeydim? Hansı üzle qarşısına çıxaydım ki? Heç niyyetim de yox idi... Ancaq son günler Nardenin etrafında gördüyüm oğlan cinlerimi başıma yığmışdı... Nardenin ona başqa gözle yanaşmadığına özüm qeder emin olsam da, oğlanın hisslerini bilmirdim... Getdikce deli olmaq heddine çatmışdım... Her gün arvadımın iş yerine tanımadığım oğlan baş çekirdi... Bunu qebul edecek deyildim... Ne qeder sakit olmağa çalışsam da, içim sıxılırdı... Bir yandan bu xesteliyin meni tapması psixologiyamı pozmuşdu... Diger yandan sevdiyim qadını inciderek özümden uzaq etmeyim... Gerek savadsız, işini doğru- dürüst icra ede bilmeyen hekim meni tapaydı? Niye axı? Allah ne üçün meni bu şekilde sınağa çekirdi? Niye? Her gün yatmazdan önce eyni sualı beynimde fırlayırdım... Netice elde ede bilmirdim... Nardeni ölmeden önce yad kişi ile bölüşe bilmezdim... Deli olardım... Gec olmadan onun önüne çıxıb varlığımı hiss eletdirmeyi qerarlaşdırmışd ım... Nardenin işden geleceyi saatı deqiq bilirdim... Binaya daxil olub soyuq havaya fikir vermeden gözlemeye başlamışdım... Bir neçe deqiqe sonra Narden içeri keçib qorxmuşdu... Mense onu görüb buraya ne üçün geldiyimi unutmuşdum... Darıxmışdım... (Sabina Nur) Nardene yaxınlaşıb qollarımla bedenini sarmışdım... Bir neçe deqiqe bu veziyyetde qalmışdıq... Daha sonra Narden boş anımdan istifade edib menden aralanaraq üzüme sille vurmuşdu...
- Nifret edirem sene!!! Bu ne cüretdir? Qarşıma nece çıxa bilersen? Nece? - esebi olduğu hiss olunurdu... Gözleri dolmuşdu...
- Men senin erinem... - başqa variant ağlıma gelmirdi...
- Doğurdan? Ne tez yadına düşmüşem... Sen yaxşısı budur ki, indi get, gelen defe bir ay yox, bir il sonra bunu yadına salıb gelersen...
- Narden... Menimle düzgün danış...
- Ne? Düzgün danışmayan kimdir? Kim? Mene neler yaşatdığının ferqindesen? Ne etdiyini bilirsen? Çıx get!!!
- Men heç yere getmirem!!! Bundan sonra sen harada olsan, kölgene çevrilecem...
- Ünvanı sehv salmısan? Şefeqin nigaran qalar... Redd ol!!!
- Qışqırma!!! İndi gedirem... Amma yene gelecem... Danışıb her şeyi hell edeceyik... - binadan çıxıb maşınıma eyleşmişdim... Esebden yene ağrılarım başlamışdı... Maşının istilik sistemini işe salıb derinden nefes dermeye başlamışdım... Nardeni anlayırdım... Onunçun asan deyildi... Amma bir yolunu tapıb özümü bağışladacaqdım ... Ölsem de, son günlerimi Nardensiz istemirdim...

