Oturub çay içirdik,
Bir sentyabr günü sabah-sabah
Nazım Hikmət, mən
Uyarsa bir də Turgut..
Ran Veradan danışarkən
Pirayəni axtarırdı gözləri.
Mən yavaşca qulağına -
Kimə həsr edək bu şeiri? -
Dedim,
Susdu..
Yenə gözləri axıb getmişdi
buludlara..
Turgut,
Soyutma dedim,
İnciyər..
Nazim əlavə etdi:
Niyə gündüzlər var,
Və niyə
Ulduzları izləmək varkən
Yatmağı seçirik gecələri..
Və ya
Sevişmək varkən,
Niyə
Sırt çeviririk bir-birimizə.
Həm də, kimsə görməzkən
Gecələri..
Necə olsa yetərincə
Qaranlıq deyil içimiz?
Başını qaldır, dev adam
Heç belə gözəl səma görmüsən?-
Dedi Turgut
Ceketini geyinərkən..
Mən isə
Gözlərimi bağlayıb,
Sənə gəlirəm
Sabahın xeyir deməyə..[