Sevmirəm (1-ci bölüm)

Müəllif: Mr. OffiCeR
Şərhlər: 6
Baxılıb: 13 229
Səs ver:
(səs: 10)
Yasəmən Əlizadə ailəsinin tək qızı idi. 10 il övlad həsrəti çəkən ailənin üzünü güldürmüşdü amma o 2 yaşında olanda qorxunc bir həqiqət üzə çıxdı: həkimlərin səhvi nəticəsində əsla yeriyə bilməyəcəkdi! Yeganə övladlarının bədbəxtliyinə çox ağlasalarda onu xoşbəxt böyütmək üçün əllərindən gələni etdi ailəsi. İllər keçdi və böyüdü Yasəmən. Sanki talehin ondan aldıqlarının əvəzinə olduqca gözəl və ağıllı idi. Lakin 18 yaşında gənc bir qız üçün çətindi əlil arabasına məhkum olmaq. Xüsusi ilə də 14 yaşından bəri yaraşıqlı bir oğlana-Aydına aşiqsə...
Yasəmən uşaqlıqdan adət etdiyi kimi bir kitab götürüb liftlə həyətə düşdü. Ən sevdiyi romanı-"Çalıquşu"nu vərəqlədikcə arada dostları ilə söhbət edən Aydına baxırdı. Aydın dostları ilə söhbət edərkən birdən üzünü çevirib Yasəmənə baxdı, Yasəmən tez utanıb gözlərini yerə dikdi. Gülüşmə səsləri eşidib başını qaldıranda Aydını qarşısında gördü:
-Niyə çox baxırsan mənə?
-Mən...mən..
Aydın əyilib utancından qıp-qırmızı olan Yasəmənin gözlərinin içinə baxaraq soruşdu:
-Bəlkə aşiq olmusan mənə?...
-Nə?..
Bəlkə də neçə illərdir gözlədiyi an gəlmişdi Yasəmənin. Həyacan, utancaqlıq ve sevgi qarışıq hisslərlə əlindəki kitaba baxaraq düşündü: "görəsən niyə belə edir axı? Bəlkə...bəlkə o da məni sevir...İlahi yəni bu doğurdan baş verir, yoxsa yenə bir xəyaldı?"Bu düşüncələrlə başını qaldırıb Aydının gözlərinə baxdı. Sevgi görməyi ümid etdiyi gözlərdə gördüyü tək şey rişxənd və kinayə idi. Beyninə ildırım kimi çaxan fikirlə bayaqki gülüşlərin mənasını indi anladı-"demək tək istədiyin mənim kimi aciz qızla məzələnməkdir!"  Biraz əvvəl həyacandan əsərkən, indi tək hissetdiyi şey -qəzəb!
Bu an Aydın biraz əyilərək pıçıltıyla dedi:-Bəlkə öpüm səni?...
Bu son cümlə Yasəmənin səbrini daşıran son damla oldu. Kədərli baxan gözlərində ani qığılcım yandı sanki və yüksəklə:-Nə dedin?
Aydında səsini yüksəldərək:-Dedim bəlkə öpüm səni?
-Doğurdan?
-Hə...
-Hmm... Təklifinə görə təşşəkkür, amma seçmə imkanım olsaydı sənin əvəzinə qurbağanı seçərdim. Ən azından ağ atlı şəhzadəyə çevrilmə ehtimalı səndən daha çoxdur. Həm əminəm ki, o səndən daha az ürək bulanmasına səbəb olardı!
Yenə gülüş səsləri eşidildi, amma bu dəfə Yasəmənə yox, heç gözləmədiyi sözləri eşidərək şok olan Aydına gülürdü dostları.
"İlahi mən nələr dedim. Of Yasəmən, of. Gərək biraz daha yavaş deyəydim" deyə düşündü Yasəmən artıq şokdan çıxıb, əvəzinə getdikcə daha da əsəbi görünən Aydına baxdı.
Aydın hələ də eşitdiklərinə inana bilmirdi. İndiyədək onu belə sındıran qız olmamışdı. Yasəməndən intiqam almaq üçün elə burda, hər kəsin gözü önündə onu öpmək keçdi ağlından... Amma sadəcə əyilib qulağına "bunu etməməliydin gözəlim" deyə pıçıldadı.
Aydın yanından ayrılandan sonra sanki Yasəmən ayıldı. Aydının son sözləri onu çox qorxutmuşdu. Bu sözlərin boşuna deyilmədiyini hiss edirdi.
2 saat sonra:
Yasəmən atasının xüsusi olaraq onun üçün düzəltdirdiyi liftə mindikdən sonra düyməni basanda, bağlanan qapıları bir əl tutdu. Başını qaldırdıqda bu əlin sahibinin üzündə qəribə gülümsəmə ilə ona baxan Aydın olduğunu gördü...
-Üzr istəyirəm gözəlim, çox axtardım amma qurbağa tapa bilmədim. Eh...neynək, artıq mənimlə kifayətlənməli olacaqsan...
-Nə...nə çərənləyirsən sən? Çıx burdan...
Aydın ona heç sözünü bitirməyə imkan vermədən dodaqlarından yapışmışdı.
İlk öpüş hər bir qızın şirin xəyalıdır. Hələ ki, bir də illərlə sevdiyin biri tərəfindən bəxş edilən ilk öpüş...
