MART, 2007-Cİ İL.BAKI...
Lavin Fəxriyyə ilə kabinetdə söhbət edirdi.Nicatla Fidan hansısa sənəd dalınca getmişdilər.
-Hə, Lavin, danış görüm...Necə təsir bağışladı sənə?!...
-Həddindən artıq sirrli...
-Off! Hamı elə hey tutuquşu kimi bunu təkrarlayır..Lavin, mən nə edəcəm indi?!...
-Onu sevirsən?!...
Fəxriyyə diksinib "xarici” rəfiqəsinə baxdı.
-Çoxmu görünür?!...
Lavin yumşaq təbəssüm edib rahat şəkildə söykəndi.
-Xoşlanırsan, bu hiss olunur, onun adını çəkəndə tir-tir əsirsən...Amma sevmək...Bax onu özün müəyyən edəcəksən...
-Lavin, day denən ki, başım bəladadır da...
-Həddindən artıq yaraşıqlı və xarizmatikdir...Narahat olma, gözüm düşməyib ona...
-Lavin, məsləhətinə ehtiyacım var: Mən nə edim?!...
-Fəxriyyə, qoy bir az onu özüm tanıyım, sonra sənə yol göstərəsəm,-əminliklə deyib gülümsədi.
Anarın fikirlər aləminə qərq olamsı Orxanı əsəbiləşdirirdi.Sevil də onların halını görüb nəfəsini içəri çəkərək baş verəcək prosesləri izləməyə başladı.
-Anar, sənin beynin nəylə doludur?!-kinayəli soruşub qələmi əlində oynatmağa başladı.
-Sənə qalmayın, işinlə məşğul ol!
Anarın sərt və kobud cavabı Sevili qorxudan diksindirib Orxana baxmağa məcbur etdi.Oğlan rəsmən bozarırdı, əsəblərinə güclə hakim olmağa çalışırdı.
-Sən..!!!-sözünü bitirə bilməyib əlini hirslə masaya çırpdı.
-Mən nə?!-soyuq halı ilə soruşdu.
Orxan ayağa qalxaraq ona tərəf gəlməyə çalışırdı ki, qapının açımasını eşidib ayaq saxladı.Elxan buz baxışlarını Anarın üstündə cəmləşdirib səsləndi.
-Anar, dərhal kabinetimə!...
SENTYABR, 1992-Cİ İL. MOSKVA...(ANAR)
İlqar hardansa çörəklə pendir tapıb gətirmişdi.Mənsə acgözlüklə elə yeyirdim ki, sanki bu dəqiqə mənim əlimdən alacaqlar.Onun birtəhər baxışları vardı.Mənə niyə elə baxırdı, anlamırdım.Yəqin ki uşaq olduğum üçün...
Axşam düşdüyündə yenə üşüməyə başladım.Uçuq-sökük, cındır əskilərlə bəzədilmiş taxta yataqda tir-tir əsirdim.Birdən üstümə gələn yoğrandan təəccübləndim.İlqar öz qalın "adyal”ını mənim yorğanım üstünə salmışdı.Özü isə "burjuyka” yaxınlaşıb əllərini isitməyə başladı...
...Gözlərimi açanda özümü balaca qaranlıq otaqda-əgər bu cəhənnəmlik yerə otaq demək mümkünsə-tapdım.Aman Allahım, bura haradır belə?! Gözlərim qaranlığı güclə seçirdi.Mama, papa, hardasız?!...
Güclə ayağa qalxmışdım ki, qapı zərblə çırpılaraq açıldı.Üzrəimə düşən işiq o qədər güclüü oldu ki, əllərimlə gözümün qabağını tutdum.Üz=gözündən iyrənclik yağan erməni zabiti(bunu daha sonralr başa düşdüm) gəlib çiynimdən dartıb otaqdan çıxartdı.Ağlayıb hıçqırmaq istəyirdim, amma səsimi sanki udmuşdum.Qaranlıq zindana bənzər iy verən dəhlizlərdən keçirdərək böyük otağa gətirildim...
MART, 2007-Cİ İL.BAKI...
Anar Elxanın kabinetinə təşrif buyurub ona "məsumanə” baxırdı.Elxan masa arxasına keçib əyləşdikdən sonra ona qovluq uzatdı.
-Al,-quru səslə dedi.
Anar şübhəli baxışlarla Elxana baxa-baxa qovluğu əlinə aldı.
-Bu sənədləri incələ, 1 saatdan sonra işin tamamını istəyirəm,-deyib gülümsədi.
"Allah bəlanı verməsin, Elxan!...Mən mənəmsə, görəcəklərin hələ qabaqdadır, özünü hazırlaşdırsan yaxşıdır...”
Anar da qarşılıqlı gülümsəyib kabinetdən çıxdı.Pilləkanlarla aşağı enmək istəyirdi ki, birdən başının hərləndiyini hiss edib ayaq saxlaıd.Əlini alnına aparıb gicgahlarını sıxdı.
"İlahi”...Bu nədir belə?!..Lənətə gələsən!...Hardan çxıdn?!...”
Ayaqları onu liftə gətirdi.Qapılar açılanda "heç kim”ə əhəmiyyət vermədən içəri girdi.Onun halını görən Fəxriyyə təlaşlansa da , özünü saxlamağı bacardı.Anar deyəsən qızın varlığını hiss etməmişdi.Hamı bir-bir çıxdıqdan sonra liftin divarına söykənib dərindən nəfəs almağa başladı.Fəxriyyə hər nə qədər çalışsa da bacarmadı.Yaxınlaşıb soruşdu:
-Nəsə olub?!...
