Mart, 2007-ci il.Bakı...
Fəxriyyə özünü bankdan bayıra necə atdısa kiminləsə bərk toqquşdu.Başını qaldırıb üzr istəmək istəyirdi ki, yerindəcə quruyub qaldı.Anar ona öz şeytani təbəssümü ilə onu yenə də tilsimlədi.
-Şey..Mən...Mən..üzr istəyirəm...
Qızın nəfəsi qırıla-qırıla danışması onun xoşuna gəldi.Ala gözlərinə baxıb nəsə deməyə çalışırdı ki, Fəxriyyə arxaya addım atdı.
-Məndən uzaq durun...
Anar əminliklə gülümsünüb ona doğru addım atdı.
-Niyə?!...
-Belə lazımdır çünki!...
-Ah!...Fəxriyyə xanım, siz özünüz mənə yaxınlaşmağa çalışırsınız...
Fəxriyyə arxaya addımlarını atdıqca, Anar ona ona dorğ irəliləyirdi.
-Özünüzü nə hesab edirsiniz?!...
-Mən?!...Hmm!...Bilmirəm. Sizcə?!...
Fəxriyyə heç özü də başa düşmədi ki, necə oldu ki, onun üzünə bir dənə "yağlı” şillə çəkib təkrar banka girdi.Hər şey elə ani oldu ki, Fəxriyyə yalnız hirslə qapını açıb kabinetinə girəndə hər şeyi xatırladı.
Onun əli dəstəkdə qapı ağzında duraraq key kimi döşəməyə baxmasından Fidanla Nicat narahat oldular.Təlaşla ayağa qalxıb ona yaxınlaşdılar.
-Fəxrişim, noldu sənə?!...
Fəxriyyə başını silkələyib sanki qəflət yuxusundan ayıldı.Təbəssüm edərək masa arxasına keçdi.Onların baxışlarını sezib gözünü kağızdan qaldırmadan asta səslə dedi:
-Hər şey qaydasındadır, narahat olmayın...
Nivatla Fidan bir-birlərinə baxıb başlarını buladılar.Fidan Nicatın başı ilə danışmaq işarəsini anlayıb onunla birgə çıxdı.Onlar bi r az uzaqlaşıb dayandılar.
-Fidan, bu qızın nəyi var?!...
-Bilmirəm.. .
-Bilmirsən, yoxsa etiraf etmək istəmirsən?!...
Fidan barmaqlarını az qala sındırırdı.Nicata qəzəblə baxıb titrək səslə dedi:
-Əl çək məndən!...
-Xeyir ola?!...Bəlkə yalan deyirəm?!...Sənin də ondan xoşun gəlir.Bal kimi xoşun gəlir, etiraf elə bunu...
-Nicat!!!...
-Siz qızlarda nə adətdir ee-yaraşıqlıdır, demək 100 faiz mənim olmalıdır!...Haydı, gget bu sözləri onun üzünə vur, gör nə deyəcək, sonra da gəlib mənə nağıl danış!...
Nicat əsəbi səslə sözlərini deyib ordan uzaqlaşdı.Fidan yerindən tərpənmədən qəzəblə onun arxasınca baxdı...
"Mən hər nə qədər özümü sakit aparmağa, başımı işə qatmağa çalışsam da, alınmırdı.Əllərimin titrədiyini indi gördüm.Qalxıb gəzməyə başladım.
Axı mənə nə olmuşdu belə?!...
Bu sualla 1 saat kabinetdə o baş-bu baş addımladım.Əllərimi oynadırdım, gah belimə, gah da boğazıma qoyub bir anlıq dayandırdım.Gözlərimi yumanda "o” gəlib dururdu canlı-canlı qarşımda...
Qapının döyülməsinə illərin yuxulusu kimi diksindim.
-Gəlin!...
İçəriyə girəcək adam hər kim olsaydı, xoş təbəssümlə qarşılayardım, amma olmadı.Anar öz şeytani təbəssümü ilə keçib qarşımda dayandı.Mən yenə özümü itirmişdim bir anlıq.O, sanki mənim bu vəziyyətimdən ləzzət alırdı.Təbəssümü cəhənnəmə, baxışlarları...
Bir neçə saniyəlik çəkən bu "möcüzəli” an birdən yoxa çıxdı.Mən soyuqqanlılığımı ələ alıb dodaqlarıma güclə təbəsüm yapışdırmağa çalışdım.
-Buyurun, Anar bəy...
-Mənə "bəy” demə, sadəcə Anar de...
Mən robot kimi onun "əmr”lərini yerinə yetirdim.
-Lap yaxşı, Anar, eşidirəm.Hər hansısa problem var Sənəm xanımın tapşırığı ilə bağlı?!...
