Həyat hec də gördüklərimizdən ibarət deyil.Hər gün qarşılaşdığımız hadisələr və fərqinə varmadığımız gərcəklər.Metro,avtobus və yaxud yolda bir piyada.Sadəcə bir nəzər salmaq kifayət edər istədiyimizi görməyə və fərqinə varmağa. Metro....hər stansiyada növbəylə dilənən valideyinli körpələr..Dilənçinin övladı dilənçi.Üzü,üstü-başı çirk içində,əynində ölçüsünə görə olmayan geyim.Saçlari qıvrım,daranmamış halda olan,ama sifətinin çirkliliyindən iki cüt gözləri görünən 5-6 yaşlə dilənçi qız. Belində əskiyə bürünüb,sallaşa qalan balaca qardaşı. O da bacısı kimi:dilənçi bacinin dilənçi qardaşı.Əlində yuyulmamış çirkli alma dilimi,gah dişləyir,gah da almaya baxir.Dilənçi bacı yalvarır.Balaca əlləri dilənməyə uzanır.Özü boyda yük daşıyır belində,məktəb çantası əvəzinə.Bunları görüb pozan olmaq istəyirəm.Silib bu doğruları yox eləmək istəyirəm.
Hər gün gördüyüm dəhşətli doğruları görməmək,ya da görməməzlikdən gəlmək istəyən insanlar.Metro,yol kənarında dayanan yaşlılar.Ağzı dişsiz,üzü qırışmış,gözləri yaşlı,əlləri dilənməkdə olan qocalar.Mən yaşlıların dişsiz agızlarından xeyir-dua kəlimələrinin çıxmasını görmək,əllərinin dilənmək üçün yox övladlarına sığal çəkməsini görmək,küncdə-bucaqda deyil,hər kəsdən başda durmaqlarını görmək istəyirəm.Mən bu gərcəyi görməkdənsə kor olmaq istəyirəm.Mən pozan olmaq istəyirəm