Günün sonlarına doğru irəliləyən saatlarda evə qayıdarkən özüm, həyatım, ətrafda baş verənlər haqqında düşünməyə vaxt tapıram. Əsas da ictimai nəqliyyatda gördüyüm 100’lərlə insanın üz ifadələri müxtəlif həyatların qarışıq problemlərini, mənim üçün kədərli ola biləcək şeylərin başqası üçün xoşbəxtlik olma şansını xatırladır mənə. Dünən noyabr hələ təzə başlamışkən bu gün necə dekabrn sonlarına doğru gəldiyimi, günlərin fərqinə varmadan ayları bitirdiyimi, insanların cılız problemləri arasında boğulduğumu, bu gün sabah deyə-deyə çəkdiyim sıxıntıların məni tükənmə nöqtəsinə gətirdiyini aydın görürəm. Yorğunam desəm indiyə kimi hərşeyinə dözdüyüm məqsədimə haqsızlıq olacaq. Amma çox bitkinəm.