NOYABR-APREL, 1982-1983-CÜ İLLƏR.AZƏRBAYCAN SSRİ-Sİ.”N” RAYONU...
Mən qaçırdım...Özümdən, öz keçmişimdən, öz vicdanımdan qaçırdım...Qərarlı idim, qaçacaqdım...
Uşaqları evin qapısına buraxdıqdan sonra özümü meşənin içində
tapdım.Ağaca spykənib əlimi bərk-bəərk dpyünə ürəyimin üstünə qoydu.Məni
tər basmışdı.Gözlərimi torpaqdan ayırmaq bilmədən nəfəsimi içəri
çəkdim.Üzümə dəyənxəfif külək məni yavaş-yavaş özümə qaytardı.Başımı
qaldırıb səmaya baxdım.Gözlərimi yuumduöumda yanaqlarım islanmağa
başladı.
"İlahi! Mən...Mən...neylədim axı?!...Gücsüz, balaca 2 varlıq, bacımın mənə yadigarlarını neylədim?!...”
Özüm özümdən dəhşətə gəldim.Titrədikcə damcılar sürətlə axmağa
başlayırdı.Mıxlanmış ayaqlarımı qopardaraq var-gücümlə evə üz
qoydum.Qaçdıqca nəfəsim kəsilirdi, yıxıla-yıxıla qalırdım.Gəlib
çatdığımda gözlərim dəhşətdən bərəlmiş kimi oldu.Dəli kimi qapını
yumruqlamağa başladım.Nə qədər yumruqlyıb yalvarsam da qapını açan
olmadı.
Ağlaya-ağlaya qapıya söykənərək çökdüm.Qıçlarımı var-gücümlə qucaqlayıb hönkürməyə başladım.
"Axı mən neylədim?! Niyə uydum şeytanın fitnəsinə?! Niyəəə?!
...Hardadırlar indi bacımın əkziləri?! Hardadırlar balaca
oğlanları?!...İlahi! Mən ona cavab verəcəm?!...Allahım, al canımı,
noollaarr...Yaşamqq istəmirəm...Mən ölməliyəm...Bu qədr iyrənclikdən
sonra axı niyə, niyə, niyə yaşamalıyam?!..”
Gəlib keçən hər kəsin dayanaraq mənə atdığı iynəli sözlər, qınamalar,
söyüşlər, daha nə bilim nələr-nələr, vecimə deyildi.Əlimi yumruqlayıb
ağzıma "soxdum” , guya ki, səsimi heç kəs eşitməyəcək....
Birdən çiynimə dəyən əldən diksinib dəhşət və qorxu ilə ayağa
qalxdım.Bu-Hikmət idi.Onun baxışları rəsmən qan çanağına
çevrilmişdi.Qorxudan titrəyə-titrəyə ağzımı açmağa çalışırdım ki,
qolumdan tutub məni süründürməyə başladı.Ayaqlarım taqətdən düşmüşdü,
yerimək bilmirdi.Məni evə salanda üzü üstə düşdüm.O, dəmir barmaqları
ilə çənəmisıxıb üstümə püskürdü:
-Hanı?! Hanı mənim balalarım?!...
Titrəməm artdıqca tərləməm də sürətlənirdi.Sanki dilimi pişik
aparmışdı.Üzümə dəyən şillə yağış "stop” bilmirdi.Üz-gözüm qan içində
boğulurdu.Onun mənə yağdırdığı qarğış-söyüşləri eşitmirdim.5 dəqiqə
davam edən şillədən sonra saçlarımdan tutub zərblə çırpdı məni.Qarnıma
dəyən ayaq zərbələrindən qormağa gücüm çatdırmırdı.Zərbə dalınca zərbə,
söyüş dalınca söyüş...
Yarım saata yaxın davam edən bu "mənzərə”dən sonra daş kimi tərpənməz
kimi ilişib qaldım.Heç nə vecimə deyild.Döyülməyim, söyülməyim, daha
nələr-nələr, amma bütün bunlar vecimə deyildi...
Birdən kobud əl məni döşəmədən qaldırıb harasa aparmağa başladı.Mən
ruhsuz bədən idim demək olar ki.Yatağa atıb şalvarının kəmərini açmağa
başladı.
Hər şey mənə gec çatdı.Key və axmaq baxışlarımla onun hərəkətlərinə
baxırdım ki, birdən məni kürəyi üstə uzandırıb əynimdəki "köhnədən
qalma” palarımı çırıb knara tulladı.Üstümə uzanaraq barbarcasına öpməyə
başladı.Hər şey mənə çatanda gücdən düşmüş yumruqlarımı çiyninə
endirməyə başladım, amma nə fayda?!...
Birdən biləklərimdən tutub başımın üstündə birləşdirdi.Gözlərindəki
qəzəb, hirs, nifrət o qədər güclü idi ki, nəfəs almağı da, udqunmağı da
unutdum.Dodaqlarını boynuma yapışdıraraq rəsmən qanımı içməyə başladı...
