Bu hekayədə ana sevgisinin əhəmiyyətini və ana şəfqətinin gücünü bir dəfə daha hiss edəcəyik.

Ana şəfqətinin dünya da bir bənzəri yoxdur və məncə dünyada fərdlər bir-birlərinə anaların övladlarına göstərdiyi kimi güclü bir şəfqət duyğusu göstərə bilməzlər. Analarımızın bu şəfqət duyğusu uca Allah tərəfindən onlar üçün xüsusi verilmişdir. Annedeki bu şəfqət duyğusu yalnız insanlarda deyil, heyvanlarda da vardır.

Ana şəfqəti, bütün insanların bir-birlərinə göstərmələri lazım olan şəfqət anlayışı baxımından çox əhəmiyyətli bir nümunədir. Insanlarında bu gözəl nümunə qarşısında, bir-birlərinə qarşı göstərmələri lazım olan şəfqət belə olmalıdır. Necə ki bir ana, nə qədər çətin şərtlər altında olursa olsun; ən yorğun, ən yuxusuz, ən gücsüz, ən xəstə, ən sıx və ən məşğul anında belə, bu şəfqətindən və ihtimamından güzəşt verməzsə, insanlar arasındakı mərhəmət də eyni bu gücdə olmalıdır.

Həzrəti Davud əleyhissalam zamanında iki qadın, uşaqlarını bir ağacın altına buraxmışlar, özləri də birlikdə tarlada iş edirdilər. Bir az sonra ağacın altındakı uşaqlardan birini, qurd kaptığını gördülər. Qaçaraq ağacın dibinə çatan qadınlardan hər ikisi də orada qalan uşağa sahib çıxır, ikisi də bir-birinə, sənin uşağını qurd qapdı bu qalan uşaq mənim deyirdilər.

Aralarında razılaşa bilməyib, məsələni həll etməsi üçün Həzrəti Davudun (A.Ş.) hüzuruna çıxmağa qərar verdilər. Qadınlardan biri uşağı qucağına almış, o birisi də onun yanında Həzrəti Davudun hüzuruna çıxıb məsələlərini izah etdilər ... Davud əleyhissalam, uşaqsız qadına:

 - Bu qadının qucağındakı uşaq mənim deyirsən. Mənə bir şahid tapa bilərsənmi? deyə soruşdu.
Qadıncığaz:
- Tapa bilmərəm, Ya Davud! .. Çünki orada yanımızda heç kim  yox idi. Lakin mən yaxşı bilirəm ki uşaq mənimdir. Bu məndən əvvəl gəlib mənim uşağımı aldı, dedi.

Davud əleyhissalam, qadına:
- Şahid tapa bilməyəcəyinə görə, mən bu qadından uşağı götürüb da sənə verə bilmərəm ... Çünki o da, sənin qədər uşağın özünün olduğunu iddia edir, deyə qadınları yolladı.
Qadınlardan biri qəmli, biri məsrur olduğu halda Süleyman eleyhisselâm'a rast gəldilər. Süleyman əleyhissalam qadınlara, dərtlərinin nə olduğunu soruşdu: Qadınlar, vəziyyəti bir də Süleyman əleyhissalama izah etdilər. Süleyman əleyhissalam hər iki qadın arasında uşağı taksim etməkdən başqa çarə tapa bilməmişdi. Həmən, «Cəllad! Bu qadınların hər ikisi də uşaq mənim deyir. Uşağı aradan kəs də taksim edək. »Dedi.

Uşaq qucağında olan qadın, buna razı olmuşdu.
- Qəbul, qəti ortasından mənim haqqımı mənə verin, dedi.
Lakin uşağın əsas sahibi olan qadın, övladının gözləri qarşısında kəsilməsinə dözə bilmədi. Süleyman eleyhisselâm'a yalvarmağa başladı:
- Aman balamı kəsməyin. Mən razıyam uşaq onda qalsın. Yetər ki sağ qalsın, deyirdi.
Beləcə Süleyman əleyhissalam, uşağın əsl anasının kim olduğunu anlamışdı ... Uşağı anasına təslim etdi.

Ananın balasına olan şəfqəti, övladının ölməsindənsə başqa birinin yanında yaşamasına razı olmuşdu.

Analarımızın dəyər verək, onları incitməyin. Bizləri canları bahasına əhəmiyyət verən analarımızın şəfqətinin gücünü anlayaq. Unutmayaq Cənnət Analarımızın ayağı altındadır.