Təsadüf yoxsa alın yazısı (Bölüm 15)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 9-04-2014, 14:54

Müəllif: Narın Yağış

Şərhlər: 2

Baxılıb: 4 320

Bölmə: Bölümlü Hekayələr / Bütün hekayələr

Səs ver:

(səs: 1)

Qapıdakıların səsinin çıxmadığını görüb Ülviyyə yavaşaşca otağından boylandı. Və o o qadını tanıdı. Bu Şəhriyarın anası imiş. Baxışlarını yer dikmiş və heç də təəcüblə baxmırdı. Ülviyyənin anası Gülnaz xanım səssizliyi pozdu
- Şşş..şahnaz...Ssəlim siz?
- Salam Gülnaz. Şəhriyarın anası yenə də baxışlarını qaldırmadan dilləndi.
Hər kəsin nədənsə təəcüblü olduğunu görə Şəhriyarla nərgiz isə bir birilərinə baxaraq çiyin çəkdilər. Onlar da heç nə anlamamışdılar. – siz tanışsınız ki. Deyə Nırgiz dilləndi. Bir açıqlama borclu olduqlarını duyan hər kəs təlaşlandı. Gülnaz xanım özünü itirmədən Kamala baxaraq qrup yoldaşlarım olublar dedi. Kamal bəy isə nədənsə heç də inanmışa oxşamadı. Kənarda susan səlim bəy isə udquna udquna qalmışdı. Kamal bəy içəri dəvət etdi onları. Bir müddət yenə heç kim dillənmirdi. Gülnaz xanım isə Şəhriyara arada bir baxır gözlərini dərindən yumurdu. Heç kim görməsin deyə tez qalxıb mətbəxə keçdi. Ülviyyə isə içəri ağlayaraq - anası məni istəmir deyə Nərgizə sığınmışdı.
– ay qız dəlisən istəməsə niyə gəlsinlər. Yəqin sən nə isə səhv başa düşmüsən. Ağlama indi çıxanda səni belə görüb doğrudan istəmiyəcəklər. Aaaa xəbərin var Şəhriyarın anası isə atası Gülnaz xalanın qrup yoldaşları olublar.
- Nə?
- Hə. Qapıdakıların halını görsəydin elə bil hamı ölü görmşüdü. Deyəsən bir birilərindən heç xoşları gəlmirmiş o vaxtlar. Nərgiz özü də axırıncı sözü dediyinə peşiman oldu. Dodağını dişləyib ümid etdi ki, Ülviyyə onu eşitmədi. Ülviyyə isə daha da ağlayaraq – məni ona verməyəcəklər görərsən, vermçəyəcəklər.
- Eee Ülviyyə bəsdirdə.. sən belə eləsən çıxıb Şəhriyarı bura çağıracağam
- Yox yox. Lazım deyil.. ağlamıram yaxşı.
- Ay sağol. Gəl yavaşca qulaq asaq görək nə danışırlar. Hər ikisi qapıya tərəf gələndə nə qədər elədilərsə heç nə eşitmədilər. Ona görə yox ki, otaq uzaqda idi ona görə ki, heç kim danışmırdı. Səlim bəy arada göz altı Şahnaza baxır baxışlarını Kamal bəydənn qaçırırdı. Kamal bəy isə düz Səlim bəyə baxırdı. Və bu baxışlar heç də evində qonaq qarşılayan ev yiysəi baxışı deyildi. Daha çox qısqanclıq və hikkə var idi.
- Heç kimin dillənmədiyini görən Şəhriyarsa get gedə ürəyi sıxılır az qala bağıracaqdı. Atasına tərəf əyilib
- Nə olub sizə? Belə edəcəkdinizssə gəlməzdiniz. Həm qrup yoldaşı olmusunuz deyirsiniz həm danışmağa söhbət tapmırsınız. Səlim bəy astaca oğluna – oğlum məncə biz indi gedək. Başqa vaxtı gəlib istəyirik qızı.
- Nə? Ata nə danışırsan sən
Bu an Gülnaz xala içəri girdi. Çay gətirmək adı ilə getmişdi, amma əliboş qayıtdı. Gözlərindən və burnunun qızarmağından bəlli idi ki, ağlamışdı. Qonaqların qarşısında dayanıb baxışını qaldırmadan – siz getsəniz yaxşıdır, bizim sizə verəcək qızımız yoxdur dedi.
Hər kəs bir anlıq ayağa qalxdı. Kamal bəy xanımının yanına gəlib onun çiyninə əlini qoyub. – məncə də bu söhbət burada bağlansın.
