Bir rəfiqəm vardı.Mənə uşaqlığından danışanda həmişə hönkürtü ilə ağlayırdı. Həmişə də bu sözü deyərdi, atam məni sevmir. Mənə çox qəribə gələrdi ,bir ata övladını sevməzmi? O həmişə deyirdi: Atam bacımı sevir mən onu heç maraqlandırmıram. Ağrılarım olur,atama deyirəm atam deyir olan işdi, ürəyim bir şey istəyir atama deyirəm atam deyir görməmiş olma. Evə bir şey alanda mənə az verərdi, bacıma isə həm çox verər, həm də öz payını da verərdi. Mən də acıq eliyib, gedirdim yatmağa atam incidiyimi bilərdi ancaq bu ona təsir də etmirdi. Hamı elə bilirdi yatıram, ancaq mən yorğanın altında ağlayırdım. Həmişə də fikirləşirdim atam niyə belə edir, bəlkə mən ögeyəm. Bu suallar içində uşaqlığım göz yaşıyla keçdi geçdi və mən böyüdüm.  Uşaqlıgımdan qalan ağrı -acılar ürəyimi daşlaşdırmışdı.  Atamın ən böyük arzusu övladlarının ali məktəbə qəbul olması idi. Böyük bacım 2il girməyə çalışsa da qəbul ola bilmədi. Atam çox məyyus olmuşdu. Bacıma görə, məni hazırlıqlara qoymadı dedi ki, bacın qəbul olmadı, sənmi qəbul olacaqsan. Məndə acığa gecə gündüz oxudum və bacımın bacarmadığını bacardım,ali məktəbə qəbul oldum.  O gecə hələ də yadımdadı: imtahanın cavablarını telefonla öyrənməli idim. Atamdan telefonu istədim dedi ki, vermirəm, o anda sanki dünya başıma uçdu. Artıq gec idi ,mən telefonu kimdən ala bilərdim ki... Düşdüm həyətə ,balaca qardaşımı göndərdim ki, məhləmizdə kiminsə telefonundan öyrənsin. Qəbul olduğumu biləndə, sevincimdən uçurdum. Həyatımda qazandığım ilk uğurum idi. Qaçdım evə sevinə- sevinə yenə getdim atamın yanına dedim, qazanmışam. Atam sadəcə üzünü çevirdi və yatdı. Mənim bu uğuruma sevinmək bir tərəfə mənlə heç maraqlanmadı da. Küskün halda getdim anamın yanına daxil olduğumu dedim çox sevindi, amma mən artıq sevinmirdim getdim otağıma yenə səhərə qədər ağladım. İllər dayanmadan keçirdi. Evdəki soyuqluqdan xilas olmaq üçün 2-ci kursda həm oxuyurdum, həm də işləyirdim. Səhər 7-də çıxırdım axşam 9-10 -da evə gəlirdim, yemək yeyib heç kimlə danışmadan yatırdım. Atam sehvini başa düşmüşdü ancaq çox gec idi. 

Bir il də keçdi. 3cü kursda oxuyanda 1oğlanı sevdim kaş sevməz olaydım. Həyatımın ən böyük səhvi elə o oğlan oldu. Tanışlığımızın 3-cü ayı biz evləndik. Kaş ki, heç evlənməzdim, tam tanıyıb sonra evlənərdim, ancaq gec idi. Rəfiqəm mənə ən məhrəm şeylərini danışdı ancaq mən o barədə ətraflı yazmayacam sadəcə bunu dedi: həyat yoldaşım sevişmələrimizi videoya çəkirdi, mənə də deyirdi ki, sadəcə baxmaq istəyirəm. Mən də inanırdım ağlıma pis heçnə gəlmirdi. Günlər keçdikcə o dəyişdi. Azacıq mübahisəmiz olanda, zarafat eliyəndə hətda telefonu 2 çağrışdan gec götürəndə məni vururdu. Burnumdan, ağzımdan qan gəlirdi.  Tez -tez ayrılmaq istədiyini deyirdi mən də razılaşırdım, sonra tez fikrindən dönürdü, deyirdi ayrılsan videoları internetə qoyacam. Bu şantajlarından heç qorxmurdum deyirdim, qoy da. Mən sənin arvadınam saxladığın deyiləm ki. Əxlaqsızdıq etməmişəm ki nədənsə qorxum. Bu söhbətin üstündən müəyyən vaxt keçmişdi.  Mənim həyatımda hər şey donmuşdu, sanki robot olmuşdum. Heçnə hiss etmirdim. Deyilən hər şeyi etiraz etmədən eliyirdim. Yat yatırdım, dur dururdum, baxma baxmırdım, get gedirdim. Hətta döyəndə ağrıdan ağlayırdım deyirdi ağlama tez göz yaşımı silirdim ağlamırdım.  Tək olanda həmişə fikirləşirdim axı bu mən deyiləm. Mən mən olmaqdan çıxmışdım. Həyatımı dəyişdirməli idim, ancaq necə? Uşaqlığım göz yaşlarımla keçib getmişdi, gəncliyimi göz yaşlarıma qurban verməyəcəkdim. Hər gecə Allaha yalvarırdım yoldaşım dəyişsin yaxşı insan olsun, ancaq heçnə dəyişmirdi. Yenə eyni söz-söhbətlər. Günlər keçdikcə mən dəyişirdim, artıq məni incidən sözlərinə, hərəkətlərinə səssiz qalmırdım. Küsüb gedirdim başqa otağa bir neçə dəqiqə sonra arxamca gəlirdi qucaqlayıb aparırdı yanina. Bu mənə ləzzət eliyirdi, çünki qadın olduğumu hiss edirdim, bu necə də gözəl hissdi.  Artıq çox şey yaxşılığa doğru dəyişirdi, döyülməklər dayanmışdı, ancaq sözlə incidilmək dayanmamışdı. Hər dəfə məni incitdikcə sanki heç mənə təsir etmirmiş kimi dözürdüm, saymırdım. Ancaq dediyi sözlərə gülürdüm, göz süzdürüb gedirdim özümlə məşğul olurdum. Üzüm gülsə də, ürəyim qan ağlayırdı. Mən onu saymadıqca o daha çox mənlə maraqlanırdı, hər istədiyimi eliyirdi. Soruşurdu ki, niyə vecinə gəlmir deyirdim mənə maraqlı deyil sənin sözlərin. Vaxt keçdikcə etdiklərinə görə peşman olurdu ancaq çox gec idi, çünki mən artıq o mən deyildim. Ürəyim onu bağışlamır. Düzdü məni xoşbəxt etməyə çalışır, ancaq faydası yoxdu. Hətta videoları da mənə sildirdi yenədə nə onu, nə də atamı bağışlamayacam, çünki biri uşaqlığımı, biri gəncliyimi öldürdü və ən əsası ürəyimdəki sevgini öldürdülər. Mənə baxdı dedi: əziz dostum sən de onları necə bağışlayım. Gözlərimdəki yaşı görüb bağışla incitdim səni dedi. Dedim kaş ürəyindəki yaraları sağalda biləydim. Bu yaralar sağalan deyil dedi. Dostum artıq ağlamırdı çünki göz yaşlarıda qəlbi kimi donmuşdu....       

Biri uşaqlığımı öldürdü, biri gəncliyimi    Siz deyin onları bağışlamaq olarmı? Siz olsaydınız nə edərdiniz?