Əli evə gəldiyi andan bəri Elya xanımın xoş anını tutmağa çalışırdı. Amma səhər olanlardan sonra bu o qədər də asan deyildi. İndi də boşqbları sərt şəkildə masaya qoyub, Əliyə tərs bir baxış atan anasına yazıq bir gülümsəmə ilə baxdı.

- A-ana...?

- Nədi?

Əli kobud cavabdan çəkinib, səsinin tonunu biraz daha alçaltdı:

- Ana demək istəyirəm ki...bu nişan məsələsi...-Elya xanımın əsəbləşdiyini görüb, qalanını bir nəfəsə dedi.- Mən o qızla evlənmək istəmirəm. Nolar bu məsələni bağla.

Gərgin şəkildə Elya xanımın reaksiyasını gözləyirdi. Elya xanım yavaş addımlarla Əliyə yaxınlaşıb, ona tərəf əyildi. Düz gözlərinin içinə baxıb, soruşdu:

- Doğurdan?

- Hə...?

- Ay mənim bir dənə oğlum! Gəl bura, ay birdənəm mənim... Bilirdim, bilirdim ki mənim ağıllı oğlum elə şey eləməz...

Elya xanım Əlinin boynunu qucaqlayıb, üz-gözündən öpürdü. Bu xəbərə çox sevindiyi bəlli idi.

- Birdə, ana... siz basqa bir yerə elçi getməlisiz...- Əli cümləsini güclə bitirib, utanaraq başını aşağı saldı.

- Hə, onu bilirəm. Əlbətdəki gedəcəyik.

Anasının dediklərini eşidib, təəccüblə ona baxdı. Əmisinin dediyini düşünüb, ürəyində onu çətin bir işdən xilas etdiyi üçün təşəkkür etdi. Elya xanım olduqca sevincli görünürdü. "Sevinər də, axır ki, istədiyi kimi oxumuş qız alır mənə. Bir də düşünüm məncə. Anamla ikisi birləşsə, bu şəhərdə adım "arvad Əli”yə çıxacaq. Yox, elə şey ola bilməz. Bu evin kişisi mən olacam, onda daha mənə nə edəcəyimi deyə bilməzlər!... Elə deyil?...”. ilk dəfə idi bunları fikirləşirdi. Onsuzda muasir fikirlərə meyilli Elya xanım qatı feminist Jalə ilə birləşsəydi? Bax bu Əlinin kabusu olardı. Hələlik bu fikirləri beynindən uzaqlaşdırıb, hər şeyi həll etdiyini düşünüb gülümsədi. Sabah olacaqların xəyalı ilə qarşısındakı yeməyi böyük həvəslə yeməyə başladı.

*****

Jalə ofisə girdikdə yenə Zeynəblə Elcanın dalaşdığını görüb, gülümsündü. Onları "narahat” etməyib, otağına tərəf getdi. Qapını açdıqda Əlinin böük bir gülümsəmə ilə ona baxdığını görüb, duruxdu. Içəri girməyə tərəddüt edirdi. Başını azca yaan əyib, çəpəki ona baxaraq soruşdu:

- Nə?

- Heç...-deyən Əli çiynini çəkib, eyni gülümsəmə ilə Jaləyə baxmağa davam edirdi.

Bu cavab Jaləni qanə etməsə də, yalandan gülümsəyib yerinə oturdu. Əli hələ də ona baxırdı.

- Bilirsən, nişan olmayacaq.

Jalə başını qaldırıb, təəccüblə ona baxdı. Nə etdiyinin fərqinə varıb, tez üzünə vecsiz ifadə verərək dilucu soruşdu:

- Hmm... kimin nişanı?

- Hı, güya bilmirdə. "nişan olmayacaq” deyən kimi pendir görmüş siçan kimi baxan mən idim elə bil.

- Bilmirəm əlbətdə. Yad adamların nişanından mənə nə?

Bu cavab Əlini əsəbləşdirdi. " "Yad adam” mənəm indi? Çoxbilmişliyə bax! Gör necə baxır. Güya vecinə deyil, güya sevdiyi adam nişanlanmır deyə sevinmir. Gərək deməyib, biraz daha əziyyət çəkdirəydim. Amma neyləyim, ürəyi yumuşağam da.”- deyə düşünüb, adi bir şeymiş kimi dedi:

- Hmm. Mən nişanlanmıram, mən.

- Deməli yazıq qızın ağlı başına gəldi. Həyatını sənin təkamülünü izləyərək keçirməyin kabus olduğumu anladı.

Əli Jaləyə tərəf əyilib, əllərini masaya çırpdı. əsəbi şəkildə:

- Həyatını mənə baxaraq keçirmək bəzi qızların xəyalıdır amma!

- Dişi ayıların?

- Nə?!

Jalə istehzalı bir təbəssümlə:

- Erkək ayılardan "qıl” fərqi ilə üstünsən axı.

- Sən...!- Əli yenə dalaşdıqlarının fərqinə varıb, bir anda sakitləşdi.

Yerinə əyləşib, bu dəfə sakit tonda dedi:

- Əslində səninlə başqa şey haqqında danışmaq istəyirdim. İkimiz haqqında...

Jalə bildirməsə də, Əlinin nə deyəcəyini səbirsizliklə gözləyirdi. Həyacandan ürəyi daha tez döyünürdü. Amma Əlinin:

- Sizə elçi gəlmək fikrimiz var.- deməsi ilə süstləşdi.

Başını yelləyib, başdansovdu cavab verdi:

- Hə, hə. Bilirəm.

