Təsadüf yoxsa alın yazısı (Bölüm 20)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 12-04-2014, 15:05

Müəllif: Narın Yağış

Şərhlər: 4

Baxılıb: 3 704

Bölmə: Bölümlü Hekayələr / Bütün hekayələr

Səs ver:

(səs: 2)

Ülviyye gun kecdikce saralib solurdu. Ne yemek yeyir ne danisirdi. Nergiz bele onu gucle danisdirirdi.
- Ulum ne vaxta qeder bele edeceksen? Elden gedirsen? Ozunu toparlamalisan. Hami sene gore narahatdir. Yaxshi madem ki, bir yol secdin, ayrildin o zaman addimla. Bele yataga mehkum olmaqla ozunu xeste edeceksen.
- Yatmaq isteyirem.
- Ulviyye seninleyem axi. Deyirem ne vaxta qeder...
- Yatmaq isyeyirem dedim!
- Of Ulviyye offf.. Nergiz pencereye yaxinlasib perdeni cekecekdi ki, gozlerini qiyib diqqetle neyese baxdi
- Ala di bu da orada mehv olur. Sen burda o orda. Ne haliniz var gorun, amma sonradan aglayib sizildama. Gel gor ne gune dusub. O boyda adam fikirden eriyib cop olub.
Ulviyye hec ne anlamamis kimi agir agir pencereye teref geldi. Sehriyari gorunce aniden kenara cekildi. Nefes almasi suretlendi. Nece gundu yemek yemediyinden bu veziyyet onu daha da halsiz etdi.
- ey sakit ol. Yaxshisan?
- O burdadir Nergiz o burdadir.
- o burdan gedib ki. Gunlerdir asagida dayanir. Xeberin var ne gune dusub.
Ulviyye ilk evvel sevindi,gulumsundu daha sonra atasinin sesini esiden kimi yeniden nese xatirlamis kimi meyus oldu. Yeniden yatagina gedib, ayaqlarini qucaqladi.
- Ülüm niye özune bu işgenceni verirsen? Niye öldürursen özunu. Sen bele elemekle hec ne duzelmir. Eksine her şey daha da pis olur.
- Anlamirsan, anlamirsiz hec kim anlamır. Hec kim.
- Onda özunu toparla... Ve onunla danış.
- Yox, yox birce bu yox. Döze bilmerem. Buna döze bilmerem.Onun gozlerine baxa bilmerem.
- Yaxsi sakit ol. İndi olmasa da onunla danisacaqsan. Ne vaxta qeder qaça bilersen ki?
- Nefes ala bilmirem Nergiz, ciyerim yanir
. - Aglama, helak oldun.
Qapinin doyulmesi ile Ulviyye gozunun yaşini sildi. Kamal bey yavaşca qapini acib, - İndice eminle danışdim. Hazirlaş sabah onlarin yanina gedeceksen. Deyib qapini ortdü. Nergiz Ülviyyeye baxdi, o ise gozleyirmis kimi ayaga qalxib şkafi bosaldirdi.
- Neynirsen?
- Eşitmedin gedirem. - Esitdime, amma hara anlamadim.
- Emimin yanina, Moskvaya.
- Ele belece sakit qarsilayacaqsan?
- Ani qerar deyil, xeberim var idi. İndi de deqiqlesdirdik. Bu en yaxsisidir. Mene de Sehriyarada...
- Ne qeder muddete?
- Bilmirem. Uzun zamana yeqin ki. İşden sabah mezuniyyet gotureceyem 1 ayliq.
- 1 ay? Bir ay burada olmayacaqsan?
- Belke de daha çox bilmirem. Geciksem, xeber verem, ya öz hesabima mezuniyyet goturerem ya da cixaram.
- Bes menim niye xeberim yoxdur bu qerarlardan? Men neyniyeceyem?
- Ne vaxt istesen gel. Emimgilde seni gormeye şad olar, seni çox isteyirler bilirsen.
- Yox, getme,
- Nergiz uşaqliq eleme.
- esl sen usaqliq edirsen. Men de Vusaldan ayrildim. Amma senin kimi qaçmadim ozumu helak elemedim. Yaşamaga davam eledim.
