Bir verlişdə uşaq evində böyüyən bir qızın danışığını eşitdim. Qız anışdıqca mən göz yaşlarıma hakim ola bilmədim, hisslərini biruzə verməyi sevməyən, ağlamağı özünə sığışdırmayan mən bu qızın danışığına təslim oldu sanki, onun sözləri qarşısında aciz qaldım! Bir yandan özümü gətirdim gözümün qabağına, sevindim. Bəli, məni sevən, məni müdafiə edən, halıma yanan, ona olan sevgimi biruzə vermədiyim halda mənə canını belə qurban verməyə hazırf olan valideynim var. Amma təəssüflə qeyd etməliyəm ki, üzüntü hissi daha çox idi və mənim bu sevinc hisismi tamamən üstələmişdi. Ana öz övladını imkansızlıq ucbatından uşaq evinə atıb. Vicdanı ilə birgə!! Yaxşı.. İmkanı olmuyub, hansı Ana öz övladını istəyərəkdən uşaq evinə atar deyəcəksiniz? Yalançı ana atar!! Ana adını laiqincə daşıya bilməyən biri atar!!
Bu övladını at uşaq evinə, başqası ilə ailə qur, onnan da uşaqların olsun, sev onları, qayğılarına qal, amma düşün Anasan sən?!! Öz parçanı bilə bilə uçuruma atdın, Anasan sən?!! Balan bədənini satmaqla ayaqüstə dayanır, Anasan sən?!! Başqaları onu qucaqlayır, başqalarının nəfəsi ilə isinir, Anasan sən?!! Öz balanı özün məhv etdin, Anasan sən?!! Çox öyünmə, özünə haqq qazandırma. İndi yanındakı sonacanmı yanında olacaq? Bu uşaqları damı uşaq evinə atacaqsan? Bunları da uçuruma doğru yönləndirəcəksən? Balanın ehtiyaclarını başqası ödəyir, amma günahlarının bədəlini sən ödəyəcəksən!!!