Səndən bir dənə daha mövcud deyil. Sən, xüsusi və gözəl olansan. Müsbət olan bütün ənləri özündə saxlayırsan. Özünü çox sev, haqsızlıq etmə əsla. Hər səhər aynada özünə gülümsə. Tez-tez xatırla; bənzərsiz, möcüzə və gözəl olan, hər şeyi haqq edənsən. Kimsənin səni üzməsinə icazə vermə. Dəyərini özün təyin et və ətrafa bunu dimdik, öz etibarlı duruşunla əks etdir ki, hər kəsdən də layiq olduğun qarşılığı al.Mənim də içində olduğum böyük bir seqment, fərdi inkişaf kitablarıyla bol, amma boş dəyər nitqləriylə gərəksiz bir özünü sevmə bolluğunun içinə çəkildik. Çox sevdik özümüzü, eqoizmə çatarcasına. Həqiqətən, içində olduğumuz şərtlərdən çox daha yaxşısını haqq edirdik. Sevginin ən gerçəyi tapmalı idi bizi. Həyata bir dəfə gəldik; hər keçən zaman itkinkən, bütün kainat necə də görmürdü bizdəki cövhəri! Aynaya tez-tez gülümsəyərkən tapdıq özümüzü. Küçələrdə gedişlərimiz, ham daha bir dikləşər oldu. Ən kiçik hirslilikdə arxamızı döndük bütün dostlarımıza. Necəsə tapa bilməyəcəkdi bizim kimisini, itirən o olmuşdu!Bir partlama yaşandı sonrasında. Başlanğıcında gözəl idi bəlkə də, insanlara öz güvən peyvənd etmək. Amma gördük ki, öz güvənin çoxu da tərs təsir edirdi. Əvvəl xarici görünüşləriylə, sonra da ürəklərində eqoist güvənlər ilə bir-birlərinin kopiyası insanlarla doldu küçələr.Özünü bu qədər sev, insanlar da səni çox sevsinlər; amma nə üçün? Ürəyini nə qədər doldurdun, həyatdan nə qədər öyrəndin, kimlərə nə qədər nə verdin, qarşılıqsız nə etdin indiyə qədər? Bu qədər istehlakının arasında varmı təbiətə, həyata qazandırdığın?İndi də bu boş sevda və güvənin altını doldurma sırası. Xüsusiyəm çünki… Gözələm çünki… Haqq edirəm çünki… Sevilməliyəm çünki... İşdə, bu boşluqları nə vaxt birdən çox cavablandır doldura bilərik, nə vaxt mənliyimiz quru səs-küyünün əksinə konkret olaraq danışar; işdə o zaman, bu mən sözünün altı tam mənasıyla dollar. O zaman kitablardan öyrənib əzbərlədiklərimizdən gəlməz bu quru sevgi. Həqiqətən özünü sevərsən; bəziləri söylədiyi üçün deyil, layiq olduğun üçün. Etdiklərin, etmək istədiklərin, bütün bədənini uçqun kimi saral, içində böyüyər. Sonrasında da, tez-tez yaşadığımız, əslində özümüzdən belə saxladığımız dəyərsizlik duyğusuyla ayrılmış olar yollarımız.Səni sən edən xüsusiyyətlərini ön plana çıxarıb, içindəki səmərəni kainata göndər ki, layiq olduğun gerçək dəyər də səni tapsın.