- Bu ferqli bir şeydir niye anlamaq istemirsen. Gel bax! Bax nece qivrilib qalib orada, buna bax, mesajlari gorursen, gune azi 100 mesaj gelir. Hele zengleri demirem. Dayanmadan yigir. Onun sevgisinden zerre qeder şubhe etseydim, inan mene bu gun getmezdim. Bu halda olmazdim. Men bilmirem özumu dúşunum, atami düşunum, anami düsunum ya Sehriyari. en yaxsisi uzaq qalmaqdi. Qoy ele bilsin ona olan sevgimden vaz kecmisem, istemirem. Nifret etsin mene, o zaman unudacaq.
- Bes sen?
- Bilmirem. Ozumu dusunmekden çoxdan vaz kecmisem.
Ellerinde paltarlar Ulviyye pencereye yaxinlaşdi. Perdenin arxasindan Sehriyara baxdi. Ureyi agriyirdi,amma cixis yolu gormurdu. Şehriyarsa gunlerdir yemeden ıcmeden özune qapanmiş, Ülviyye ile danişmaq ucun furset axtarirdi. Ne qeder zeng etse de sms yazsa da cavabsiz qalirdi her biri. Tek xeber aldigi qaynaq Nergiz idi. O her blokdan cixdiqca onun yanina geder Ülviyyeni sorusurdu. Ülviyyeni başa dûşse de ondan bele elediyi ucun cox incimisdi. Nergizin cixmasini gozleyerken Ulviyyenin pencereden baxmasindan xebersiz idi. Pencereden ona baxan daha bir goz var idi. Gülnaz gunlerdir Sehriyarin bu halini gorur istemeden gozleri dolurdu. Telefonu eline alib nomre yigdi, telefonun o basindan gelen qalin sese Gulnaz salamsız kelamsız - Oglunla danış demisdim. el ceksin artiq. Gelib ne özunu ne de Ulviyyeni incitmesin.
- Oglum mene benzemeyib Gulnaz. O menden ferqli olaraq,sevdiyine sahib cixir. Gülnaz bu cavaba tutuldu. Ne ise demek istese de alinmirdi.
- anlamalidir bu mümkünsüzdur deyib desteyi asdi.
Şəhriyar xəbərsiz idi Ülviyyənin gedişindən. Nərgizin blokdan təlaşlı çıxdığını görüb tez yanına gəldi.
- Nərgiz?.Nə olub? Ülviyyəyə nəsə olub.
- Yox. Yox. Narahat olma.
- Yaxşıdır? Şəhriyarın onun qolundan tutub suallara qərq etməsini Ülviyyə yuxarıdan izləyirdi. Qorxdu ki, Nərgiz şəhriyara deyər cəld telefonu əlinə alıb nərgizə yığdı. Nərgiz Ülviyyənin zəng etdiyini görüncə başa düşdü ki, o niyə zəng edib. Telefonu açaraq Şəhriyara baxırdı.
- Alo.
- Nərgiz nə badə bir şey deyəsən. Səndən ömürlük küsərəm. Zarafat eləmirəm.
- Axı..
- Nərgiz! Əsla bilməyəcək. Eşitdin məni.
- Yaxşı...soyuq və quru danışmasından titrəməsindən Şəhriyar başa düşdü ki, o Ülviyyə ilə danışır cəld Nərgizin əlindən telefonu alıb
- Ülviyyə danışmalıyıq xahiş edirəm aç telefonu ya da aşağı gəl. Şəhriyarın səsini eşidən Ülviyyənin ürəyi titrədi. Telfon əlindən yerə düşdü və söndü. Bu dəfə bilərək söndürmədi amma Şəhriyar elə başa düşdü ki, Ülviyyə qəsdən telfonu söndürdü. Əsəbiləşib nərgizin telefonun yerə çırpdı. Telefon yerə dəyən kimi cilik cilik oldu. Nərgiz böyümüş gözlərlə ona baxsa da səsini çıxartdmadı.