Əli bu cavabı gözləmirdi. Hələ Jalənin belə vecsiz cavab verib, tez öz işinə gömülməsini heç. Təəccüblə ona baxıb, pıçıldadı:

- Nolub belə? Əmi, bəlkə xəbərim olmadan artıq bizi evləndirmisən də? Bir bilməyən mən idim? Bu kişiyə nə deyəsən...

Əmisinin qarasına deyinirmiş kimi davransa da, əslində ürəyində hər şeyin belə tez həll olmasına sevinirdi. Jalənin bu vecsizliyini utanmasına yozub, gülümsədi.



Axşam Əli içəri keçdiyi anda, anası üstünə cumdu.

- Tez, tez giyin oğlum. Gecikirik, camaat bizi gözləyir eee.

- Ha? Nə? Kim? Hara belə?

Əli təlaşlı anasının onu niyə çəkişdirdiyini anlamayıb, təəccübdən donub qaldı. Otağa keçdiklərində yaxşı geyinmiş atası və əmisini görüb, təəccübü daha da artdı.

- Nə olub? Siz niyə belə geyinmisiz?

Rəşid kişi qımışıb, göz vuraraq dedi:

- Nə olacaq, bilmirsən? Elçiliyə gedirik də...

- Nə?!

Əli anasına baxıb, onun üzündəki ifadədən də əmisinin doğru dediyini anladı.(müəllif: Cəmilə Məmmədli) Belə tez olacağını gözləmirdi, hələ bu gün olacağını heç! Amma buna sevinmədiyini desəydi, yalan olardı. Anasının onu yenə öz otağına çəkib, paltar seçməsinə belə icazə verdi. Üzündə gizlədə bilmədiyi həyacan qarışıq sevinc vardı.

*****

"Allahım sən məni qoru. Burdan sağ-salamat çıxım, bunun əlindən qurtulum bütün pirlərə nəzir qoyacam. Yox, qurban kəsəcəm! Bu qədər də şişirtməyək, bir dilənçiyə 3- manat verərəm bəsdi. Yox, bu mütləq məni parçalayacaq. Qurban deyim mən ən yaxşısı...”- deyə düşünən Əli, Yetər xanımın öldürücü baxışlarından qaçmağa yer axtarırdı. Artıq elçiliyin həyacanı, ev sahiblərinin ona fikir verməməsi belə onu narahat etmirdi. Əli ilə qalstukunu boşaldıb, dərindən nəfəs aldı. Baxışlarını otaqda gəzdirib, birisində sabitlədi. Jalə... Bu günə məxsus qısa bir don geyinmiş, makiaj edib, saçlarını çiyninə tökmüşdü. Onu həmişə ciddi iş geyimində görməyə öyrəşmiş Əli üçün bu halı cox gözəl idi. Özü də hiss etmədən Jaləyə heyran-heyran baxmağa başlamışdı.

- Yavaş ol, yedin!

Əli səsdən diksinib, Yetər xanıma baxdı.

- Nə?

- Deyirəm, qızı gözlərinlə yedin. Nədi,qız görməmisən?!

Əli tələsik:

- Görmüşəm əlbətdə. Həm mən ona baxmırdım...ee.. Ha! Divardakı şəkilə baxırdım.- deməsi ilə, peşman olub əli ilə ağzını tutması bir oldu.

Jalənin arxasındakı divardakı şəkil Yetər xanımın cavanlıq şəkli olduğu bəlli idi.

- Pa! Nəyinə baxırdın?

- Ee... cavanlınızda çox g... yəni sevimli olmusuz... bir də mehriban-mehriban gülümsəyirsiz şəkildə...

"Allahım sən günahımdan keç.”- deyə düşünən Əli zorla gülümsədi. Yetər xanım yenə bir söz demək istəyirdi ki, Nadir bəy öksürüb onu susdurdu.

- Bir də xoş gəlmisiz.

Bu artıq sözə başlamaq üçün işarə idi. Cəmil bəy özünü qabağa verib, sözə başladı.

- Xoş gördük, xoş gördük. Hə, niyə gəldiyimizi siz də bilirsiz yəqin. Qız razı, oğlan razı. Odur ki, Allahın əmri, peyğəmbərin kəbni ilə Yetər xanımı, Rəşid qardaşıma istəyirəm.

Bayaqdan sevincini güclə gizlətməyə çalışan Əli, son cümləni eşidib başını qaldırdı. Təəccüblə Atasına baxıb:

- Kimlə kim?

- Kim olacaq oğlum? Əminlə Jalənin bibisi.

- Bibisi? Bibisi hardadı? Həm əmim hardan çıxdı eee? Bəs bu mənimlə, Ja...

Rəşid bəyin bic-bic təbəssümünü görən Əliyə yavaş-yavaş hər şey aydın olurdu. Yerinə çöküb, alnını ovuşdurdu.

- A gedə, kiri. Xoşbəxtliyimə mane olma. Hə, qardaş davam eləyin siz.

- Əmi, sən də heç vicdan yoxdu hə?

- Mənə nə? Biraz əlli tərpənəydin. Da gecdi, imkan ver bu iki sevən qəlb qovuşsun...

Əli əsəbdən yumruğunu düyünləyib, əmisinə baxırdı. " iki sevən qəlb deyir ee. Sizin ki, qəlbdi, bizim ki göbələk?! Fürsətçi! Bu qoca vaxtınızda nolmuşdu? Hə?! İndi nə olacaq?...”. gözləri istər istəməz Jaləyə çevrildi. Jalənin üzündə də eyni ümidsizlik oxunurdu.