Hindli bir müdriklə tələbələri gəzişərkən Qanq çayının sahilində bir-biri ilə hirslə qışqıran ailə görürlər.Tələbələrinə dönüb " insanlar niyə bir-birləri ilə qışqıraraq danışarlar? " deyə sual verir.Tələbələrdən biri " çünki səssizliklərini qoruya bilmirlər və özlərini itirirlər " deyir.Müdrik " axı hirsləndiyimiz insan yanımızda ikən niyə qışqıraq? O adama demək istədiklərimizi daha alçaq səslə də deyə bilərik elə deyil mi? " deyə təkrar soruşur.
Tələbələrindən səs çıxmadıqda isə izah etməyə başlayır: " İki insan bir-birlərinə qəzəbləndiyi zaman qəlbləri bir-birindən uzaqlaşır. Bu uzaq məsafədə bir-birlərini səslərini çatdırmaq üçün qışqırmaq məcburiyyətində qalırlar. Nə qədər çox hirslənib qəzəblənsələr aradakı məsafəni azaltmaq üçün bir o qədər çox qışqırırlar. "
-"Yaxşı, bəs iki insan bir-birini sevərsə, necə? "
-" Bir-birlərinə qışqırmaq yerinə sakitcə danışarlar, çünki ürəkləri bir-birinə yaxındır, arada məsafə ya yoxdur ya da çox azdır."
- " Yaxşı, iki insan bir-birini daha da çox sevsə, necə? "
-"Artıq danışmazlar, yalnız fısıldaşırlar, çünki qəlbləri bir-birlərinə daha da yaxındır, artıq bir müddət sonra danışmalarına belə gərək qalmaz. Yalnız bir-birlərinə baxmaqları kifayət edər. Bax bir-birini gerçək mənada sevən iki insanın yaxınlığı belə bir şeydir. "

Daha sonra müdrik tələbələrinə dönüb davam edir:
"Bu səbəblə mübahisə etdiyiniz zaman qəlbləriniz arasına məsafə girməsinə icazə verməyin. Aranıza məsafə qoyacaq sözlərdən uzaq durun. Əks halda məsafənin artdığı elə bir gün gəlir ki, geriyə dönüb bir-birinizə yaxınlaşacaq yolu tapmaya bilərsiz. "
Bəzən qışqırmaq, birilərinin xətrinə dəymək o an üçün bizi sakitləşdirə və ya haqlı olduğumuzu düşündürə bilir. Lakin sonradan yaranan peşmançılıq ağrılı olur.
 
Kaş ki, məsafələri artırmadan peşmanlıq, qəlb qırmadan yaşamağa davam edə bilsək...

Nurlanə İbrahimli