- Niyə belə edir axı niyə? Mən tanıdğım Ülviyyə belə qorxaq deyildi. Məğlub olan deyildi. Nə baş verir? Niyə bu qız məni dinləmir? Niyə!? Niyə!? Niyə!?
- Ay Şəhriyar qolum çıxdı qardaşım. Sakit ol.
- Bağışla deyib Nərgizin qolunu buraxdı. Nərgiz qolunu ovuşdura ovuşdura sızıldamağa başladı. Bəlli idi ki, göyərəcək qolu. Sonra əyilib telefonunun qalıqlarının içindən nömrəsini axtardı.
- Bağışla Nərgiz. Mən telefonu axşama çatdıraram sənə..
- Eybi yox narahat olma. Onsuzda dəyişəcəkdim bəhanə oldu. Nərgiz aranı yumşaltmaq üçün desə də bu sözü Şəhriyarın fikri onda deyildi. Başını qaldırıb Ülviyyənin pəncərəsinə baxırdı. Pərdənin tərpənməyindən hiss etdi ki, Ülviyyə onu izləyir. Başını aşağı salmadan – nə deyirdi?
- Nə?
- Sənə nəyi deyirdi? Nə istəyirdi?
- Heeççç heç nə.. mən gedim.
- Nərgiz!
- Eeee bəsdirin də o ordan sən burdan mən də yazığam axı. Adam nə qədər qorxu içində yaşayar. Ülviyyə küsər Şəhriyar küsər Ülviyyə danışmaz Şəhriyar inciyər. Mən getdim. Nərgiz qaçmaq üçün bəhanə axtarırdı. Elə bunu deyib aradan çıxdı. Şəhriyar hirslə gəlib maşının yanında dayandı. Əlinə telefonu alıb Ülviyyəyə səsli mesaj göndərməyə qərara aldı. Bu dəfə hər şeyi həll etməli idi. Bir dəfəlik.. Mesajı yazdıqdan sonra göndərdi və maşınına minib getdi. Ülviyyə isə əlinə telefonu alıb gələn səsli mesajı açmaqda tərəddüd etsə də açdı. Mesajı dinlədikdə qurumuş halda telefonu əlindən sürüşüb düşürdü. Dili tutulmuşdu sanki. Cəld ayağa qalxıb saçını düzəldib evdən çıxdı. Nərgiz isə Ülviyyəyə verdiyi sözü tutmaq həm də Şəhriyara onun gedəcəyini demək istəyirdi. Necə edəcəyini düşünə düşünə evinin qarşısına çatmışdı ki, Kənanın maşının gördü. Həyəcandan əli ayağına dolaşdı. Gülümsədi ki, Kənan onun arxası ilə gəlib. Kənan maşından düşərək hirslə ona yaxınlaşdı.
- Artıq telefonları söndürürsən? Deyəsən böyümüsöən sən?
- Sənə də salam
- Bu nə vaxtdan adət olub belə.
- Yaxşıyam sağol, sən necəsən
- Nədir yoxsa o Etibardır, İnamdır nədir onunla görüşürdün.
- Yaxşı olmağına sevindim
- Nərgiz!
- Aydaaaaa bu gün də hamı mənə qışqırıree..
- Kim qışqırıb sənə? Kənanın üzünün ani dəyişməsi və nərgizlə bu tonda danışması Nərgizin xoşuna gəlmişdi əslində. Demək ki, bir neçə gündə soyuqluğu elə beləymiş
- Ülviyyə ilə şəhriyar. Qalmışam aralarında. Ülviyyə də gedir. Qoymur deyəm Şəhriyara. O yazıqda Ülviyyədə əldən gedir deyərək ağlamağ başladı.
- Eyy yaxşı ağlama. Bağışla sadəcə telefonun sönülü olunca...
- Sönülü deyil qırılıbbb.... Nərgizin balaca uşaqlar kimi yenidən ağlaması kənanı güldürdü..
- Yaxşı yaxşı tökmə gözünün yaşını yenə. Gəl gedək
- Ha ha raaa.
- Təzə telefon almağa.
- Yox.. sağol.. özü alacağam.