Şəhriyar isə dəli olmuş kimi – niyə? Başa düşmədim. Mən sizin qızınızı incidə
- Oğlum söhbəti uzatma gedirik. Atasının bu sözünə Şəhriyar lap dəli oldu. Ülviyyə isə söhbəti eşidər eşitməz otağından qaçaraq qonaq otağına gəldi. Ülviyyəni görən səlim bəy nəfəsini bir anlıq tutdu. əlindən telefonu sürüşüb düşdü. Gülnaz onun bu halını görsə də əhəmiyyət verməməyə çalışırdı. Amma Kamal bəyin əlinin altında olduğu üçün titrədiyini istər istəməz hiss edəcəkdi. Kamal bəy isə onun çiynini daha da sıxaraq gözü ilə sakitləşməyinə işarə vurdu.
Ülviyyə - eşitdiklərim doğrudur? Deyə reaksiya verdi.
- Axı niyə? Şəhriyar?
- Bilmirəm ülviyyə inan mən də heç nə bilmirəm? Ana ata, siz küsülü olmusunuz bu ailəylə, niyə qrup yoldaşlarını illər sonra gördüyünüzə sevinmədiniz niyə elçilik etmirsiniz? Mənə kimsə izah edəcək
- Oğlum gedirik. Aşağıda səni gözləyəcəyik. Deyib Səlim bəy Şahnaza başı ilə getmək işarəsini verdi. Şahnaz Gülnazın yanından keçərkən bir anlıq ayaq saxladı başını qaldırmaq istəyirdi ki, yenidən yoluna davam etdi. Şəhriyar isə dəli kimi otaqda ora bura gedir Ülviyyənin atasına yaxınlaşıb – elçiliyi özüm edəcəyəm. Madəm ki, bu gün də atam anam yanımda deyil özüm edəcəyəm.
- Oğlum getsən yaxşıdır.
- Amma
- Dedim axı bizim sizə verəcək qızımız yoxdur. Gülnazın bu sərt sözünə Ülviyyə dözə bilməyib –Ana! Deyə səsini qaldırdı.
Nərgiz onu sakitləşdirməyə çalışsa da Ülviyyə halsız oldu bir anlıq və huşunu itirdi. Şəhriyar cəld onu tutaraq divana apardı. Hər kəs onun başına yığışıb ayılmağı üçün əlini ovuşdurub adını çəkərkən Gülnaz göz altı Şəhriyara baxdı. Gözündən düşən bir damla uzun zamandır saxladığı xatirələrini canlandırdı. Yenə də ağır olsa da Şəhriyara dönməyərk – oğlum xahiş edirəm get dedi.
- Yalvarıram get deyə pıçıldadı. Şəhriyar isə - ayılsın gedərəm deyə yalvarış dolu baxışlarla Gülnaza baxdı. Gülnaz təəcüblə ona baxıb başını təsdiqləmiş kimi yellədi.
Ülviyyə özünə gəldiyində isə hönkürtü ilə ağlamağa başladı. Nərgiz onu otağa aparanda Şəhriyar – Ülviyyəm ağlama, hər şeyi yoluna qoyacağam söz verirəm deyib Kamal və Gülnaza baxıb çıxdı evdən. Kamal bəy Gülnaza yaxınlaşıb – düşünmürsən ki, hər şeyi danışmaq vaxtı çoxdan gəlib
- Gəlib? Mən deyərdim çoxdan keçib Kamal bəy, həm də lap çoxdan. Nəyi danışım. Hər şeyi bildiyimi zənn edirdim bu gün isə görürəm ki, mən də heç nəyi bilmirmişəm.
- Nə?
- Kamal bəy, sonra danşarıq. Bu gün lazımından çox əsəb keçirtdik.
- Sən onu hələ də unuda bilməmisən? Kamal bəyin bu sözünü həm gözləməyən həm də illərdir gözləyən Gülnaz dönüb ona sadəcə gülümsəyərək – Mən mənə edilən haqsızlığı vəcanı bahasına verilən ama gerçəkləşdirilməyən vədləri unuda bilmirəm. Kamal heç nə demədən başını aşağı salıb – mən bir az hava alacağam deyib evdən çıxır. Gülnaz isə Ülviyyənin otağına yaxınlaşnda onun ağladığını eşidib girmək istədi, amma nə deyəcəkdi. Necə izah edəcəkdi bilmirdi. Eləcə səni ona vermirik deməklə bitmirdi hər şey. Bilirdi ki, Ülviyyə