Qədim zamanlarda bir hökmdar var idi. Bu hökmdar çox varlı idi. O var-dövləti ilə öyünməkdən həzz alırdı. Hara getsə, öz var-dövlətindən danışırdı. Hökmdarın ağıllı bir vəziri var idi. Böyük də kiçik də onu çox sevirdi. Bir gün hökmdar vəziri ilə söhbət edəndə ondan: "Sən dünyagörmüş bir adamsan. Hamının sənə böyük hörməti var. Bilmək istəyirəm, görəsən, mənim var-dövlətim haqqında nə düşünürsən?”deyə soruşdu. Vəzir diqqətlə hökmdara baxıb dedi: "Fərz edək ki, ucsuz-bucaqsız bir səhradasız. Susuzluq sizi əldən salıb. Hiss edirsiniz ki, artıq ölüm də çox uzaq deyil. Bu vaxt sizə bir fincan su versələr və əvəzində var-dövlətinizin yarısını istəsələr, verərsinizmi?” Hökmdar bir qədər fikirləşib: "Əlbəttə ki, verərəm!”-deyə cavab verdi. Vəzir davam etdi: Fərz edək ki, susuzluğunuz yenə artdı. Taqətdən düşdünüz. Yenə sizə bir fincan su versələr və əvəzində var-dövlətinizin yarısını istəsələr, verərsinizmi?”Hökmdar yenə də fikirləşib: "Təbii ki, verərəm!” –deyə cavab verdi. Artıq son sözü demək vaxtı idi: "Madam ki, belədir, onda bu var dövlətə öyünməyə dəyməz. Çünki onun qiyməti iki fincan sudan artıq deyil”...