Birinci Dəftər
18

Sevinclə, mahnı ilə başlanan istirahət günüm kədərlə, göz yaşı ilə qurtardı. Evə gəlib otağıma çəkildim. Anama dedim, kefsizləmişəm. Uzandım ... Eminə yamanlıq etmişdim—özümü saxlaya bilmədim, ağladım. Dərya ilə görüşəcəyimiz vaxt da keçdi. Arada telefon cingildədi. Qalxmadım. Anam cavab verdi:
—Allo? Kimdir,—edi.
—Emindir? Yox?.. Canın sağ olsun, bala, bu səfər nömrəni düz yığarsan... Dəstəyi qoydu.
 Danışan yəqin Dərya idi. Anam isə Eminə oxşatmışdı. Bu nahaqdan deyildi. Evə qanıqara qayıtdığımdan, çox güman,məsələni duymuşdu. O da məyus idi...
Anam başına xına qoyub. Göyçəkləşib. Dərya deyir, mən atama oxşayıram. Amma razılaşmıram. Mən anama baxanda otuz il sonrakı özümü görürəm. Qaş-gözümü elə bil ondan borc almışam. Kirpikləri də eynən mənimki tək sıx və uzundur. Hələ üzüm giləsinə oxşar dodaqları, düz burnu... Bircə çənəsinin zənəxdanı məndə yoxdur. Ancaq o, bir az kökdür. Kitabxanada işi yüngüldür. Tənəffüsdən-tənəffüsə ayaq üstə olur. Uşaqlar dərsə girəndə o da oturub kitab oxuyur.
 Anam otaqdan çıxanda astanada ayaq saxlayıb maraqlandı:
—Eminin bayaq nə işi vardı səninlə?
—Heç,—dedim,—ma. Bir kəlmə söz soruşacaqdı.
Ürəyi dözmədi anamın:
—Soruşdumu?
Məndən cavab almadığını görən arvad matəm içində kölgə kimi yavaş-yavaş çəkildi...