Bir zamanlar, bütün duyğuların üzərində yaşadığı bir ada varmış: Xoşbəxtlik, Kədər, Məlumat və bütün digərləri, Eşq daxil.

Bir gün, adanın batmaqda olduğu, duyğulara xəbər verilmiş. Bunun üzərinə hamısı, adayı tərk etmək üçün qayıqlarını hazırlamışlar. Eşq, adada ən sona qalan duyğu olmuş.Çünkü, mümkün olan ən son ana qədər gözləmək istəmiş. Ada az qala batdığı zaman, Eşq, kömək istəməyə qərar vermiş. Zənginlik, çox böyük bir gəminin içində keçməkdəymiş. Eşq, "Zənginlik, məni də yanına alır mısın?" Deyə soruşmuş. Zənginlik, "Xeyr, alamam. qayığımda çox çox qızıl və gümüş var, sənin üçün yer yox. "Demiş. Eşq, çox gözəl bir yelkənlinin içindəki Qürurdan kömək istəmiş. "Qürur, xayiş mənə kömək et!" Sənə kömək edə bilmərəm Eşq. Sırılsıklamsın və yelkənlimi məhv " edebirsen deyə cavab vermiş Qürur. Kədər yaxınlardaymış və Eşq, kömək istəmiş: "Kədər, səninlə gəlim ..." "Off, Eşq, o qədər təəssüf edirəm ki, tək qalmağa ehtiyacım var. "Xoşbəxtlik də Eşqin yanından keçmiş amma o qədər xoşbəxtmiş ki, Eşqin çağırışını eşitməmiş. Eşq, birdən bir səs eşitmiş: "Gəl Eşq! Səni yanıma götürəcəyəm ... "Bu Eşqdən daha yaşlıca biriymiş. Eşq o qədər şanslı və xoşbəxt hiss etmiş ki özünü onu yanına alanın kim olduğunu öyrənməyi ağıl edə bilməmiş.

Yeni bir quru parçasına vardıqlarında, Eşqə kömək edən, yoluna davam etmiş. Ona nə qədər borclu olduğunu fərq edən Eşq, Məlumata demiş: "Mənə kömək edən kim idi?" O, Zaman idi "deyə cavab vermiş Məlumat." Zaman mı? Niyə mənə kömək etdi ki? "Deyə demiş Eşq:. Məlumat gülümsəmiş: "Çünki yalnız Zaman Eşqin nə qədər böyük olduğunu anlaya bilər ..."