Bir həkimin dilindən:
“ İllər əvvəl xəstəxanada çalışarkən , ağır xəstə bir qız gətirdilər. Tək həyat şansı 5 yaşındakı qardaşından təcili qan köçürmək idi.
Uşağın anlayacağı bir dillə vəziyyəti anlatdım və bacısına qan verib-verməyəcəyini soruşdum.Bir az susdu,düşündü. Sonra dərin bir nəfəs aldı və “Əgər bacım bu xəstəlikdən qurtulacaqsa sevə-sevə verərəm qanımı , həkim əmi” dedi.
Qanvermə zamanı bacısının gözlərinin içinə baxır və gülümsüyürdü. Qızın yanaqlarına yenidən rəng gəlməyə başlamışdı , amma kicik uşağın üzü də getdikcə solur,gülümsəməsi də getdikcə yox olurdu. Çəkinə-çəkinə titrəyən bir səslə soruşdu:
“Həkim əmi, bacım yataqdan qalxmadan,indimi öləcəm mən ?
Məyər kiçik bala, qanverincə bacısının yaşayacağını , özünün də öləcəyini zənn edibmiş.