Mən o andakı halımı necə təsəvvür edim, bilmirəm ki...Gücsüz, ruhsuz...
Ən dəhşətlisi mənim "iç”imə girib vəhşicəsinə hərəkət etməsi oldu....Sadəcə DƏHŞƏT!...
MART, 2007, BAKI...
Fəxriyyə qulaqlarına inamaqda çətinlik çəkid.Elxandan 1-2 addım uzaqlaşıb gözlərini bəmbərk yumdu.
-Sən...nə...dedin?!-güclə soruşub
Elxan qıza doğru addımını atıb üzünü əlləri arasına almaq istəyirdi ki, Fəxriyyə yenə 1-2 addım geri çəkildi.
-Toxunma mənə,-səs tonu istəmədən bir az kobud çıxdı.
Elxan sanki indicə özünə gəlib yumruqlarını sıxmağa başladı.
-Niyə?!...Ona olar, mənə yox?!-təhdidkar tonunu işə saldı.
-Lənət şeytana!...O...
-Fəxriyyə, mən onsuz da gördüyümü görmüşəm!
Fəxriyyənin deyəcəyi sözü, verəcəyi cavabı elə boğazında ilişib qalmışdı.Elxanın qəzəbli baxışları onu az qala boğurdu.
-Elxan, heç bir şey düşündüyün kimi deyil...
-Doğrudan?! Son günlər şahid olduqlarım nədir bəs?! Yaxşı, o babnikdir,
ona nə var ki...Bəs sən?! Sənə nolub axı?!...Niyə özünü ona yaxın
buraxırsan?!...
Fəxriyyə Elxanın ona yağdırdığı "İttiham”ları dinləyib yaxınlaşaraq üzünə şilə çəkdi.
-Sən...Sən atama nə demisən, hə?!...Mən səni dost, qardaş bilirdim, sənsə gedib atama xəbərçilik eləmisən!...
-Əccəb də eləmişəm!...
Elxanın onun üstünə qışqırmasını həzz edə bilməyən Fəxriyyə təkrar əlini
qaldırmaq istəyəndə havada asılı qaldı.Elxan onun biləyindən tutub
göz-gözə gətirdi.
-Əl çək məndən! Burax məni!-deyib çırpınmağa, yumruqlarını Elxanın çiyninə endirməyə başladı.
Elxan bir əlini qızın belinə ataraq onu özünə tərəf sıxdı.Fəxriyyənin
biləyini sərbəst buraxıb hər 2 əli ilə onun belindən tutdu.Qız isə
çırpınmağında idi.Əlləri ilə onu sinəsindən itələməyə çalışsa da
alınmırdı.
-Burax məni, əclaf....Səni qardaş bilmişdim, amma mənə xəyanət elədin... Burax deyirəm!...
-Nə görmüsən o əclafda?!...
Fəxriyyə hirslənərək son gücü ona şillə vurub əəsəbdən titrəyən səsi ilə dedi:
-BURAX MƏNİ!...
Elxan əllərini onun belindən çəkib qızı sərbəst buraxdı.Fəxriyyə cəld kabineti tərk elədi...
Anar Fəxriyyənin əsəb və həyəcanla Elxandann çıxdığını görüb qoluna əl
atıb özünə tərəf çəkdi.Gülümsəməyə çalışırdı ki, üzünə dəyən şillə ilə
Fəxriyyənin ondan uzaqlaşması bir oldu.Yaxşı ki, ətrafda adam yox
idi.Yoxsa bu mənzərəyə min cür şəkil verməyə başlayacaqdılar.
Anar sürətlə pilləkanlardan enərək Fəxriyyənin qarşısını kəsdi.Fəxriyyə
fikir vermədən keçib getmək istəyəndə cəld onun qolundan tutdu.
-Uzaq dur mən!...Sən də, Elxan da!...İkiniz də uzaq durun məndən!-deyərək qolunu azad elədi.
Anar heç nə anlamasa da əl çəkmək niyyətində deyildi.Təkrar qoluna əl
atıb arxivə aparmaağ başladı.Fəxriyyə bu dəfə daha da bərk müqavimət
göstərirdi.Ayaqlarını mıxladaraq oraya getməkdən imtana edirdi.Ətrafda
yavaş-yavaş görünməyə başlayan insanları görəndə qorxu ilə Anara
baxıd.Anar bunda istifadə edərək onu arxivə gətirdi.
-Sən nə adama oxşamaz məxluqsan?! ..Nə istəyirsən məndən?! Onsuzd a yetərincə biabır etdin məni, bəs deyil ?!...
-Etiraf edirəm: əsəbiləşəndə çox şirin olursan, gözəlim...
Mən sənin gözəlim-filan deyiləm! Bir də məni belə çağırma!...
