Sakit, isti və günəşli bir gün idi. Bir mələk cənnətdən qaçıb yaşlı dünyamıza endi. Mələk tarlalarda, meşələrdə, şəhərlərdə və kiçik kəndlərdə gəzməyə başladı.

Günəş batar-batmaz qanadlarını qaldırıb: ''Ziyarətim bitdi, artıq geri qayıtmalıyam.

Fəqət buradan bir xatirə ilə dönmək istəyirəm''-dedi. Gözəl bir gül bağçasına baxdı və: ''Bu güllər qədər gözəl və xoş ətirli bir gül görmədim, onun üçün xatirə olaraq bu güllərdən götürəcəm''-dedi.

Bu an irəlidə gül yanaqlı bir körpə gördü. Körpə gülümsəyərək anasının üzünə baxırdı. Bunu görən mələk öz-özünə: ''Bu körpənin gülümsəməsi götürdüyüm güllərdəndə gözəldir. Onu da özümlə aparmalıyam.''

Bunları söyləyərkən körpənin beşiyini, körpəyə və körpənin beşiyinə sel kimi axan anasının sevgisini gördü mələk.

O anda yenə öz-ozünə dedi: ''Ananın körpəsinə olan sevgisi bu dünyada gördüyüm ən gözəl şeydir. Bunu da özümlə aparmalıyam.''

Bu üç xəzinə ilə birlikdə cənnətə doğru qanad açdı. Mələk cənnətin qapısından içəri girmədən öncə:

"İçəri girməmiş, xatirələrimə bir göz atım"- dedi.

Əlindəki güllərə baxdı. Bütün güllər solmuşdu. Körpənin üzünə baxdı körpənin gülümsəməsi də yox olmuşdu. Ananın sevgisinə baxdı, o bütün gözəlliyi ilə yerində dururdu.
Solmuş gülləri və gülümsəməyi cənnətin qapısında atdı və qapıdan içəri girib cənnətdəki hər kəsi yanına çağırdı:

-Budur dünyada tapdığım və cənnətə qədər gözəlliyini itirməyən tək şey: ANA SEVGİSİ.