Dumanlı bir sonsuz dəniz içində itmiş bir gəmi kimi, düşüncələrimdə və hətta xəyallarımda itirəm. Həmişə mövcud olan əsl gerçək mən, oralarda bir yerdə var oldu. Gerçək həyatımız nə qədər acı olsa da, maskalı teatrdan fərqli deyil. Duygularımıza daha alışamadım. Bunun üçün; keçmişdə yaşadığımız və ya yaşayır olduğumuz və ya heç yaşayamadığımız eşq üçün bəstələnmiş mahnılar eşidəndə içimiz ürpərək, bir anlıq təklikdə taparıq özümüzü, sonra o acı şirin duyğunun anlamağa çalışırıq ...
Bir qısmımız ağılsız canlıların sahib olduğu qədər ağıllı, digər bir qisimimiz da bu instinktlərin təməl alan, bizi insan edən duyğulara daha çox var. Bu qeyri-tarazlıq çox problemlər gətirib çıxardı həyatımızda ... Müharibələr, xəstəliklər, aclıq, soyqırım və hətta ən sadə ailə içi ər-arvad döyüşü, aldatma və daha nələr, nələr ... Nə qədər acı olsa da, bu duyğular və instinktləri bizik ... Bizi biz edən hissləri ... Bilirdinizmi heç ?! ...

Hamımız ən az kainat qədər yaşlıyıq amımız ən az kainat qədər yaşlıyıq ... Bəli qətiyyətlə kainat qədər yaşlıyıq amma yalnız maddi olaraq ...

Ruhumuz və ya duyğularımız və ya "bizi biz edən hisslər" doğulduğunda mənnən var olduq ... Amma Madden kainat qədər yaşımız var ... Hər birimiz bəlkə də, bir ulduzdan gəldik ... Bədənimizdəki hər parça yaşadığımız dünyadan, və Dünya da başqa ulduzlardan gələn parçacıqlardan yarandı ... hazırki doğuşumuz və əbədi varolacak bədənimiz ... Amma, ən mənalı vaxt, bu kiçik mənnən varolduğumuz xatırlat ki, ən mürəkkəb və ən rəngli keçən müddətdir bütün varoluşumuzda ... Məhz burada yalnız sevmək və nifrət etmək ... Burada tapmaq və itirmək ... Burada acı və sevinc ... Burada döyüş və sülh

... Sonra yenə bir ulduza çevrilib, əbədi bu kiçik amma çox mənalı zamanımızı sirli bir şəkildə o cansız varlığımıza basdıracaq və sonsuz kainatda yolculuğumuza davam edəcəyiz ...
 
Bəlkə bir gün yenə ulduzlardan Dünyaya enib və bu səfər bu duyğularımıza həqiqətən adaptasiya ola bilərik ... Amma indi duyğularımıza daha alışmadım ...