Narden...
Amini qarşımda gördükde teecüblensem de, onun qolları arasında olmaq yaşadıqlarımı az da olsa, unutmağıma sebeb olmuşdu... Ancaq bağışlaya bilmezdim... Qelbinde başqasına sevgi duyan birinin menim yanımda işi yox idi... Nece gelmişdise, elece de geri qayıtmalıydı... Gece eve girdiyim andan Arize xalaya ac olmadığımı bildirib otağıma çekilmişdim... Amin yaxınımda olmayan zamanlar danışmaq asan idi... İndi nece edecekdim? Sevdiyim insanı özümden nece uzaqlaşdıracaqd ım? Seheri fikirler ve göz yaşımla açmışdım... Heç kime kelime etmeden işe yollanmışdım... Bütün günümü robot kimi yola vermişdim... İşden çıxan zaman Vüsatı kenarda maşınına söykenmiş veziyyetde görmüşdüm... O da meni görüb ireli addımlamışdı...
- Narden... Danışmalıyıq... - Vüsat telaşlı görünürdü...
- Ne barede?
- Olar ki, seni eve qeder ötürüm yolda danışaq?
- Bele vacibdir? - söhbetlik halda deyildim...
- Vacibdir... - bele önemli olan mesele marağıma sebeb olmuşdu... Maşının arxa oturacağında yerimi rahatlamışdım.. . Vüsat da sükan arxasına keçib maşını işe salmışdı...
- Bu meseleleri danışmaq mene xoş deyil... Heç özüme yaraşdırmıram da... Amma bu gün yoldaşın olduğunu söyleyen bir şexs iş yerime gelmişdi...
- Ne? - dilim qurumuşdu... Amin niye bele davransın ki?
- Sözümü kesme... Senden uzaq olmağımı dedi... Hetta meni hedeledi... Aramızda heç ne olmadığını söyledim... Çox esebi idi... Ne olsa da, senin ona mexsus olduğunu ve kimseye vermeyeceyini bildirdi... Çox qetiyyetli görünürdü... Aranızda ne olduğunu bilmirem... Amma bele danışan kişi boş söz serf etmez... - Vüsat danışdıqca utancımdan qulağımacan qızarmışdım... Amin heç zaman bele davranış sergilemezdi... Eşitdiklerime inanmırdım...
- Vüsat, bağışla... Bele olsun istemezdim... Amma biz ayrılmışıq... O, meni sevmir... Danışdıqlarına da mehel verme... - içimden gelen kelimeleri dilime tökmüşdüm...
- Yanılırsan... O, seni sevir... Sevmeyen kişi bunu etmez... Sen de onu sevirsen... - 2 deqiqe içinde Vüsat bizi deli- divana aşiq etmişdi...
- Yanılırsan...
- Esas sen yanılırsan!!! Sevmeyen kişi sene göre menim qarşıma çıxmazdı... Ve sen onu sevmesen, üzüyü çoxdan çıxarmışdın... Hele de yerinde durur... Özü de aranızdakı problemi bilmesem de, sevgi olan yerde başqa her şey menasını itirir... Bilesen... - danışmağımın menasız olduğunu görüb susmağı seçmişdim... Sevgi olsa da, qürur bize imkan vermezdi... Olanları uda bilmezdim... Xasiyyetime beled idim...
Eve çatdıqdan sonra Arize xalanın ağzını arayıb Aminin gelişinden xeberdar olub- olmadığını öyrenmek istesem de, netice elde etmemişdim... Yerime uzanıb Cırtdanı qucaqlayaraq düşünmeye başlamışdım... Aile qurarken Cırtdan Arize xalagilde qaldığından indi yanımdan ayırmırdım... Aminden mene qalan xatireler, telefonun yaddaşında olan resimler ve Cırtdan idi... Dünen olanları ve Vüsatın dediklerini beynimde fırlayırdım... Göresen, Vüsat deyen kimi Amin meni sevirdi? Sevirdise, niye bele etdi? Niye o qadını xatırladı? Niye? Fikirlerle beynimi didirdim... Qulağıma gelen mahnı sesinden düşüncelerden qopmuşdum... Çölden gelirdi... Heminki musiqi, hemin ifa... Gözlerim dolmuşdu... Perdeni aralayıb binanın önünde qara maşın görmüşdüm... Deqiq Amin idi... Bizim mahnımızı başqası qoşmazdı... Keçmişe dönmüşdüm... Ad günüme, gezintimize, maşında her gün bu mahnını dinlemeyimize.. .

Aleksandr xlestov- lublu tebya do bezumıya

Под осенним дождем
Озябну под холодом
Мы одни посреди шумного города
Мы молчим, но звучит в этом молчании
Наших ангелов плач, полный отчаянья

Я хочу не думать о тебе, только не могу
Каждый раз прощаясь навсегда сам себе я лгу
Я не в силах вычеркнуть тебя из своих страниц
Снова ищу твой взгляд средь незнакомых лиц
Снова растворяюсь я в своих видениях
Это не любовь, это уже наваждение
Иногда мне кажется, что я без тебя не я
Просто люблю тебя
Я до безумия

Всё прошло, мы теперь два одиночества
Ты одна, я один
История кончилась
Как вода и огонь с тобою мы разные
Только нитью одной всё-таки связаны

Tercüme:
Bir yagisli payiz axsaminda,sesli seherin ortasinda sakitce dayansaq da, bu sessizliyi bizim meleklerimizin kederden ağlaması pozur.

Men sen haqda dusunmek istemirem,
Amma bacarmiram...
Her defe hemişelik gedirem desem de,
Özüme yalan deyirem...
Seni heyat sehifemden sile bilmirem...
Ve her defe senin baxışını tanış olmayan simalar içinde axtariram...
Bu artiq sevgi deyil, sanki xeyaldır...
Herden mene ele gelir ki sensiz men men deyilem...
Sadece, seni delicesine sevirem....

İndi her şey keçdi, ayrılmışıq...
Her ikimiz tenhayıq...
Hekaye bitdi...
Biz seninle od ve su kimi ferqliyik...
Amma yene de bizi birlesdiren bağ var...

