MART, 2007-Cİ İL.BAKI.
Gecənin bir aləmində Fəxriyyə gözlərini nöqtəyə kilidləmişdi.Çənəsinə dayaq verib dizlərini qucaqlamış vəziyyətdə çarpayıda əyləşmişdi.
"Öpdü...Məni öpdü...”
Birdən hirslə yastığı divar çırpıb saxlamağa çalışdığı yaşlar damcılamağa başladı.
"Əclaf!...Mənim ilk öpüşümü aldın...Səni bağışlamayacam heç vaxt..Nə istəyirsən axı məndən?!...NƏ?!...”
Əli ilə islanmış yanaqlarını qurulayıb ayağa qalxdı.Həyəcanla otaqda vurxunaraq barmaqlarını gəmirirdi.
"Anar, məni əlində oyuncaq etmək nəymiş göstərəcəm sənə!...Mənə də Fəxriyyə deyərlər...”
Yastığı götürüb təkrar çarpayıya qayıtdı.Gözlərini yumub açırdı, yuxu ona qənim kəsilmişdi sanki.Tez-tez o səhnəni xatırlayıb barmağını bərk dişləyirdi.
"Anar, artıq qarşında əvvəlki Fəxriyyəni görməyəcəksən!...”
Anar qədəhdəki son damlanı başına çəkib ayağa qalxmağa cəhd göstərdi.Amma sərxoşluğun verdiyi gücə tab gətirə bilməyib divana yıxıldı.İlqar başını bulayıb onun halını bir tamaşı kkimi izləməkdən vaz keçdi.Qalxıb "bratik”i divanda uzandırmağa çalışanda Anar sərxoş halı ilə ona müqavimət göstərirdi.
-Uzan, Anar...
-Mən..getməliyəm...
-Anar,nə deyirəmsə onu da elə! Uzan deyirəmsə, uzan!...
"İlqar...Sən mənə qardaaşdan da artıqsan!...Mən nə etsəm belə sənə olan borcumu ödəyə bilmərəm, bilirəm...”
Anarın düşüncələrini anlayan İlqar əyilib gözlərinə baxdı.
-Anar, mənim vəzifəm budur..Özünü yükləmə...
-Yooo, İlqaaarr, sən həddindən artıq yük daşıyırsan bu çiyinlərində...Axı niyə?!...Niyəəəə?!...
İlqar bir söz deməsən zalı tərk etdi.Anar əlini alnına çırpıb özünü "cəzalandırmağa” başladı.
-Of, Anaarr, ooofff...Yenə təkəm mən, tənhayam...
Gözlərinin qabağına yenə "ala gözlər” gələndə qalxıb əyləəşdi.Əllərini bərk-bərk ovuşdurub başını silkələməyə başlasa da "müsbət” nəticə əldə olunmurdu.
"Fəxriyyə, əl çək məndən!...Niyə məni təqib edirsən axı?!...”
Ayağa qalxanda sərxoşluğun ona göstərdiyi "təzyiq” nəticəsində təkrar yıxıldı...
Səhər...
Anarın halını bəyənməyən Samir susmağını pozaraq ucadan səsləndi.
-Xeyir ola, Anar?!..
Anar tələm-tələsik paltar geyinməyini dayandırıb Samirə söz demək istəyirdi ki, qapının ağzında İlqar peyda oldu.Samir təəcüblə arxaya çevriləndə əsəbləri birə-beş pozuldu.İlqarla çiyin-çiyinə toqquşuaraq otağı tərk etdi.İlqar gözlərini yumub dərindən nəfəs aldıqdan sonra Anarın yanına gəldi.
-Bu nə canfəşanlıqdır belə?!...
-Bayaq Samir, indi də sən...Heç nə olmayıb,sadəcə işə gecikirəm...
-İş?!
İlqar sualı yarı şübhəli, yarı təhdidkar tonda verərək diqqətlə baxdı.Anar ona fikir verməyərək köynəyinin düymələrini bağlamağa başladı.
-İlqar, başlama yenə!...
-Ya mən karam, ya da sən etiraf etdin...İkisindən biridir, 3-cü variantı yoxdur burda...
-Off, İlqar...
-Sənin işin nədir, hmm?!...
Anarı sanki ildıdırm vurdu.Tərpənməz vəziyyətdə qalaraq gözlərini güclə İlqara tərəf çevirdi.
"Mən...İlqar sanki mənimözümə etiraf edə bilmədiyim nəyisə üzümə çırpdı...Amma nəyi?!...”
İlqar Anarın gözünün qarşısında çırtma vurub onu özünə qaytardı.
-Nə isə, İlqar, tələsirəm mən...
İlqarın baxışları üzərində çəkilmək bilmirdi.Bu dəfə onu qarşısında tapdı.
-İlqar, inan ki..
-Sən onu sevirsən?!...
Anar ona verilən gözlənilməz sualdan çaş-baş qalsa da tez özünü toplayıb pencəyini əlinə götürdü.İlqar onu izləyərək gözlərini hiyləgərcəsinə qıyıb gülümsündü.
-Duraçok, sən sevirsən, özündən belə xəvərin yoxdur...
Fəxriyyə Fidana baxıb gülümsədi.Amma qızın baxışları heç xoşuna gəlmədi.Nicat 2 qız araısnda ilişib qalmışdı.Bilmirdi kimə söz atsın ki, özünə qayıtsın.Astaca ayağa qalxıb Fəxriyyənin masasına yaxınlaşdı.Əyilib qızın qulağına pıçıldadı.