özünə gələn kimi soruşacaqdı onsuzda ona görə otağına gedib olanları həzm etməyə çalışdı. Yerində uzanıb uzun uzun düşündü. Bu görüşü gözləyirdi, amma burda öz evində yox, bu şəkildə yox. Sonra bir anlıq Şəhriyarı düşündü necə də Səlimə bənzəyirdi. Onu qarşısında görəndə elə bil 29 il əvvələ qayıtdı. Gözü qaşı, ağzı burnu. Əslində Ülviyyədə anasına çox bənəzdiyindən Səlimin elə reaksiya verdiyin başa düşmüşdü. Amma nə əhəmiyyəti var ki. Onu indi ən çox incidən isə ən yaxın dostunun bir vaxtlar sevdiyi insanla ailə qurması olmuşdu. Ailə qurduğunu bilirdi, amma ən yaxın rəfiqəsi ilə yox. İndi başa düşürdü Şahnazın birdən birə yoxa çıxmasını, toyuna çağırmamasını illər keçsə də onunla əlaqə saxlammasını. Yatağında artıq gözündə saxlaya bilmədiyi göz yaşları yastığa tökərək hıçqırmağa başladı.
Şəhriyar isə dəli kimi evi alt üst edib – kimsə mənə izah edəcək nələr olur deyə qışqırmağa başlayırdı. Divanda ağlayan Şahnaz divara söykənib siqareti görməmiş kimi canına çəkən və əlləri əsən Səlim onu heç eşitmirdilər. Şəhriyar – bu məsələ burda qalmadı deyib evdən çıxdı.
Səlim Şahnaza baxıb – sən bilirdin? Dedi
- Ailəni araşdıranda öyrəndim. əvvəl inanmadım, amma sonra qızı gedib görəndə.......Gülnaza çox oxşayır hə? Elə bil almanın yarısıdır.
- Sən onu görməyə getmişdin?
- Hə..yox..mən.. anlamırsan mən bu izdivacın olmayacağını deməyə getmişdim. Neynəməliydim ki, başa düşmədim. Bəlkə razı olmalıydım? Qıza ayrılmasını istədiyimi demişdim.
- Niyə? Şahnaz niyə? Onu da bizim kimi...
- Denən, tamamla sözünü...bizim kimi nə?
- Şahnaz sən düz eləməmisən.
- Illər əvvəl olduğu kimi hə?
- Şahnaz!
- Səlim mən səni həmişə sevmişdim. Həmişə. Gülnazdan da əvvəl....O səni
- Şahnaz illər keçib
- Hə illər keçib, amma sən hələ də məni bağışlaya bilmirsən.
- Sənlik bir şey yoxdur. Hər nə varsa mənim günahımdır.
Şahnaz ağlayaraq – sən...sən onu hələ də unuda bilməmisən? Deyə qırıq qırıq dilləndi.
- Şahnaz bəsdir. Uşaqlıq eləmə. Bizim evlilik yaşına çatmış bir oğlumuz var. Get yat. Mən bir az hava alacağam deyib evdən çıxdı. Bu gün hər kəs hava alarkən havadakı xatirələrin ağırlığından ciyərlərinə ürəyinə çökən ağırılığı duymaq heç də çətin deyildi. Bu gecə bu şəhər ayıq qalanlarla birlikdə xatirələri yenidən canlandırmaq üçün can atırdı. Səlim keçə boyu addımlayarkən siqaretdənmi yoxsa yaşananlardanmı yaşarmış gözlərini qıydı. Yaraya duz basılmış kimi.
- Gözəlliyindən zərrə qədər də itirməməsiən Gülnaz xanım. Deyib acı acı gülümsündü. Dodağını dişlədi, siqareti dodaqları arasına aldı əlindən gələni etdi ki, dinməsin, amma beyin ki susmurdu. Hələ qızın. Ilahi Ülviyyə səni ilk gördüyüm günü xatırlatdı mənə. Adam bu qədər xain olmaz Gülnaz. Adam bu qədər xainlik edib öz gözəlliyini qızına bəxş edib adamı yaralamaz. İllər əvvəl səni məni indi də qızın oğlumu. Kim deyərdi bunu.. kim düşünə bilərdi ki, bir gün bu baş verəcək. Axı biz bunu xəyal etmirdik Gülnaz. Biz bunu istəmirdik. Biz övladlarımızın evlənməsini yox, bacıqardaş olmasını istəyirdik. Ehh Gülnaz eh... Mən zəif oldum.. mən elədim hər şeyi. 29 il əvvəl dediyin hər kəlmə indiyə qədər yanımdadır.
