Susqun (1-ci bölüm)

Müəllif: Narın Yağış
Şərhlər: 7
Baxılıb: 7 669
Səs ver:
(səs: 6)
Proloq:
Hər bir qadının dünyaya gəldiyi anda ilk öyrəndiyi şey-susmaq! Xüsusi ilə Azərbaycanda... Atanın, qardaşının, ərinin etdiklərinə sən azmı susmusan? Hər zaman susuruq... Hələ uşaqkən ərə verilən, oxumaqdan məhrum edilən, evə məhkum edilən qadınlar...
Qadın olaraq dünyaya gəlməyin lənətini daşıyanlardan biri idi Bənövşə. Atası oğlan övlad istəsə də, ALLAH Bənövşəni vermişdi ona. Dünyaya gəldiyi ilk gündən atası qız olduğu üçün ona və anasına işgəncə edirdi. Anası isə qızının yaxşılığı üçün susurdu və qızına da susmağı öyrətmişdi...

Bölüm 1:
Bənövşə kitablarını sinəsinə sıxıb, başını aşağı salaraq məktəbə gedirdi. Üzündə isə 30 dəqiqə əvvəl yaşadıqlarının kədəri vardı...

30 dəqiqə əvvəl:
Atası Bənövşənin kitablarını götürdüyünü görüb, qaş-qabağını töküb qəzəblə qışqırdı:
-Arvad! Bu qızın çox gedəcək məktəbə? 16 yaşı var, bir istiyəni çıxmadı verim getsin.
Bənövşənin anası yan otaqdan yorğun halda gəldi. Neçə il idiki xəstə idi. İndi də saralmış üzünə zorla gülümsəmə
yerləşdirib, xasiyyətini bildiyi ərini şirin dili ilə sakitləşdirməyə çalışdı:
-A kişi, nə olub yenə? Hələ uşaqdıda qız. Qoy rahat məktəbə getsin sənallah.
Atası:
-Bu məktəb nəyə lazımdı baş açmıram mən. Onsuzda gedib bozbaşını bişirəcək yad oğlunun evində-deyib əliylə qapının ağzında başı aşağı dayanmış Bənövşəni göstərib dəvam etdi:
-Bu neybəti kim alacaq heç bilmirəm! Bircə harasa rədd olub getsəydi...
Bənövşənin anası qızının daha da pis olduğunu görüb, güclə addımlayıb əlindən tutaraq çölə çıxartdı. Qapını arxasıyca örtüb, ərinin eşitməməsi üçün pıçıltıyla dedi:
-Mənim gözəl qızım, sən fikir vermə atana. Bilirsən, o elə danışır ancaq.
Bənövşə başını qaldırmadan, "yaxşı" mənasında yellədi.
Anası xəstəlikdən gücünü itirmiş qollarını qaldırıb qızının yanağını oxşadı. Gözlərinə sevinc qarışıq qürurla baxıb dedi:
-Mənim gözəl balam. Anan qurban olsun gözlərinə. Sən oxu, heç nəyə fikir vermə. İnşALLAH bəlkə atanın ürəyinə rəhm düşər, səni qoyar instut oxumağa.
Bənövşə bunun heç vaxt
gərçəkləşməyəcək xəyal olduğunu bilsə də, anasının xətrinə gülümsəyib, onu bərk-bərk qucaqladı...

Yol gedə-gedə bu olanları fikirləşirdi. 11 il idiki hər məktəbə gedişində bunlar yaşanırdı...hər gün... Son 2 il isə atası daha da zalımlaşmışdı. Xəstə anasını onu bəhanə edib dəfələrlə döyürdü.(müəllif: Cəmilə Məmmədli) Gözündən axan bir damla yaşı əlinin tərsiylə silib öz-özünə pıçıldadı:
-Sonuncu ay... Bu ayda keçsin məktəb bitəcək, həmişə anamın yanında olacam.
Bu sözlərdən güc almış kimi addımlarını daha da sürətləndirdi. Böyük çinarın yanından keçərkən, nəsə hiss etmiş kimi dayandı. Ürkək nəzərini çinara tərəf çevirdikdə "o"nu gördü... Keçən dəfə ki, kimi gülümsəyərək baxırdı...

6 ay əvvəl:
Bənövşə asta addımlarla məktəbə gedirdi. Böyük çinarın yanından keçərkən bir səs onu dayandırdı:
-Ay qız, hara gedirsən?
Bənövşə bir anlıq donub qaldı, sonra özünə gəlib ürkək halda geriyə çevrildi. Gördüyü isə-əsgər paltarında çinara söykənib gülümsəyərək ona baxan gənc oğlan.
Oğlan ona elə baxırdıki, Bənövşə bu baxışlardan utanıb, başını aşağı salıb yoluna dəvam etdi. Arxaya baxmasada o oğlanın arxasıyca gəldiyini hiss edirdi. Qurur qarışıq sevinclə gülümsəyib, kitabları sinəsinə daha bərk sıxdı. Lakin bu sevinci çox çəkmədi, atasını qəzəbli baxışları, onu vurmaq üçün qalxan əli gəldi ağlına. Birdən içinə dolan qorxuyla addımlarını daha da sürətləndir.

