Bir qadını cadugərlikdə ittiham edib tonqalda yandırmağa hazırlaşırdılar. Lakin o dövrün qanunlarına görə hamı onun cadugər olduğunu təsdiq etməli idi. Tonqalın ətrafına toplaşan böyük izdiham qadına «cadugər» deyə qışqırırdı. Qışqırmayan yeganə adam qadının öz oğlu idi. 
Birdən kimsə «oğlunu da yandırın, cadugərin oğlu şeytandı» deyə qışqırdı. Oğlunun həyatına görə narahat olan qadın «o mənim oğlum deyil» dedi.
Bundan qəzəblənən oğul da başqaları kimi anasına «cadugər, cadugər» deyib qışqırmağa başladı. Bu an qadının ayaqları altında tonqal alovlandı. Alov onun bədənini bürüyürdü. Lakin onun ürəyini ağrıdan bu deyildi. Günahsız qadın oğlunun necə dünyaya gəlməsini, onun ilk addımlarını, ilk dəfə «ana» dediyini yada salırdı. O izdihama qarışmış və onlardan fərqlənməyən doğma sifətə baxırdı. Gözlərindən axan yaş isə onun yanaqlarını alovun istisindən çox yandırırdı.

Qəddar alov söndü, külək onun yerində qalan gülü ətrafa səpələdi. Ətrafa toplaşmış insanlar dağılıb getdi. Qadının oğlu isə meydanda tək qalmışdı. Onun nə gedəcəyi yeri, nə də doğma bir adamı yox idi. Bir azdan onu meydandan qovdular. Oğlan başqa həyat axtarmağa yollandı. Lakin getdiyi hər bir yerdən qovulur, döyülür, söyülürdü. Nə qədər çox çətinliklərlə, acılarla rastlaşırdı, bir o qədər də çox anasını, onun isti, yumşaq əllərini, ürəyinə yaxın olan doğma səsini, göstərdiyi nəvazişi və məhəbbətini yada salırdı.

Zavallı tez-tez həyatın qəddar olduğundan və ondan ən qiymətli varlığını aldığından gileylənirdi. Lakin bu sözləri deyəndə onun daxilindən bir səs gəldi:

- Yox, sənin ən qiymətli varlığını həyat yox, sən özün almısan. Sən öz həyatını qorumaq məqsədi ilə ondan imtina etdin. 
Oğul vicdan əzabı və ləkə ilə yaşamağa başladı.
Bir müddət keçdi. Qadın bəraət aldı, onun təmiz adı qaytarıldı. Oğlu isə hər zaman hər yerdən qovulurdu və hörmətsiz rəftarla üzləşirdi. Heç vaxt rahat həyat sürə bilmirdi. Heç rahat ölə də bilmədi.

Öz xilasınıza görə məhəbbətdən imtina etməyin. Kim imtina etsə, təmiz addan və insanların məhəbbətindən məhrum olur.