- Get öz xoşunla maşına otur! Kənaın əmrlə danışması Nərgizi lap çəkindirdi sözü bitən kimi Nərgiz artıq maşında idi. Kənan dodaq altı gülümsəyərək, pıçıltı ilə - səninlə başqa tonda mümkün deyil gərək bağırasan. Arxaya döndüyündə onun arxa turacaqda oturduğunu görüb – düş min qabağa.
- Yox
- Dedim düş min qabağa..aramla və qaşlarını qaldıraraq desə də Nərgizin inadı tutmuşdu yenə. – Sevgilin görər səhv başa düşər kənan bəy deyə istehza ilə cavab verməsi ilə kənan özünü itirmədən – hə düz deyirən. Elə arxada otur. Sonra sevgilim məni atar sənin üstündə deyib maşına keçdi. Maşında ondan olanlar barəsində soruşdu. Nərgiz hər şeyi danışdıqca acı çəkirdi.
- Nərgiz.. narahat olma. Düzələcək. Şəhriyar sevdiyini yarı yolda qoyanlardan deyil.
- Düzdür amma Ülviyyə imkan versə
- Ülviyyənin getdiyini deməlisən
- Söz verdim axı. Sözümdə dayanamsam məni siləcək. Tanıyıram onu eləyər.
- Qorxursan onu itirməkdən?
- O nə sualdır. Biz onunla birlikdə böyümüşük, hər anımızı bilirik. Anam heç bilmir ki, mənim ən sevdiyim rəng hansıdır o bilir həmçinin də mən onun.
- Sənin sevdiyin rəng yaşıldır. Nərgiz Kənanın bu sözünə təəcüblənərək baxışını ona dikdi.
- Haradan bilirsən?
- Telefonun üz qapağı yaşıldır. Masanın üzərində çərçivələr də həmçinin. Üstə gəl yaşıl paltarını geyinəndə xüsusi olaraq bəzənirsən. Həm də bilərziyin. Nərgiz bir bilərziyinə bir də Kənan baxıb ğzı açıq qalmışdı Kənan isə davam edərək sözünü Nərgizə güzgüdə baxırdı arada bir. Lə təəcüblənmə. Mən sadəcə diqqətciləm. Hamıya qarşı..
Hamıya qarşı sözünü elə vurğu ilə dedi ki, nərgizin ürəyində bir tel qırıldı sanki. Məyus olaraq başını aşağı salıb doluxsundu. Gözləmirdi. Bu nəyəsə ümidlənib yenidən ümidin darmadağın olması hissi kimi bir şey idi. Bəlkə də özü idi. Amma Nərgiz nəyə ümid edirdi ki deyə öz özünə düşünürdü. Əlindəki bilərziyi fırlada fırlada dodaqlarını büzdü. Ağlamamaq üçün özünü zorla sıxırdı. Kənan onun bu halını görüb acısa da heç nə demədi. Nərgizə dərs verməkdə qərarlı idi. Gəlib mağazaya çatanda könlüsüz halda maşından düşüb öndə gedən Nərgizə baxan Kənan
- Elə bil mənimlə gəlmisən. Deyirəm bəlkə gözləyəsən.
Nərgiz dönmədən çiynini dartıb mağazaya keçdi. Öz istifadə etdiyi markanı götürdü. Kənan yaxınlaşaraq satıcıya - Telefon üçün yaşıl rəngdə üzlük verin zəhmət olmasa. Deyəndə Nərgiz ona baxıb satıcıya – istəmirəm siz mənə göy rəng verin dedi..
- Aaa nə yaxşı göy mənim ən sevdiyim rəngdir. Kənan əlini razı şəkildə masaya söykəyərək Nərgizə baxırdı. Nərgiz isə satıcıya dönüb yox vaz keçdim siz qırmızı verin dedi. Kənan heç susar. Nərgizi yenidən qıcıqlandırmaq üçün astaca pıçıltı ilə - bax indi qırmızı dedin sevgilimi yadıma saldın. Bu onun ən sevdiyi rəngdir dedi. Nərgiz elə bil cin atına mindi telefonu götürüb – istəmirəm üzlük qalsın deyib mağazadan çıxdı. Telefonu da götürmədən piyada küçə ilə qalxmağa başladı. Kənan telefonun pulunu ödəyib yaşıl üzlük taxdırdı. Mağazadan çıxanda Nərgizi görmədi.. unutmuşdu bu nərgizdir heç gözləyər. Küçənin o başına bu başına baxsa da onu görmədi. Sağ tərəfdən oğlanların səsinə döndü.
