Çox
yaşanmışdı onun ömründə sevgilər. Sanki hər insanda xəyalındakı insanın
bir üzvünü tapırdı. Hey cəmləyib bir adam etmək istəyirdi, alınmırdı.
Birində olan, birində yox idi. Kənardakı insanların diqqətində olmağa
elə öyrəşmişdi ki, Arzu, sanki ayağı yerə dəymirdi. Hər zaman
kənardakılar tərəfindən sevilmək insana qanad verir. İtirdiklərini də
gözə almırsan. Ancaq Arzu ailədə heç xoşbəxt deyildi. Hər gün
dava-dalaş, qısqanclıq çilədən çıxardırdı onu. Ətraf diqqəti görəndə "
mən nə üçün dözməliyəm? Kim üçün?”-deyə düşünürdü.
Həyatının
sıxıntılı dönəmiydi. Heç nədən, heç kimdən çəkinmədən hər bir addımı
aşikar atmağa belə cəsarəti çatırdı. Əhməd də onu bəyənən növbəti bir
gənc idi. Gənc deyəndə ki, hər ikisi ailəli insanlar idi. Çox qəribə
tanışlıqları var idi. Hər ikisi də qarşısındakından nə istədiklərini
bilirdilər. Əhməd Arzunu sıradan bir qadın sayırdı. Sıradan, ancaq
gözəl. Nəyinəsə də görə sıradan qadınlar içində də xüsusiləşdirmişdi.
Sıradan, özəl bir qadın. Çox qəribə etiraf idi Arzu üçün bu. Bu da bir
şansdır, sıradan və özəl olmaq. Hər adama qismət olmurdu. Bəlkə də, bu
qeyri-adi özəllik Arzunun ona bağlanmasının ilk mərhələsiydi.
Bəs
Əhməd kim idi Arzu üçün? Zövqündə belə olmayan, həyatını rəngləndirmək
üçün bir az zaman keçirəcəyi biri. Sadəcə, başqatan bir vasitə. Arzunu
problemlərdən uzaqlaşdıran bir vasitə.
Ailədəki
vəziyyət Arzunu evdən o qədər uzaqlaşdırmışdı ki, hətta körpələri belə
atıb getmək ağlından keçirdi. Sanki dar qəfəsdə qalıb boğulan, öz
yuvasında olmayan bir quş kimiydi. Qəfəsin qapısının açılmasına bənd
idi. Geriyə baxmadan ucsuz-bucaqsız səmalara uçardı.
Zaman, qayğı, diqqət insanı yolundan döndərə bilərmiş.
Əhmədin
Arzuyla tanış etdiyi biri də ona meyl salmışdı.Təbii qadının da belə
yumuşaq olduğunu gördükdə niyə də sevgisini bəyan etməsin? Arzu niyə?,
nə üçün? etdiyini bilmədən, Əhməd haqda düşünmədən bu gizli, qiyabi eşqi
yaşamağa davam edirdi. Ancaq bir şeydən əmin idi, "o insan mənə lazım
deyil”. Bəs niyə? Cavabını özü belə bilmədiyi lazımsız münasibət.
Yenə
Əhmədlə gözəl bir görüş. Sevgi, diqqət, qayğı dolu bir gün. Sevgidən
pərvazlanmışdı Arzu. Eyş-işrəti Arzuya gələn mesaj pozdu. Əhmədin
öncədən baş qaldırmış şübhələri bir az da dirçəldi. Yazıları bir-bir
oxuduqca gövdəsi əsir, gözləri qan çanağına dönürdü. Ancaq yenə də
oxuyurdu. Sanki bu çılpaq yazışmanı oxuyaraq özünə əziyyət verməkdən
zövq alırdı.
"Bağışla
məni, yalvarıram məni atma, sən də məni atsan, darmadağın olaram”
sözləri sanki uzaqdan eşidilirdi. Əhməd bir burulğana düşmüşdü. Bu
acizanə yalvarışlar onun düzgün qərar verməsinə əngəl olurdu. Özünü öyən
Arzu necə cılızlaşmışdı. Nə zamansa sevgi üçün yalvaracağını ağlına da
gətirməzdi. Yuxudan ayılmışdı Arzu. O an Əhmədin atacağı bir addım var
idi, xainin üzünə belə baxmadan uzaqlaşmaq. Bəs ayaqları getdimi?
Sevdiyinin göz yaşımı, çəkdiyi əzablara, peşmanlığa inanmaq istəyimi, ya
onu itirmək qorxusumu onu saxladı? Bilmədi. Dediyi bir cümlə oldu: ”Mən
səni itirmişəmmiş. Yenidən qazanmalıyam.” Bəlkə də, düşünmədən dediyi
bir cümləydi. Bu etiraf Arzunun ağlayan gözlərinin gülməsinə, həyata
ikiəlli yapışmasına, sevgisini əbədi qorumasına bir təkan oldu.
Günaha bataraq sevmək belə insanı xoşbəxt, hüzurlu edərmiş...