(sən..sən qorxaqsan, sən sadəcə qorxaqsan, sevgisinə, sevgilisinə sahib çıxa bilməyən qorxaq! Məni də atam anam vermirdi, amma mən dirəşdim, günlərlə ac qaldım, evdə bağlı qaldım, amma dönmədim yolumdan. Çünki səni sevirdim. Sən isə atanın bir sözünə hər şeyini, məni qurban verdin. Bəs mənə dediklərin, mənə verdiyin vədlər?
- Gülnaz anlamırsan atam...sən başa düşmürsən. Mən onlardan keçə bilmərəm.
- Bəs mənim atam anam.. elə bilirsən mənim üçün əziz deyillər. Sənin atan anandan əksikdirlər ki, mən onlara qarşı çıxdım?
- Gülnaz mən elə demək istəmədim
- Səlim sən nə dediyini özün də bilirsən? Sən mənə vəd verdin. Mənə dedin ki, bizim ailəmiz olacaq, mənə gəlinliyimi xəyal elətdirdin Səlim. Başa düşürsən sən bunu
- Gülnaz...bağışla..
- Bağışla...bağışla.. həə əlbəttə.. amma bil! səni örümün sonuna qədər nifrətlə xatırlayacağam Səlim, nifrətlə. Bağışlanmayacaqsan. Son nəfəsimdə belə sənə haqqımı halal etməyəcəyəm bunu bil. İndi ailən kimi istəyir get onu al. Xoşbəxt ol da demiyəcəyəm. Mən sevdiyimin mənim yanımda xoşbəxtliyini istəyə bilərəm.
- Gülnaz elə danışma.
- Nədir qorxursan? Qorxma sən bu yalan danışmaq inandırmaq qabiliyyətinlə hamıdan xoşbəxt olacaqsan. )
Bunları xatırladıqca ürəyini tutan Səlim – mən xoşbəxt olmadım Gülnaz, olmadım. Deyə pıçıldadı.
Səhər açılmışdı, amma bunu heç kim üçün əhəmiyyəti yox idi. Çünki gecəni yatan olmamışdı. Nərgiz Ülviyyəni bu vəziyyətdə qoymaq istəməsə də Ülviyyə israrla onu işə göndərmiş özü isə sakitləşdirici atıb yatmaq istədiyin demişdi. Nərgiz üəriy gəlməsə də düşündü ki, gedib icazə alıb Ülviyyə oyanana qədər yanına gələr. O da gecəni ağladığından və yatmadığından gözləri qızarmış və şişmişdi. İşə çatanda bir az gecikmişdi deyə Kənan onu görən kimi bir az əsəbi şəkildə - dünən icazə alıb getmisiniz bu gün isə gecikirsiniz. Nərgiz xanım bir az məsuli....Sənə nə olub. Bu nə üz gözdür? O danışdığı müddətdə Nərgiz başını ona tərəf qaldıranda ağarmış rəngini qızarmış gözlərini görüncə özünü itirib nə dediyini də unutdu. Ona tərəf yaxınlaşanda isə nərgizin lap kövrəldiyini gördü. – eyy.. sakit ol... nə olub. Yoxsa o alçaq yenə gəlib. Mən onu..
- Yox dayan.. onluq deyil
- Bəs nə olub. Kim dəyib xətrinə, onu bu dünyadan köçürdərəm.
Nərgiz Kənanın bu sözünə özünü saxlaya bilməyib lap ağlamağa başladı. Kənan isə onu yavaşca qucaqlayaraq. – Nərgiz sakit ol, de görüm nolub. Nərgiz onu itələmədən ağlamağa çiyin axtarırmış kimi hönkürdü. Kənan isə onun ağlamağını görmədiyindən lap dəli olmuşdu. Nərgizin göz yaşları aylardır yığılmış kədərdən axırdı. Ülviyyə onun hər şeyi idi. Indi onun belə olması onu da incidirdi. Kənanan hıçqıraraq nəsə danışmağa çalışsa da Kənanın başa düşdüyü tək şey Ülviyyənin elçiliyinin alınmadığı idi.
