Amal sag çiyninden yara almisdi. Ov tüfenginden ateş açildigindan yara boyuk idi. Qan axmani saxlayib onu xestexanaya catdirmisdilar. Yardima gelenlerle Hamidin adamlari arasindaki atişma olmuş onlar qaçib getmisdiler.xestexananin dehlizinde Abdulla ve Ebdül beyle yanaşi polisler de var idi. Hekimin otaqdan cixmasi ile polisler ıceri kecdi. Abdulla bey polise qeza neticesinde gencin yaralandigini demisdi. Evden silah sesleri geldiyini polisler şahidlere istinad deseler de, Abdulla şenlik keçirdiyini,işcilerin heyetde havaya ateş açdigini demisdi.Amma indi Amalin polise deyecekleri ile yalanı ortaya çixacaqdı. Ebdülle bir- birilerine baxirdilar.
- Nahaq demediniz. Onlarin yeniden gelmeyeceyini kim zemanet verir? ne bilirik novbeti defe hedef kim olacaq.
- Yox, olmaz. Eleye bilmerem.
- Abdulla bey, ailem tehlukededir. Onlar sizin de ailenizdir. bunu gözden çixara bilmersiniz.
- Bilirem, hell edeceyem.
- Abdulla bey, Allah rzası ücün besdirin. Neçe illerdir hell olunmayan mesele indi hellin tapacaq.
- Ebdül, axi sen meni başa düsurdun.
- He, bu güne qeder başa düşurdum. Amma Şemsi onlarin elinde gorenden, Ezizenin uzerinde baxislarini hiss edenden başa düşmurem.
- Ebdül,
- Abdulla bey, men ailemi sizin uzun iller evvel pozulan qardaslginizin xatiresine qurban vere bilmerem. Bagislayin.
- Anlayiram. Onsuzda genc oglan polise her şeyi danisib. yalanim ortaya çixacaq. Polis onlarin sohbetini yarida qoydu.
- Ebdül bey, bu genc adam ne dilninde danisir bele. hec ne basa duşmuruk. İngilis dilinde sorusduq, yene cavab vermedi. Ancaq dayanmadan sizin adınizi deyir.
Ebdül bey, bir polise bir de Abdulla beye baxaraq ıçeri kecdi.
- Oglum?
- Ebdül bey. Onlar dilimizi başa düşmur, mene ingilis dilinde verdikleri suallardan başa düsdum ki, heqiqeti dememisiniz.
- Ebdül bey, o ne deyir, tercüme edin zehmet olmasa.
Ebdül bey çaşqın halda qalmışdı. Bilmirdi neylesin. Gah Amala , gah polise, gah da Abdulla beye baxırdı. Polissözünü bir daha tekraraladı.
- Ebdül bey, zehmet olmasa bu genc adamın dediklerini tercüme edin.
- Şey..deyir ki, qeza ile olub. Heç kimin günahı yoxdur. Amal deyilenlerden heç ne anlamasa da başını polise doğru tesdiq menasında yellemeye başlayır. Polisin bir neçe sualı ünvanlayanda Ebdül onları tercüme etmeden Amala azerbaycan dilinde onlara ne dediyini izah edir.
- Amal, onlara dedim ki, sen de tesdiqlemisen ki, bu qeza ile olub. Bağışla bizi.
- Ebdül bey xahiş edirem, eger heqiqetleri deseydim, size bura çağırmağıma ehtiyac qalmazdı. Elbette en doğrsunu siz
bilersiniz.
- Aranızda danışmayın! Ebdül bey, tercüme edin.
- Dediklerini tekrar edir. Qonaq geldiyini ve ehtiyyatsıqlıqdan qezaya düşdüyünü deyir.
- Yaxşı, biz heleki bu mesleyele bağlı araşadırma aparacağıq. Genc adama deyin ki, bu müddet eriznde ölkeni terk etmesin.
- Amma o 2-3 güne getmelidir.
