Bir dəfə Dovşanla Qoyun rast olurlar. Qərara aldılar ki, ömürləri boyu bir-birindən ayrılmasınlar. Qoyun Dovşana dedi: 

- Gəl, özümüzə koma tikək. 

- Tikək də. Nə deyirəm? 

Ertəsi günü Dovşanla Qoyun meşəyə taxta-şalban dalınca getdilər. Enli, gövdeli bir ağaca yaxınlaşdılar. Qoyun dedi: 

- Mən bu ağacı kökündən qırıb, yerə yıxaram. 

- Qıra bilməzsən? 

- İndicə qıraram, görərsən. 

Qoyun dal-dalı qaçıb ağaca bir kəllə vurdu. Ağac tappıltı ilə yerə yıxıldı. 

Dovşan fikirləşdi, ağac qırmaq nə asanmış? Bunu mən də bacararam. Onlar başqa ağaca yaxınlaşdılar. Dovşan dedi: 

- Bu ağacı mən də qıracağam. 

Qoyun gülü-gülə dedi: 

- Bacarmazsan. 

- Mən qırım, sən də tamaşa elə. 

Dovşan dal-dalı qaçıb alnını zərblə ağaca vurdu. Ağac tərpənmədi. Dovşanın başı isə çiyinləri arasına keçdi. Qoyun dostuna kömək etmək üçün yaxına gəldi. 

- Möhkəm dur, qulaqlarından tutub başını çiyinlərindən çəkib çıxardacağam. 

Qoyun Dovşanın qulaqlarını buraxmadı. Dovşanın başını çiyinlərindən dartıb çıxartdı. Qulaqlarını isə az qala yerindən qoparacaqdı. O, vaxtdan bəri Dovşanın qulaqları uzundur.