Sakit,isti və günəşli bir gün idi.Bir mələk cənnətdən qaçdı və yaşıl dünyamıza endi və tarlalarda,meşələrdə,Şəhərlər də,və kiçik kəndlərdə dolaşmağa başladı.Günəş batar-batmaz qanadlarını açdı.Və dedi:
Ziyarətim bitdi artıq işıq dünyasına geri dönməliyəm.Fəqət buradan bir xatirə ilə dönmək istəyirəm:-dedi ,gözəl  bir gül baxçasına baxdı və dedi:
-Bu çiçəklər qədər gözəlini,onlar qədər xoş qoxanını görmədim.Onun üçün xatirə olaraq bu çiçəkləri götürəcəm dedi.O,sıra da gözəl  gülən bir körpə gördü.Öz -özünə dedi:
Bu körpənin gülümsəməsi buketən də gözəldi onu da özümlə aparmalıyam.Bu sözləri deyər-deməz Mələk ,körpəni götürür.Körpəninbeşiyini və körpəyə sel kimi axan ananın sevgisini gördü.Mələk dedi ki,Ananın sevgisi lap gözəldi onu da özümlə aparacam.
Beləliklə Mələk cənnətə gəlib çatır cənnətin qapısında görür ki,əlində ki,bütün güllər solub,körpənin üzündə ki,o,möhtəşəm təbəssüm yox olmuşdu.Ancaq ananın üzün də ki,sevgi hələ də üzün də qalmışdı.Mələk gülü və körpəni cənnətin qapısının yanın da atır və sadəcə cənnətə ananın üzündə ki,sevgi ilə daxil olur.
 
P.S. Mən bu hekayəni çox bəyəndim ümid varam sizdə bəyənərsiniz.:heart: