Tək ... Üzərində illərdir köhnəlməyən xəttli pijaması , üzündə cizgilər ... Öz -özünə danışırdı , hər zaman olduğu kimi:

" - Hay Allah! Yenə elektrik kəsildi. Nə də qaranlıq oldu birdən birə ... İnsan ürkür. Bilməm məzarda nə olar halımız ?"

Yeri az qala heç dəyişməyən kibrit qutusunu , yaşının verdiyi ağırlıqla bir az gec də olsa tapdı və əmin olmaq üçün yellədi.

" – Həə, kibrit burdadı ... Burada bir yerdə də şam olacaqdı.Yandırım, gözümün önünü görüm ... "

Sonra illər əvvəllə qayıtdı. Gülümsədi ... Və izah etməyə başladı , biri dinləyirmiş kimi :

" - Uşaqkən , elektrik kəsildiyində , kiçik otağının pərdələrini açar , ay işığında söhbət edərdik , anam , atam , qardaşım və mən ... Nə xoş olardı Ya Rəbbim!

Atam , kənddə eşşəkdən necə düşdüyünü , anam , tarzancılık oynayaq deyərkən , ağac budağında necə asılı qaldığını izah edərdi ... Biz gülərdik.

Elektrikin kəsilməsinə həmişə sevinirdik. Çünki bir-birimizə ən yaxın olduğumuz , xatirələrimizı , xoşbəxtliyimizin və ağrılarımızı paylaşdığımız , gözəl və çox təəssüf ki nadir zamanlardı onlar ... Başqa günlərdə televizora baxar , qarşılıqlı oturub danışmazdıq çox vaxt .

Ah texnologiya ! Necə də uzaqlaşdırdı insanları bir-birindən ... Ya da bəlkə biz insanlar bacara bilmədik. Hər şeydən imtina edib , görməmişler kimi davrandıq. Sanki futbol oyunları xanımlardan , filmlər uşaqlardan daha mı əhəmiyyətli ? Yooox ...

Qocalar evi daha mı isti idi sanki evlərdən? Həm uşaqlarını , həm ailəsini , həm də anasını , atasını laqeyd edər oldu insanlar. Onsuz da mən də , sırf qocalar evinə getməmək üçün qalmadım mı belə yalnız?

Ahh ... Ah! Hay haqq ! şam da nə gözəl yanır. Yandıqca, əridikcə işıqlandırır. Aydınlattıqca bitir ... "

Qoca, birdən fərqli bir ruh halıyla qışqırdı:

" Həzrəti Ömər! Allah səndən razı olsun! Nə incə , nə uca insan idi sən elə ... Öz işi üçün ayrı , dövlət işi üçün ayrı şamlar yanacaq qədər , haramdan və qul haqqından qorxardı. Onun ümmetiydi nə də olsa , Rəsulullah ' ın əshabı idin !

Həzrəti Əbubəkr ! Həzrəti Xədicə ! Həzrəti Fatimə! Həzrəti Zeyd ! Sizləri özledim ... "

Bir az dayandı və ağlamalı bir səslə qışqırdı təkrar:

" -Senin ədalətinə , Sənin şəfqətinə , Sənin nur üzünə həsrətəm , ya Rəsulallah! Həsrətəm bütün ağaclara ! Həsrətəm bütün insanlara!

Uşaqlarımın səsinə , nəvələrimi səs-küyünə həsrətəm ... "

Ağladı ... Sanki illərcə heç ağlamamışdı da , illər sonra bu gün , ağlamağa belə həsrət qalarcasına ağladı ...

Çox yaxşı bilirdi ki , gözyaşı , qədəri dəyişdirməz. Bəlkə yalnız bir az rahatlaşdırar , hüzn dolu bir ürəyi ...

Elə bu vaxt , elektrik gəldi və otaq işıqlandı. O , tavandakı lampaya tərs-tərs baxdı.

" - Hıh ! Niyə gəldin ey ! Şam işığında həsrətlərinin , sevgilərinin dost olmuşdu mənə. . könlüm işıqlanmışdı. "

Elektrik düyməsini doğru getdi , gözlənilməyəcək qədər hirslə . Sərt bir hərəkətlə toxundu düyməni və işığı söndürdü.

" - Sonu yalançı aydınlıqlar ! Siz yanınca , ümidlərim sönür !"

... Və ağır addımlarla yatağına doğru getdi. Bir az yatmalı idi. Uşaqların , nəvələri , heç kimin olmadığı tənha bir evdə , bir gecə daha ...

Çəkilmezdi bu təklik , ümidlər da olmasa ... Və çekilmezdi əgər , sığınacaq bildiyi Rəbbinə əl çıxarmasa ...

Yenə Ona yönəldi , Ona sığındı bir dəfə daha:

" -Allahım! Bu gecə və hər gecə bildim ki , Səndən başqası yar olmaz mənə ... qoru məni Allahım . Balalarımı qoru , onlara mərhəmət ver . Onları bağışla Allahım . Məni bağışla ... İman ilə al yanına ... Ölüm necə də yaxın ... "

Qoca, bir tərəfdən səmaya açdığı əllərini üzünə sürərkən , digər tərəfdən də amin deyirdi. Amin ...

Yatağına uzanarkən həsrət yorğunu , dilində hər zamanki ümid bəstəsi vardı: Bismillahirrahmanirrahim ...

Qısa zamanda , dincliklə daldı yuxuya və bir daha oyanmadı dünyaya(((