-Fəxriyyə, barı sən elə baxma ona..
Fəxriyyə çaşqın baxışlarını Fidandan güclə çəkib Nicata zillədi.Asta səslə maraqlandı:
-Axı mən neyləmişəm ona?!...
-Heç nə...Amma Anar...
"İlahi!...Yenə Anar...Bu dünyada ondan başqa adam cinsindən olan məxluq yoxdur deyəsən...”
-Anarın məsələyə nə dəxli var axı?!...
-Daha doğrsu onu yox, onun sənə olan marağı...
Nicat son sözünü güclə seziləcək kinayə ilə deyib yerinə keçdi.Fəxriyyə əsəbini zorla boğub gülümsəyə çalışdı.Fidanın ona yönəlmiş gözlərindən azad olmaq məqsədilə sürətlə kabinetdən çıxsa da bu dəfə Anarın baxışları onun dəli etdi.Yumruqlarını sıxıb yanından keçib getməyə başlayanda Anarın da onun ziz ilə gəldiyini sezib addımlarını sürətləndirdi.
Anar ətrafsa baxaraq ətrafda heç kimin olmadığını görüb cəld qızın qolundan tuud.Fəxriyyə qışqırmaq istəyəndə əli ilə ağzını qapadaraq gözlərinə baxdı.
-Şşş!...
Azacıq təhdid tonunu sezən Fəxriyyə onun əlindən qurtulmağa cəhd göstərsə də çabalamaları boş yerə idi.Anar ətrafa baxa-baxa qızı arxivə gətirdi.
-Əl çək məndən, manyak!...
-Sən?!...Mənə "manyak” dedin?!...
Anarın süni təəccüblə verdiyi sualdan sonra ona doğru gəldiyini görüb qaçmağa cəhd gösətrdi.Amma onun möhkəm barmaqlarını təkrar qolunda hiss edib quş kimi çırpınmağa başladı.
-Rahat birax məni...
-Sən...mənə...neyləmisən ..belə...?!...
Anarın ona key kimi baxaraq verdiyi sualdan heç nə anlamayıb çırpınmağa davam elədi.
-Manyaksan sən!...Sənə deyirəm ki, rahat burax məni, eşidirsən ya yox?!...
Anar qızı çevik hərəkətlə özünə sıxıb dodaqlarının dadına baxmağa başlayanda Fəxriyyə yumrularını zəif şəkildə çiyinlərinə endirirdi.Amma Anarın vaz keçmək niyyəti yox idi.Qızın belindən tutub sığallamağa başlayanda Fəxriyyə onu sinəsindən itələdi.O gücü özündən hardan tapdı, özü də anlaya bilmədi.Anarın təbəssümlə ona yaxınlaşdığını görəndə ona şillə yedizdirmək üçün qaldırdığı əl Anar tərəfindən tutlub qaldı.
-Rahat burax məni..Əclafsan sən...
Ola bilər..Amma mən "mən”əmsə, səni də çözəcəm-deyib təkrar dodaqlarına yumuldu.
Fəxriyyə yenə müqavimət göstərmək istəsə də, anidən onun boynunu qucaqlayıb təcrübəsiz şəkildə qarşılıq verməyə başladı.Anar qızın kürəyini divara söykədərək boynunu öpməyə başlayanda Fəxriyyə özünə gəlib onu özündən itələdi.
-Sən...Əclafdan da betər imişşsən...
Anar qızın aradan çıxmağa cəhd göstərdiyini görüb təbəssümünü işə saldı.
-Etiraf etməsən, əl çəkən deyiləm, gözəlim...
-Nə istəyirsən məndən?!...
-Məndən xoşun gəldiyini...
Fəxriyyə yenə onun gözlərində itib batmağa başladı.Anar daha da irlələyib onun üzünü əlləri arasına aldı.Qız gözlərini qaçırtmağa çalışırdı.Anarı olan-qalan son gücü ilə itəyib çıxışa addımını atmışdı ki, bu dəfə "özünübəyənmiş”in əlininin istiliyini qarnında hiss eləyib gözlərini yumdu.Anar Fəxriyyənin qarnını qucaqlayıb sinəsinə doğru çəkdi.Burnu ilə saçlarını qoxuladıb bir söz demək istəyəndə "arxiv”in qapısı açıldı...
İçəriyə girən Elxan gözlərinə inanmaqdan çətinlik çəksə də, əsəbləriniin gərildiyini üz cizgilərindən oxumaq olardı.Fəxriyyə utancaq baxışlarla çıxıb getsə də Anarın vəziyyəti heç də yaxşı deyildi.Üəzrində Eıxanın baxışlarını görən Anar onunla üzbəüz dayandı.
-Nə var?!..Demək istədiyini birbaşa de!...
-Səninlə adam dilində danışmaq imkansızdır deyəsən!...
-Bu qədər çox istəyirsənsə get qıza sevgini etiraf elə, əgər qorxaq deyilsənsə!...
Elxan yumruğu ilə Anarı yer sərib sakit və əmin tonla
-Qorxaq sənin adındır!-dedi.
Anar qəhqəhə çəkərək ayağa qalxıb onun gözlərinə kinayə ilə baxaraq heç nə demədən çıxdı....