Dünən Ayselin anası saçını hörmüşdü. Əlindən tutub məktəbə gətirmişdi. Zəng vurulanda öpdü, "Dərslərini yaxşı oxu" deyib getdi. Mən də ağladım. Hə, ağladım. Heç utanmadım. Müəlliməm "Nə oldu?" dedi. Yalan danışdım ona da. "Yıxıldım dizim, ağrıyır" dedim. Amma əslində dizim yox, sol tərəfim ağrıyırdı, Ana... Bu gün də mənim saçım hörülsün istədim. Atam hördü, amma onunki kimi olmadı. "Məni" məktəbə apar" dedim. "Qızım, iş" dedi. Mən də "Neyniyime? Apar." deyib ağladım. Atam "Qızım, çörək..." dedi. Susdum, amma məktəbə gedərkən yenə ağladım. Hə. Bir də sol tərəfim yenə ağrıdı, Ana... Hamının corabları ağappaq idi. Mənimkilər bir az bozarmışdı. Zeynəb "Anam ağ paltarları rənglilərə qatmadan yuyur." dedi. Atam paltar yumağı bilirmi ki, Ana?! Offf... Atam hər gün kolbasa qoyur yeməyə. Üzülməsin deyə bir şey deyə bilmirəm. Amma uşaqlar hər gün dönər, ya da şirniyyat yeyir.

Hava qaralır, mən gedim, Ana. Atam bilmir qaça-qaça sənə gəldiyimi. Bilsə heç nə deməz, amma üzülər, bilirəm. Kim pozur torpağını, kim təmizliyir buradaki gülləri? İcazə vermə, Ana, torpağına əl sürdürtmə... Evə gedəndə bir də bunun üçün ağlıyıram, Ana. Bax, qab yenə yanımdadı. Torpağımdam bir ovuc götürüm. Bilirsən? Hər gəlişimdə götürdüyüm torpaqları bu qabda saxlıyıram. Üstünə də şəklini vurmuşam, baş üstümdə saxlıyıram. Hər səhər öpüb iyləyirəm onu. Heç kimə demə ha... Bəzən də danışıram onunla. Neyniyim? Çox darıxıram sənin üçün. Həə... unutmadan. Müəllimə sabaha "Ana" haqqında yazı tapşırıb. Mən atama yazdıracam. Müəlliməm yenə hirslənəcək, amma neyniyim? Mən səni heç görmədim ki... Nəyi necə yazacam? Sənin adın keçəndə sol tərəfim ağrıyır, Ana. Vərəqə də belə yazacaq deyiləm ki...