Anar rahat və əmin gülüməsmə ilə qızın əsəbiləşməsini izləyib
yaxınlaşanda Fəxriyyə onu geriyə itələyərək çıxmağa cəhd göstərdi.Amma
eyni səhnə təkrarlandı-Anar cəld onun qarnını qucaqlayıb saçlarını
iylədi.Qulağına əyilib xırıltılı səslə pıçıldadı:
-Gözəlim...
Sanki bu söz bütün sehri ilə qızdakı əsəbi tulladı bir kənara.Gözlərini
yumub zəif şəkildə müqavimət göstərməyə başladı.Qırıq-qırıq səslə dedi:
-Bu...rax...mə..ni...
Anar onu özünə daha da bərk sıxıb nəfəsini boynunda gəzdirməyə
başladı.Bu son damla oldu.Fəxiyyə gözlərini yumub müqavimətini
dayandırdı.Anarın öpüşləri onu sehrləyirdi.Bacara bilmirdi.Anar onun
zərif boynuna öpə-öpə qulağına tərəf qalxıb "təhlükəli” ,ehtiraslı,
xırıltılı səsi ilə astaca soruşdu:
-Sən mənə neyləmisən belə?!...
-Heç nə...Mən hheç nə eləməmişəm...
-Yalan deyirsən...
Fəxriyyə titrədiyindən ayaqüstə güclə dayanırdı.Anar əllərini yavaş yavaş hərəkət gətirərək onun qarnını sığallamağa başladı.
-Yox...Lazım deyil...Eləmə..
-Özünü aldatma!...
Fəxriyyə gözlərini açıb qapadaraq ondan qurtulmaq üçün çabalamağa
başladı, amma Anar onun müqavimətinə inad qızı daha da bərk sinəsinə
sıxırdı.
-Niyə etiraf etmək istəmirsən?-xırıltı ilə soruşub nəfəsini təkrar boynunda gəzdurməyə başladı.
-Manyaksan sən...Burax məni...
Anarın qollarının boşaldığını hiss edən kimi cəld aradan çıxdı.Anar
hirslə əlini masaya çırpıb gözlərini yumdu.Dodaqlarımı gəmirib pıçıltılı
səslə özü-özünü "ittaham” etməyə başladı:
-Lənətə gələsən, Anar!...Gör nə haldasan!...
Axşam...
Anar gözlərini Ləmanın yaşadığı evdən çəkmirdi, onun pəncərəsindən gələn
işıq qızın evdə olduğundan xəbər versə də sanki Anarı nəsə tutub
saxlayırdı.Həyətdə avara kimi dolaşıb dururdu.Tez-tez başını bulayaraq
çiyinlərini çəkirdi.Əllərini gah cibinə salırdı, gah da çıxardaraq
yumruqlayırdı.
"Nə olub mənə?!...”
Telefonuna gələn zəngdən diksinib özünə əlid.Ekranda Ləmaanın adını görüncə cəld cavablandırdı.
-Nə olub yenə?!...
Ləman onun kobud səsindən azacıq səsindən çəkinmiş olmalı ki, udqunaraq dedi:
-Heç nə...Hardasan?!...
-Sənə gəlirəm,- deyib zəngi sonlandırdı...
1-2 saatdan sonra...
Anarın qapıdan içəri girdiyini görəndə əl çalan İlqar cəld soruşdu:
-Nolub sənə?!...Bu nə vid-fasondur?!...
Anar onun kinayəsinə cavab olaraq başını bulaya-bulaya zala keçib divana
çökdü.İlqar onun halını müşahidə etməyə başladı.Anarın saçları
darmadağın halda idi,sanki heç daramamışdı. Köynəyinin yarısı şalvarın
üstündə, yarısı altında, düymələri özbaşına bağlanmışdı. Pencəyini
çiynindən asaraq evə təşrif buyurmuşdu. Deyəsən ya əsl küçə avarası idi,
ya da illərin itkini...
-Anar, səndən söz soruşdum..!
Anar özünə viski süzüb başına çəkdi.Təkrar süzmək istəyəndə İlqr qədəhlə viski şüşəsini götürüb çırpdı.
-Özünə gəl görüm!...
Anar kürəyini söykədərək yuröun gözlərini İlqara zillədi.
-Özümdəyəm, İlqar...
İlqar onun yanında əyləşib düz gözlərinə baxdı.
-Sən o qızı sevirsən?!...
Anar ilk əvvəl İlqar key-key baxsa da sonra dəli qəhqəhə ilə gülməyə başladı.
-İlqar, başlama görək sən də!...Mən hara, sevmək hara?!...Kazanova kimisə sevə bilər səncə?!...
Anar ayağa qalxıb otağına doğru getməyə başlayanda İlqarın əminliklə yüksələn səsi onu dayandırmağa məcbur etdi.
-Anar, ancaq sevən adam belə hallara düşə bilər...!