- Ebdül bey, ortada silahlı atışma var. Bu qonaqlıq meselesi mene nese qeribe geldi. Sizi tanıyırıq, silaha qarşı insanların xoşbextlikden bele olsa havaya ateş açması qeribedir.
- Baxın, men…
- 2-3 gün sonar görüşerik, - Amala teref dönüb: - Size de Allahdan şefa dileyirik,- dedi.
- Amal texmin ede bilmişdi ne dediklerini, başı ile yene tesdiq ederek minnetdarlığını bildirmişdi. Polisler otaqdan çıxan kimi,kenarda dayanan ve divara söykenen Abdulla bey fikirlerinden ayırlaraq amalın yatağına doğru geldi.
- Genc adam, çox sağol. Bunu gözlemirdim.
- Siz yaxşısınız?
- Sayende he. Heyatımı xilas etdin. Özünü ölümün qarşısına atdın. Bu dövrde bunu heç kim elemez.
- Abdulla bey, xahiş edirem.
- Yox, heqiqeten, sen olmasaydın men çoxdan bu dünyadan köçmüşdüm. Görünür, Allah seni bize ele bele getirib çıxarmayıb. Dincel sen. Biz buradayıq.
- Yox, narahat olmayın. Gedin siz. Men xestexana abu havasına öyreşmişem. Bura menim üçün evimden daha rahatdır.
Her üçü bu söze yüngül tebbesüme gülümsediler. Onlar qapıdan çıxmamış Amal Abdulla beye teref dönerek.
- Abdulla bey, mence oadamlar yene gelecek. Heddim deyil, amma gerek polise deyerdiniz.
- Eleye bilmerem oğlum. Qardaşılığıma xeyanet eleye bilmerem.
- Ne?! o sizing qardaşınız idi?
- Uzun meseledir. Seni sabah evimize aparacağıq. Bizim üzümüzden buralara düşdün, demek ki, sene baxmaq
boynumuzun borcudur. Bax, onda söhbet ederik uzun- uzun.
- Yox, eziyyet çekmeyin. Menim otelde yerim var.
- Eziyyet? Oğlum sen heyatımı xilas etmisen. Sene can borcum var. Ne eziyyeti? Sabah gprüşerik.
Otaqdan çıxanda Ebdül bey de elini yavaşca Amalın çiynine qoyaraq onunla fexr eden bir ata gözü ile süzdü. Amal özünü qeribe hiss etmişdi.
Eve geldiklerinde ise qapının, heyetin, evin üstündeki qorumalara baxıb Abdulla bey derinden nefes aldı.
- Ebdül, onlara denen getsinler.
- Abdulla bey, xahiş edirem. Qızlar çox qorxub, heç olmasa bu gücelik qalsınlar.
- Amma o gelmeyecek. bilirem.
- Yene de bu gecelik qalsınlar.
- Yaxşı.
Eve giren kimi Şems ve Ezize Abdulla beyle Ebdülün yanına qaçdılar. Şems atasını berk berk qucaqladı.
- Nece oldu,yaxşıdır?
- He, narahat olmayın. Sabah eve getireceyik. Xedice qızlara denen qonaq otağını hazırlasınlar. Amal bey sağalana qeder qonağımız olacaq.
Abdulla bey, başı ile tesdiqleyerek. Ezizenin saçlarını sığallayırdı. – Onun sayesinde bu gün burada ayaq üsteyem, ve sağam. Ele bilin ki, doğma birine baxırsınız. Bir dediyini iki etmeyin.
Xadimeler ve evin xanımları başlarını yelleyerek derin bir nefes almışdılar. Bu gece yuxu hamıya haram olmuşdu sanki. Havanın istisinden daha çox fikirler yatmağa qoymurdu. Şems hem bu gün olanları düşünür, hem de Zaharın onu tek qoyun getmesine qezeblenirdi.

Müəllif: Lili SH