- Başı xarabdıre qızın.. özü dəyir hələ bir bağırır da..
- Nərgiz!!! Deyib kənan həmin tərəfə getdi. Düz tapmışdı.. Nərgizin əsəblə necə addımladığını görən Kənan onun qolundan tutub nə olub bu nə əsəb.
- əsəbi deyiləm burax qolumu.
- Yaxşı gəl gedək.
- Eee burax dedim. Get sevgilinin yanına.
- Gedəcəyəm. Gəl səni aparım..
- Lazım deyil. Kənan onun qolundan tutub özünə tərəf çəkdi. O qədər yaxın idi ki, Nərgiz onun nəfəsini üzündə hiss edirdi. – Nərgiz niyə belə edirsən? Kənanın pıçıltı ilə deyilən bu sözünə o da pıçıltı ilə cavab verdi.
- Neynirəm ki?
- Niyə inad edirsən. Sən də mənim kimi se....
- Nərgiz! Bu səsə hər ikisi döndü. Etibar idi. Onlara yaxınlaşaraq – əlini çək ondan alçaq.. deyərək Kənana yumuruq ilişdirdi. Nərgiz yerə yıxılan Kənanı görüb onu qaldırmaq üçün yerə əyildi.
- Etibar nenyirsən sən? Yaxşısan Kənan?
- Kənan? Aa mən elə bildim Vüsaldır? Amma yenə də o səni elə tutmuşdu ki..Kənan ayağa qalxar qalxmaz Etibarı çırpmaq istəyirdi ki, Nərgiz onu əlindən tutub. – xahiş edirəm, dava istəmirəm. Mənim əmimoğludur, reaksiyası düz idi hər halda. Kənan ona baxaraq - əmin oğlu? Nərgiz onları tanış etdikdən sonra aradakı soyuq baxışlar altında yenə də əzilirdi. Hər ikisinin bir birinə acıqlı baxması nərgizi qorxudurdu. Kənan Nərgizə gəl gedək deməsi ilə Etibar onu qolundan tutub özünə tərəf çəkib, əziyyət çəkməyin mən apararam dedi. Kənan getmək istəsə də Nərgiz qolunu Etibardan çəkincə dayandı. O Etibara tərəf dönərək sən get, mənim bir az işim var deyib başını aşağı saldı. Etibar isə məyus halda heç nə demədən əlini sıxıb oradan uzaqlaşdı. Kənan özündən razı halda nərgizə yaxınlaşaraq, gedək dedi. Nərgiz Etibarın uzaqlaşdığın görüncə Kənana tərəf dönüb indi də sən get. Dava olmasını istəmirəm dedi.
- Mənim sözüm yarımçıq qaldı axı elə bil. Deyirdim ki...Kənanın telefonun zəngi yenidən onun sözünü kəsdi. Əlini telefona atdığını görən nərgiz ekranda yazılan Sürəyya adını görüncə geri çəkildi. – Sevgilin axtarır səni. Get yanına deyib oradan uzaqlaşır. Kənan məyus halda həm də çənəsi ağrıyaraq kor peşiman qayıdıb maşına oturur. Nərgizin gözünə girmək həm də onun özünün sevgisini etiraf etməsi üçün planlar cızmalı idi. Bidən bu gün olan söhbəti xatırlayıb – Hə əlbəttə.. bundan daha yaxşı iş... deyib əlini telefona atdı.
- Alo Şəhriyar salam. Təcili danışmalıyıq
- Indi işim var bağışla sonra deyib telefonu adboy verərək qanlı gölün ətrafında dayanan Şəhriyar uzaqdan gələn Ülviyyəni soyuq baxışlarla qarşıladı.

Ardı var