Mahnı seslendikce gözümden muncuqtek yaşlar axıb yanağımı islatmışdı... Evveller birleşmeyeceyim izi düşündüyümçün bu sözler qelbimi incitse de, indi son misralar üreyimi parçalamışdı... (Sabina Nur) Eynen mahnıda deyilen kimi indi biz ayrılmışdıq... Hekayemiz bitmişdi... Mahnı bitse de, yeniden seslenmeye başlamışdı... Elimi ağzıma sıxıb hıçqırıqlara boğulmuşdum... Heyatımızdan her şeyi ve her kesi sile bilerdik... Xatirelerden savayı...
- Sus!!! Sus!!! Sus!!! Qurban olum, sus!!! - elimi qulağıma aparıb qışqırmağa başlamışdım... Üreyim patlayırdı... Dayana bilmirdim... Gücsüzleşmişdim ... Qapının açılması ile otağı işıq bürümüşdü...
- Narden... Ne olub? Sakitleş... - Arize xala qabağıma qaçıb yere oturmuşdu...
- Xala, gelib... Meni incitmekçün, derdimi tezelemekçün gelib... Döze bilmirem... Bacarmıram... Men onun qarşısında acizem... Bacarmıram... - Arize xalanı qucaqlayıb ağlamağa davam etmişdim... Musiqi kesilmek bilmirdi...
- Men burdayam... Özüne gel... Axı sen düzelmişdin...
- Üreyim ağrayır... Bizim mahnımızdır... Sen de eşidirsen? İlk günden bizim mahnımızdır... Xatırlayım deye edir... Unutmamışam ki... Unuda bilmirem... Kaş beynimi çıxarıb temizleyerdiler ... Belke, olanları unudardım... Döze bilmirem onsuzluğa... Qorxuram... Bağışlamaqdan qorxuram... - hıçqırıqlar arasında cümleleri tekrarlayıb Arize xalaya sığınmışdım... Sevirdim... Çox sevirdim... Bu neçe günde başımı qatmağa çalışsam da, Aminin gelişi beynimde her gece tekrarladığım cümleleri alt- üst etmişdi... Geriye qalan bir tek sevgim idi...
Dünen gece yene eyni hal tekrarlanmışdı. .. Amin qarşıma çıxmasa da, maşında mahnı qoyub etrafa sesini yaymışdı... İncinirdim... Arize xala mene meslehet vermişdi ki, Amin qarşıma çıxsa, onunla danışım... Amma bu asan deyildi... Ne olanlardan keçe bilerdim, ne de qelbimdeki hisslerden... İçimde iki duyğu mübarize aparırdı... Üç gecedir yuxularım erşe çekilmişdi... Bu gün martın sekkizi idi... Amma bizim işimiz günlerden asılı deyildi... Hazırlaşıb çay içerek ayaqqabılarımı geyinib qapını açmışdım... Yerde gördüyüm qutudan teecüblenib eyilerek qucağıma alıb içeri qoymuşdum... Arize xala da menden geri qalmırdı... Qutunun yan terefinde böyük herflerle " Narden" yazısını görünce tez çekmelerimi çıxarıb otağıma keçmişdim... Arize xala veziyyeti anlayıb arxamdan gelmemişdi... Qutunu açıb en üstde vereqde yazı görmüşdüm... Vereqe elime alınca gözüme en son gece geyindiyim gecelik sataşmışdı...
" Dünen sensiz otuz üçüncü gecemi sehere açdım... Her gün senin qoxunu bu kiçik parçadan almaqdan yorulmuşam... Seni isteyirem... Sensiz döze bilmirem... Bilirem ki, bağışlanmaz hereket etmişem... Amma sevgim yalnızca sene mexsusdur... Heç ne ve heç kim bunu deyişe bilmez... Bezen beynimizde uydurduğumuz sebebleri özümçün derde çeviririk... Mende bunu etdim... Neticede en deyerli insanımı itirdim... Amma bil ki, sebebsiz heç ne olmur... Menim de sene etdiyim hereketin yanında bir damla sayılmayan sebebim var... Amma heç ne vacib deyil... Bu deqiqe qorxuram... Seni itirmekden qorxuram... Meni temennasız seven qadını itirmekden qorxuram... Bu gün qadınlar bayramıdır... Men şanslıyam... Senin kimi qadına sahibem... Eslinde, bu gün menim kimi şanslı kişilerin bayramıdır... Sene ne hediyye edeceyimi düşünsem de, tapa bilmedim... Gözümde sene layiq heç ne yoxdur... Ancaq özüme layiq bildiyim biri var... Sen varsan... Bu gün meni xoşbext et... Özünü son nefesimedek mene aid et... Seni Sevirem... " mektubu oxuduqca göz yaşlarım vereqi islatmışdı... Elimle üzümü qurudub qutunun içindeki kiçik diger qutunu açmışdım... (Sabina Nur) Ağ rengle mavi rengin qarışığından olan qısa geyim idi... Geyimi çıxardıqda kiçik kağız kenara uçmuşdu... Yere eyilib kağızda yazılan sözleri oxumuşdum...
" Saat: 19:00 seni binanın önünde gözleyecem... Mene şans ver... "