Günlərlə telefonun susursa bu tənhalıq deyil. Bu pis dostlardır.
 
Saatın çıqqıltısını eşidirsənsə bu tənhalıq deyil.
Bu çoxlu boş vaxtdır.
 
Heç kimi gözləmirsənsə bu tənhalıq deyil.
Bu pessimizmdir.

Özgənin həyatından ogurlayıb öz həyatını tamamlamaga çalışırsansa bu tənhalıq deyil.
Bu özünə inamsızlıqdır.

Danışmaga kimsə yoxdursa,özün-özünlə danısırsansa bu tənhalıq deyil.
Bu xəstəlikdir.

Günlərlə otaqdan çıxmayıb aglayırsansa bu tənhalıq deyil.
Bu depressiyadır.
 
Fikirləşirsənsə ki səni heç kim başa düşmür bu tənhalıq deyil.
Bu eqoizmdir.
 
Çarəsizlikdən qışqırmaq istəyirsənsə bu tənhalıq deyil.
Bu ağrıdır.
 
Heç kimə lazım deyilsənsə bu tənhalıq deyil.
Bu özünü aldatmaqdır.
 
Tənhalığı biz özümüz icad edirik-o zaman ki,bizə bu sadə üç kəlmə sözü deyən bir nəfər də olmur-MƏN SƏNİ SEVİRƏM..

Özünü tənha sayırsan? Sən tənha deyilsən...Ona görə ki, başının üstündə hər səhər parlayan günəş var...Sən tənha deyilsən..Ona görə ki, hər gecə ay sənin üçün doğur...Sən tənha deyilsən..Hər il yaz gəlir sənin üçün..Qış düşür, qar yagır..Hər təraf bir gözəlliyə bürünür..O zamandamı özünü tənha hiss edirsən? Yox...Yox əsla..Əsla sənin fikirləşdiyin kimi deyil...Sən tənha deyilsən...Ən azından indi bu dəqiqə kiminsə səninlə söhbətə ehtiyacı var...Kimsə sənin səsini, kimsə gülüşünü arzulayır..Yenə də özünü tənha sayırsan? Bax..Oxuduğun bu sətirlər ki var eyni anda səninlə bərabər onlarla insan bu sətirləri oxuyur və baxışlarınız bu sətirlərdə birləşir...Eyni düşüncələri düşünürsünüz "Mən tənha deyilmişəm... mənim Qadınlar .bizin var”...)