Aydının onu sadəcə intiqam üçün öpməsi vecinə deyildi Yasəmənin. Sadəcə bu anın daha uzun sürməsini arzulayırdı. Açılan qapıların səsindən sanki ayılaraq Aydını bütün gücü ilə itələdi...
Artıq istədiyini almış Aydın bic bir gülümsəməylə ona baxıb liftdən çıxaraq getdi. Həyacan, qorxu, utanc, sevinc və birazda xəyal qırıqlığı-ilk öpüş Yasəmənə bu qarmaşıq hissləri yaşadırdı. "Keşkə sən bunu intiqam üçün yox, sevgidən etsəydin Aydın. Yenə də ilk öpüşümü sən bəxş etdiyin üçün təşəkkür"-bunları pıçıldarkən gözlərindən bir damla yaş süzüldü Yasəmənin...
Aydın yatağında uzanaraq Yasəməni düşünürdü:"pah, " qurbağanı seçərmiş xanım.. Yox gözəlim, elə deyil. Adamların yanında məni alçaldarkən yaman cəsur idin, amma kiçik bir öpüşümlə necə titrədiyini gördük. Elə qorxaq, aciz... saf, məsum və şirin idiki... Ey, Aydın özünə gəl! Sadəcə o qıza mənim kim olduğumu başa salan, bir daha təkrarlanmayacaq öpüş idi. Hmm...bəlkə də təkrarlana bilər...
Səhər Yasəmən adət etdiyi kimi həyətdə oxumaq üçün bir kitab götürüb evdən çıxdı. Liftin düyməsini basıb kitabı vərəqləməyə başladı. Açılan qapıların səsinə başını qaldırdıqda gülümsəyərək ona baxan Aydını gördü...
-Nə xoş təsadüf gözəlim.
-Hə, əlbətdə. Atamın mənim üçün düzəltdirdiyi və yalnız mənim istifadə etdiyim liftdə mənimlə rastlaşmağın böyük təsadüfdür.
-İnan mən də çox təəccübləndim.
-Bəsdi Aydın! Heç də gülməli deyil.
-Ey, mən ciddi idim.
İkisidə bir-birlərinə baxaraq gülməyə başladılar.
-Nəysə, nə istəyirsən Aydın?
-Səncə?
-Məncə ALLAHdan ağıl istəməlisən amma bundan artıq verəcəyini zənn etmirəm. Heyif, qalan həyatını belə yarımbeyin yaşamalı olacaqsan.
Aydın liftin örtülən qapılarını əli ilə saxlayıb, Yasəmənə qəzəblə baxdı.
-Yenə məni alçaldırsan? Keçən dəfə nə olduğunu unutdun? Bəlkə yenə istəyirsən?
Yasəmən ürkmüş halda nəsə deməyə çalışarkən Aydının telefonuna zəng gəldi. Aydın barmağıyla 'sus' göstərərək telefonu açdı:
-Alo...bəli, mənəm...nə!...bu necə olub?...hardadı?...bu dəqiqə gəlirəm!
Aydın telefonu söndürüb, pilləkənlərdən qaçaraq düşdü. Yasəmən:
-Aydın nə oldu?-deyə arxasınca qışqırsada Aydın çoxdan getmişdi.
Yasəmən həç nə anlamayaraq, həyətə düşməkdənsə evə qayıtdı. Evə girdiyi anda anası onu çağırdı:
-Yasəmən, qızım gəldin?
-Hə ana.
-Qızım tez hazırlaş, xəstəxanaya gedirik. Əli dayına zəng vur tez gəlsin.
-Nə? Ana nə olub? Niyə xəstəxanaya gedirik axı?
-Qızım Afət xalanı maşın vurub. Vəziyyəti ağırdı.
-Nə? Aydının anası.
Yasəmən ailəsi ilə birlikdə xəstəxanaya gəldikdə Aydının əməliyyat otağının qarşısında əlləriylə başını tutaraq oturduğunu gördü. Onun bu ümidsiz halından Afət xalanın vəziyyətinin həqiqətən çox pis olduğunu anladı. Yanına gedib təsəlli vermək istəsə də, göz yaşlarını saxlaya bilməyəcəyini anlayıb vaz keçdi.
3 saat idiki əməliyyat davam edirdi. Hamı həyəcanla həkimin çıxmasını gözləyirdi. Birdən otaqdan çıxan tibb bacısı təlaşla soruşdu:
-Qan...təcili qan lazımdı.-1 rezuslu qan kimdə var?
Yasəmənin atası və anası bir-birinə baxdı. Yasəmənin qan qrupu -1 idi, amma qızlarının əlil arabasında ola-ola qan verməsi o qədərdə ürəklərincə deyildi.
Yasəmən çarəsizlikdən üzünə kədər çökən Aydına baxırdı. Sevdiyi insanın əzab çəkməyinə dözməyib:
-Məndə! dedi...

Müəllif: Cəmilə Məmmədli
(səs: 10)
Şərhlər: 6
Baxılıb: 13 229
Geriyə
Hörmətli Qonaq, saytda şərhləri oxumaq, şərh yazmaq, xəbər göndərmək üçün QEYDİYYATDAN keçməyiniz lazımdır.

İnformasiya

Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Bölümlü Hekayələr

Müzakirələr

Bürclərlə BİZ

Xəbər lenti

Astrologiya

Qadın testləri