Ərim bir mühəndisdi. Onunla sakit təbiətini sevdiyim uçun evlənmişdim.
Bu sakit adamın sinəsinə başımı qoymaq içimi necedə isidirdi… Gəl gör ki
iki il nişanlılıq və beş il evlilikdən sonra bu sakitlik məni yormaga
başlamışdı. Ərimin -bir zamanlar çox sevdiyim- bu özəlliği artıq məni
huzursuz etməyə baslamisdi. İş münasibətə gəlincə olduqca içli, hətta cox
həssas bir qadınam. Romantik anlara, kiçik bir usagın şəkərə düşgünlüyü
kimi can atıram. Oysa ərimin sakitliyi, başqa bir deyişlə vurdum
duymazlığı, evliliğimizə romantizm qatmaması məni sevgidən almış,
uzaqlaşdırmışdi
Sonunda qərarımı ona da açıqladım: Boşanmaq istiyirdim. Çaşqınlıqdan
gözləri açılaraq ‘niyə?’ diyə soruşdu. ‘Həqiqətən bəlli bir səbəbi yox’
dedim, ’sadəcə yoruldum.’ Bütün gecə ağzını bıçaq açmadı. Düşünürdu. Bu
hali isə xəyal qırıqlığımı daha da artırmaqdan başqa bir işə yaramırdi:
yəni, sıxıntısını belə gostərməkdən aciz bir adamla evliydim. Ondan nə
gozləyə bilərdim ki!
Sonunda soruşdu:
‘Səni fikrindən döndərmək üçün nə edə bilərəm?‘ Demək ki söylədikləri
doğruydu: insanların mizacı asla dəyişdirilmirdi. Son inanc qırıntılarım
da puc olmusdu. ‘Bax məsələ tam da bu’ dedim. ‘Sualin cavabını ozun
tapib qəlbimi inandira bilsən qərarımdan dönə bilərəm.’ ‘Diyəlim dağın
təpəsində bir uçurum kənarında bir çiçək var. O çiçəyi mənim için
qoparmaq, düşüb vücudunun bütün sumuklərinin qırılmasına, hətta ölümüne
mal’olacaq. Bunu mənim uçun edərsənmi?’ Uzümü diqqətlə incələdi və ‘Sənə
bunun cavabını sabah verərəm’ dedi. Bu cavapla son ümidim də yox
olmuşdu.
Ertəsi səhər oyandığımda evdə yox idi. Boş bir süd şişəsini mətbəx
stolunun üzərinə qoymuş, altına da bir not buraxmışdı. ‘Sevgilim’ deyə
başlıyırdu, ‘O çiçəyi sənin uçun qoparmazdım’ qəlbim yenə qırılmışdı.
Oxumaya davam etdim.
‘Çünki hər zaman etdigin kimi komputerin altını üstünə gətirib
çökdurtdikdən sonra monitörün önündə ağladığında, onu təkrar düzəldə
bilməyim uçun əllərimə ehtiyacım var.’
‘Acarlari hər zaman evdə unutduğunu bildiyimdən, səndən öncə evə çata
bilməyim uçun qaçmalı oldugumdan ayaqlarıma ehtiyacım var.’
‘Masin surməyi çox sevdiyin halda şəhərdə həmisə yolu itirdiyindən, yolu göstərə bilməyim uçun gözlerimə ehtiyacım var.’
‘Sadiq dostunun hər ayki ziyaretinde səbəb olduğu qarnındakı krampları rahatlada bilmeyim uçun ovuclarıma ehtiyacım var.’
‘Evdə oturmayı sevdiyindən, içə qapanıqlığını dağıtmaq, can sıxıntını
azaltmaq uçun sənə zarafatlar edə bilməyim, hekayələr danişa bilməyim
uçun ağzıma ehtiyacım var.’
‘Səhərdən axşama qədər bilgisayara baxmaqdan gözlərinin zəifləməsi
qaçınılmaz olduğundan, yaşlandığımızda dırnaqlarını kəsə bilməyim,
saçlarında -görülməsini istəmədiyin- bəyaz telləri ayıra bilmeyim,
nərdivanlardan aşağı enərkən əlini tuta bilməyim, çiçəklərin rənginin –
gənçliyinde sənin üzünün rəngi kimi olduğunu söyləyə bilməyim uçun
gözlərimə ehtiyacım var.’
‘Amma səni məndən daha cox sevən biri varsa, bax onda o uçuruma gedib, o çiçəyi sənin uçun qopararam birdənəm.’
Baxdım, məktubdaki yazının mürəkkəbləri yer yer dağılırdi.
Gözyaşlarım məktuba tokulurdu. ‘Məktubu oxuduysan və qəlbin mənə
inandiysa lüftən qapıyı aç canım. Çox sevdiyin susamlı çorək və təzə
sütdlə qapıda gozləyirəm.’
Qacaraq qapıyı açdım. Narahat bir üzlə və əllerində bərk-bərk tutduğu
susamlı corək və südlə qapının önündəydi. Artıq çox yaxsi bilirdim: məni
ondan daha çox kimsə sevəmeədi. O çiçəyi uçurumun kənarında buraxmaga
qərar verdim..
Bu həqiqi sevgiydi.
İlk illərdəki həyəcanlar içinde görməyə alışdığımız sevginin illər sonra
o həyəcanlar yox olub getdiyində, huzur və durgunluk içində də həmişə
var olmaya davam etdiğini görməyə bilirik.
Oysa sevgi hemişə vardır. Bəlkə artıq həyəcansız, bəlkə artıq
romantik deyil… Bəlkə sıxıcı, təkdüzə, hətta bəlkə üzsüz… Amma həmişə
oralarda bir yerdedir.