Səsə əlini başından çəkib gözlərini qaldırdı.İlahi! Gözləri..Sanki, illərin yuxusuzu idi...
-Anar, bu nə haldır belə?!-təlaşlı səslə soruşub bir az da yaxınlaşdı.
-Heç nə,-deyib zorla gülümsəməyə çalışdı.
Fəxriyyə bir Anara, bir də açıq liftin düymələrinə baxı bir qərara gəldi.Cəld düyməni basaraq Anara yaxınlaşdı.Lift fəaliyyətə başladı.
-Anar, nəyin var axı?!....
-Heç nə, gözəlim, heç nə...
Fəxriyyə onun səsindəki titrəyişi hiss edərək əlini onun saçlarına apardı.
-Sən...Kimsən axı?!...
Anar təkrar ala gözlərə sehrləndi.Nəfəsini içəri çəkib əlində tutduğu qovluq sürüşüb yerə düşdü.Digər əlini qaldırıb onun yanağını sığallamağa başladı.
-Mən..heç kiməm...Kim olduğumu bilmirəm, hardan gəldiyimi bilmirəm...
-Nə?!Axı...
Anar onun sözlərini bitiməsinə imkan verməyib dodaqlarına yumuldu.Anidən dodaqlarına gələn istilik qızı təkrar titrətdi.Anar onun belini qicaqlayıb sığallamağa başlayanda Fəxriyyə ixtiyarsız halda əlinni Anarın saçlarına apardı.
Anar incəliklə öpürdü ki, birdən qapalı gözlərinin önündə təkrar eyni mənzərə-qaranlıqdan çıxan ildırım səsindən diksinib Fəxriyyəni özündən azacıq itələdi.Gözlərini yumub-açaraq dərindən nəfəs almağa başladı.Fəxriyyə onun öpüşlərinin təsirindən çıxmamış Anarın halına çaşqın baxışlarla baxa-baxa qaldı.Elə bu zaman liftin qpaıları açıldı.
Anar Fəxriyyəyə baxmaqdan imtina edərək yerdəki qovluğu qaldıraraq liftdən çıxdı.Onun "sirli” gedişini izləyən Fəxriyyə narahat olmağa başladı.
"Nə oldu axı?!... Off, Fəxriyyə, sən nə edirsən axı?! Niyə imkan verirsən ona?!... ”
Anar bankın binasında çıxıb əllərini belinə qoyub başını silkələdi.
"Axı nə olub mənə son zamanlar belə?!...Unutmağa çalışdığım hadisələri niyə qırıq-qırıq xatırlayıram?!...”
Elxan məmnunluqla qapını döyüb içəri girdi.Sənəm öz buz halı ilə başını qaldırmadan ona ünvanladı:
-Keç əyləş, Elxan!
Elxan qadının dediklərini şərtsiz yerinə yetirdi.
-Buyurun, Sənəm xanım...
Sənəm ağzını açmağa imkan tapmamış qapının ağzında səs-küy eşidildi.
-Cəhənnəm olsun!
Elxan ayağa qalxırdı ki, qapı açıldı.Arslan hirslə içəri girib bir Elxana, bir də anasına bxıb qapıçı zərblə çırpdı.
-Bu nə hörmətsizlikdir?!
-Sənin hələ hörmətdən danışmağa dilin də var?!...Dağıl, ay dünya, dağıl!...
Elxan Arrslanın qarşısını kəsmək istəyirdi ki, özü kənara itələndi.
-Sən, yox-yox, siz qarışmayın!...
Arslanın səsi hər nə qədər tələbkar çıxsa da, bir o qədər kobud çıxdı.Sənəm ayağa qalxıb onun qarşısına keçdi.
-Nə istəyirsən yenə?!....
-Mənə çox maraqlıdır, Sənəm xanım, siz nə vaxtsa mənimlə tama başqa dildə danışacaqsınzı ya yox?!-əsəbi səsini qaldırdı.
Elxan nəfəsini içəri çəkib ana-oğul səhnəsini izləməyə başladı.Elə bu zaman qapının aözında bir qız göründü.Qəti addımlarla yaxınlaşıb Arslanın yanında dayandı.Sənəmə quru baxış atıb sakit səsini nümayiş etdirdi.
-Atamız xəstəxanaya düşüb...Sənin ucbatından, ana!...
Sənəmin üzündə heç bir əzələ tərpənmirdi.Arslan yumruğunu sıxıb bacısına tərəf döndü.
-Gedək, Aygül...
Axşam...
İlqar su dolu stəkanı Anara uzadıb əyləşdi.Anar dərmanı ağzına atıb stəkanı boşlatdı.Söykənib quru səslə soruşdu:
-İlqar, bu nəyin əlamətidir?!...
-Adicə baş ağrısıdır...
-Yox, onu demirəm...Qaranlıqdan parlayan ildırım səsi...
İlqar Anara baxıb başını buladı.
-Anar, səncə?!...
-Axı niyə?!...
-Bəlkə işarədir...
-Nə işarəsi?!...
Samir Anarla İlqarın sakit tonda etdikləri söhbətə təəccüblənib kandardan qopdu.Qoltuqda əyləşərək hər ikisinə qəribə nəzər saldı.
-Yaman ab-hava var ortalıqda!...Xeyir ola?!-ehtiyatla soruşdu.
-Heç,Samir...
Samir İlqarın kədərli cavabına birəthər olub həyəcanla soruşdu:
-Axı nə olub?!....
-Forsaj dəlisi, səncə?!...
Samir İlqarla Anara diqqətlə baxanda birdən beyninə güclü siqnal gəldi.Hər üçü ortaq keçmişlərini xatırlamışdılar...