Murad Bakıda instutu bitirib əsgərliyə getmişdi. 10 günlük məzuniyyətini doğma kəndində keçirtməyə gəlmişdi və bu gün sonuncu gün idi. İlk baxışdan onu cəlb edən bu qızın arxasıyca gedərkən, sonuncu gün ona rast gəldiyinə görə ürəyində deyinirdi. Əsgərliyinin bitməsinə 6 ay vardı hələ...
Bu kimi düşüncələrlə boğuşarkən birdən qızın sürətləndiyini gördü. "Yox balaca, qaça bilməzsən"-deyə düşünüb gülümsəyərək o da sürətləndi.(müəllif: Cəmilə Məmmədli) Lakin qarşısındaki qızın, cılız bədəninə uymayan sürətlə yeridiyini görüb, yeriyerək ona çata bilməyəcəyini anladı. Qaçmağa başlayıb, ona çataraq qolundan tutub özünə çəkdi.
Tənginəfəs halda az qala qucağında olan qızın ürkək gözlərinə baxıb gülümsədi. Çox yaxın olduqları üçün qızın qorxudan titrədiyini hiss edə bilirdi. Onu sakitləşdirmək üçün nəsə demək istəsədə, ürkək gözlərində elə tutulub qalmışdıki, güclə nəfəs alırdı. Sonra özünü toplayıb pıçıldadı:
-Qorxma... Adın nədi sənin balaca?
Qız hələ biraz qorxsada, "balaca" sözünə əsəbləşib, qaşlarını çatıb dedi:
-Mən balaca deyiləm!
Murad onun sözünə azca gülüb:
-Balacasan axı. Görəsən evdə sənin payını kim yeyirki belə balaca qalmısan?-deyib gülümsəyərək gözlərinə baxdı.
Həqiqətən kənardan baxdıqda iri, əzələli Muradın qolları arasında Bənövşə olduqca cılız görünürdü. Özüdə bunu başa düşsə də, bu yaraşıqlı oğlanın ona "balaca" deməsi qüruruna toxunmuşdu. Bu kimi düşüncələrlə gözlərini ondan qaçırmağa çalışırdıki, birdən sanki ayıldı. Az qala qucaqlaşmış vəziyyətdə biri onları görsə, adına nələr deyilməzdi...hələ onsuzda onu döyməyə bəhanə axtaran atası... Bəxti gətirmişdiki məktəb çox uzaqdaydı və yolu bağların
arasından keçirdi. Lakin buna arxayın ola bilməzdi... Ağlına gələn qorxunc fikirlərdən diksinib, bütün gücüylə oğlanı itələdi. İti addımlarla yoluna dəvam edirdiki birdən dayandı. Geriyə çevrildikdə oğlanın ona təəccüblə baxdığını görüb qeyri-ixtiyari gülümsədi. Birdən özünə gəlmiş kimi ciddiləşərək:
-Mən balaca deyiləm! Sən kiminsə payın yeyib, belə div boyda olmusan.-deyib əsəbi şəkildə çevrilib yoluna dəvam etdi....

Murad eşitdiklərindən donub qalmışdı. Birdən qəh-qəhələrlə gülərək öz-özünə danışmağa başladı:
-Div kimi? Mənəm div? Eybi yox balaca. Mən divəmsə, sən də mənim cırtdanım olarsan, səni yeyərəm...

İndi 6 ay sonra o oğlan gülümsəyərək Bənövşəyə baxırdı...yenə... Bilmirdi buna sevinsin, ya əsəbləşsin. Tək bildiyi 6 ay boyunca hər gün o Böyük çinarın yanından keçərkən ümidlə ona gülümsəyərək baxan oğlanı görmək istədiyi idi. Donub qalmışdı nə edəcəyini bilmədən, lakin uzun müddət oğlana baxdığını anlayıb utancdan qızardı. Başını aşağı salıb
sakitcə yoluna dəvam etdi. Asta-asta addımlarkən, səbəbini bilməsə də, oğlanın onu dayandırmasını arzulayırdı. Öz-özünə: "ALLAHım onu birdə görə biləcəm? Nolar dayandırsın, ya da yox heç nə deməsin. Of! Nə olub mənə belə?"-deyə pıçıldarkən arxadan gələn səsdən donub qaldı...
 
Ardı var
(səs: 6)
Şərhlər: 7
Baxılıb: 7 669
Geriyə
Hörmətli Qonaq, saytda şərhləri oxumaq, şərh yazmaq, xəbər göndərmək üçün QEYDİYYATDAN keçməyiniz lazımdır.

İnformasiya

Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Bölümlü Hekayələr

Müzakirələr

Bürclərlə BİZ

Xəbər lenti

Astrologiya

Qadın testləri