-Yox, hər şey qaydasındadır...
-O zaman?!..
-Səninlə danışmağa gəlmişəm...
Mən yenə onun gözlərində itirdim.Hər nə qədər özümü ələ alıb soyuqqanlılığımı göstərməyə çalışsam da alınmırdı.Onun baxışlarında elə bir güc vardır ki, insanı sehrləyirdi sanki.
Özümdə güc tapıb 2-3 addım geriyə çəkildim.O oz yerində rahatca dayanıb mənə xəfifcə gülümsündü.
-Amma mən səninlə danışmaq istəmirəm...
Sözümü deyib udqundum.Anar başını azacıq yana əyib məni diqqə tlə süzdü.İçim titrəsə də, özümü o yerə qoymurdum.Təbəssümünü əskik etmədən mənə yaxınlaşdı.
-Niyə?!...Məndən bu qədərmi qorxursan?!...
Yenə insanı tabe etdirəcək əmin danışığı...
-Yox...Həm mən niyə səndən qorxmalıyam?!...
-Nə bilim...
-Onda mən də bilmirəm...
Üzündə heç bir qızartı-filan yox idi.Sanki nə mən şillə çəkmişdim, nə də ki bu şillə yemişdi...İlahi!...Mən nə danışıram gic kimi?!...Mən ona şillə çəkdim?!...Axı...Harda?!...Yox..Aman Allahım!...Neylədim mən!...
Anar mənim beynimdən keçənləri oxuyub təbəsssümünü daha da genişləndirdi.
-Narahat olma, ətrafda insan yox idi...
Mən gözlərimi ona necə zilləmişdimsə, səsinin təsirindən ildırım sürətilə "qış yuxusu”ndan ayıldım.Mən təkrar arxaya addımlarımı atanda, o inad edirmiş kimi mənə qarşı addım atmaqda davam edirdi.
-Nə istəyirsən?!...Tez de və çıx get...
Anar mənim "qorxaq”lığıma kinayəli baxış atdı.
-Səndən xoşum gəlir, Fəxriyyə...
Nəəə?!...Ya mən səhv eşidirəm, ya da ki, bunun başı xarab olub!...
Başımı silkələyib gözlərimi bərk yumdu.Daha arxa-arxaya getməyib yerimdəcə dayandım.Gözlərimi açanda mənə həddən artıq yaxın durmuşdu.Nəfəsini üzümdə hiss edirdim.
-Sən...nə...dedin?!-səsin güclə çıxdı.
-Səndən xoşum gəlir...
Sanki bu adam məni ələ salmaqdan zövq alırdı.Bəyəm ağlı başında olan biri kimdənsə xoşlandığını gəlib kinayəli şəkildə bildirər?!...
Sinəsindən hirslə itələyib acıqlı səsimi qaldırdım.
-Gözüm aydın!...Mənə nə?!...
Yenə şeytani gülümsəməsini işə saldı.Getdikcə əsəblərim tarıma çəkilirdi.Qpını çırpıb onu kabinetdə təkbaşına buraxdım...
Anar qızın gedişini izləyib başını yüngülcə tərpətdi. Əllərini cibinə salıb bir az gözlədikdən sonra qapını açıb çıxdı...
"Bilmirəm onda nə var ki, maqnit kimi məni özünə çəkir...Anar, özünə gəl artıq!..O da başqaları kimidir, səni görən kimi o dəqiqə əridi, görmürsən?!...Amma...Nə "amma”sı, Anar?!...”
Anar özü-özü ilə danışıb kabinetinə doğrulandı.Keçib masanın arxasında əyləşdi.Əlinə sənəd alıb diqqətini işə yönəltdi.Qızın maraq dolu baxışlarını üzərində olduğunu duyub başını qaldırrmadan gülümsündü.Əlindəki qələmi oynayırdı.5 dəqiqədən sonra qələmlə sənədi masaya elə çırpdı ki, Sevillə Orxan diksinib əvvəlcə bir-birlərinə, sonra ona baxdılar.Əlbəttə ki, Sevil-narahatçılıqla, Orxan-narazılıqla...
-Hər şey qaydasındadır,-deyib gözlərini qapıya zillədi.
"Nolub mənə?!...Yenə Fəxriyyə...Off! O qızda nə var axı, ay Anar?!...Özünə gəl görüm!!!”
Fəxriyyə kabinetə daxil olmağa çəkinirdi.Anarın artıq orda olmadığını bilsə də yenə içəri girməyə çürət tapmırdı özündə. Gözlərini qapıdan çəkmək bilmədən bir kənarda dayanmışdı.Birdən qoluna tonunan əldən diksindi.Geriyə çevrildəndə gözləri sevincdən parıldadı.