- Yaxşı sakit ol. Buna görə də ağlayarlar, sən nələrdən keçmisən, az qala ölmüşdün mənim üzümdən ona heç ağlamamsına indi bir elçiliyə görə ağlayırsan. Qızı onsuzda ilk dəfədən heç kim vemrir.. ikinci dəfə gedərlər. Olmadı qaçırdadır Şəhriyarla deyib nərgizin çənəsini oxşamağa başladı. Nərgiz isə bunu gülümsünüb – çox sağol deyə pıçıldadı. Sonra utanaraq kənanın qolları rasından çıxıb.
- Mən əslində bu gün də icazə almağa gəlmişdim. Bilirəm ağ elədim, amma söz sonrakı günlərdə lazım olsa gecə də qalıb işləri bitirərəm.
- D əli dəli danışma. O nə sözdür. Əlbəttə indi Ülviyyəni yanında olmalısan. Amma belə halda qoya bilmərəm. Mən aparacağam, etriaz da istəmirəm.
- Amma..
- Dedim ki, etiraz istəmirəm. Deyib onun əlindən tutaraq şirkətdən çıxardırdı ki, kənardan baxıpşlar onların üzərində cəmləndi. Nərgiz ağlayır, kənan isə onun əlindən tutub aparırdı. Hərə bir cürə yozarkən kənardan olan iki cüt baxış sadəcə təəcüb və qısqanclıq hissi ilə baxırdı. Bu Yusiflə Salma idi. Yusif Kənanın bu hərəkətinə çaş baş qalmış Salma isə Kənanı itirmək qorxusundan artıq beynində planlar cızmağa başlamışdı. Ülviyyəgilə çatdıqda isə nərgiz ehmalca kənana tərəf dönərək – çox sağol dedi. O qədər sakit və məsum şəkildə dilləndi ki, Kənan dözməyib əllərini əlinin içinə almış və öpmüşdü. Nərgiz özü də şokda idi. əllərini çəkib qaşlarını düyünlədi. Kənan isə yenə də gülümsünüb. Belə elədim ki, əslk nərgizi üzə çıxardasan. Qaçlarını çat ki tez qocalasan qırışların çoxalsın. Nərgiz yenə bu sözə gülümsünüb maşından düşüb sağollaşdı. Ülviyyə hələ ayılmamışdı. Gülnaz xala qapını açanda Nərgizin halını görüb- sən beləsənsə təsəvvür et biz nə haldayıq deyib hönkürdü. Bu gün nədənsə hər kəs ağlamğa çiyin axtarırmış kimi kimi tapdı ağlayırdı. Düzdür Nərgiz Gülnazın öz qızı kimi idi. Ülviyyə ilə bir yerdə böyümüşdülər. Ona görəö Gülnaz xala onun yanında özünü rahat hiss edir və ağlayırdı. Bir az sonra hər ikisi mətbəxtdə oturub dillənmədən gözlərini masaya dikmişdilər. Nərgiz dərindən nəfəs alaraq – niyə belə oldu? Niyə ülviyyəni onlara vermək istəmirsiniz? Küsülü olmusunuz ola bilər. Amma illər keçib axı siz qrup yoldaşlarısınız, uşaqlıq xatirələridir onlar
- Biz təkcə qrup yoldaşı olmamışıq Nərgiz.
- Necə?
- Səlim..yəni Şəhriyarın atası.. o...o..
- Eşidirəm
- O mənim ilk sevgim olub.
- Nə?! Nərgiz gözləri hədəqəsindən çıxacaqmış kimi baxırdı. Nə deyəcəyini bilmirdi, nə deyə bilərdi ki. Ağzı açıq halda ona baxıprdı.
- Hə..eşitdiyin kimi. Anası Şahnaz isə ən yaxın rəfiqəm olub. Biz də səninlə ülviyyə kimi idik. Ya da mən elə bilirdim. Heç nə soruşma çünki mən də bilmirəm ki, onlar necə ailə qurub. Bildiyim tək şey bu oyunun içində uduzan mən olduğumdur. Deyib yenidən ağlamağa başladı. Nərgiz ayağa qalxıb onu qucaqladı. – yaxşı yaxşı sakit olun. Ülviyyə nəsə bilir?
- Yox qızım.. qətiyyən bilməməlidir. əsla.. dediyimə peşiman eləmə

- Yaxşı yaxşı narahat olmayın. Amma nə vaxt istəsəniz dinləməyə hazıram sizi. Gülnaz himə bəndmiş kimi başını yelləyib əgər danışmasam öləcəm bu sıxıntıdan. Illərdir düz 29 ildir içimdə saxlamaqdan məhv oldum. Deyib olanları bir bir danışmağa başladı..

P.S Bu gündə 2 bölüm istəyirsiniz? :19: