Axşam terefi yığıncağa getmek üçün hazırlıq eden Ezize anasının otağa daxil olması ile qarşısına qaçdı. – Ana, şems yene yoxa çıxıb. Neçe saatdır yoxdur.
- Geldi, Allahın belası. Bu qız meni öldürecek axırda. Qız deyil oğlandır ele bil.
- Ohh çox şükür. Vallah bu qıza bir gün nese olacaq deye tikan üstünde otururuq. Niye anlamır bunu?
- Men geldim anaların gözeli bacıların en şirini.
- Şems! Haradasan sen?
- Ana, men uşaq deyilem.
- Ay qızım ele derd de orasıdır ki, sen uşaq deyilsen, amma özünü uşaq kimi aparırsan. Cavan qızssan sen. İndi senin geyinib keçinib....
- Ere geden vaxtıdmıdır he?
- Sözümü kesme.
- Bağışla.
- Dodağını ele büzme...ele mesum baxışla aldada bilmeyeceken bu defe.
Şems ise balaca uşaqlar kimi bacısının qolları arasına qısılmış, mesum sifet almışdı. Anası onun bu simasına döze bilmirdi heç vaxt. Qezebi hemin anda keçirdi.
- Demedim ele eleme. Offf gel bura eli qız. Şems celd anasının qolları arasına atdı özünü. – Canım anam. Birdenem.
- Yaltaqlanma. Gedeceyik bu gün yığıncağa. Atan dedi. O da gelir.
- Atam gedirse gederem.
- Demek atanı menden çox isteyirsen.
- Sen de Ezizeni menden çox isteyirsen.
- Aaaa o ne sözdür.
- İncimirem, men de onu hamıdan çox isteyirem.
Otaqda olan her kes bu söze gülmsünüb Şemsi qıdıqlamağa başladı.
Ebdül kişi hazırlığın bitirmiş Abdulla beyin otağına gelmişdi. Bu günki yığıncağa o da gelecekdi.
- Abdulla bey.
- Gel oğlum.
- Xanımlarda hazırdır. Gede bilerik.
- Gel eyleş senen sözüm var.
- Nese olub?
- Yox. Narahat olma, xeyir işdir.
- .....
- Ezize üçün elçi düşübler. Yaxşı ailedir.
- Kimlerdendir.
- Musandamdan şeyx ailesi.
- Musandam. Uzaq deyil ora?
- He bir az uzaqdır. Amma çox yaxşı ailedirler.
- Bilmirem. Qızı o qeder uzağa vermek....Hem tanımırıq.
- O barede narahat olma. Sen de tanıyırsan. Xatırlyırsansa iki il evvel bize gelmişdiler. İşle bağlı.
- He...hee... xatırladım. Çox ailecenab ailedir.
- Ele, esli necabetlidirler de.
- Ne bilim. Ezizeden de soruşmaq lazımdır.
- Elbette, amma senden hesini almamış qıza demek istemedim.
- Onda yığıncaqdan sonradanışarıq.
- He bir de Ebdül. Unutmuşdum az qalsın. Qonaqların arasında bir nefer Azerbaycandan gelib.
- Doğrudan? Bu lap elaoldu ki.
- He, doğma dilinde danışarsınız. Düzdür Şemsle onsuzda bütün günü öz dilinizde danışırsınız. Menim de üreyim partlayır. Ne yalan deyim qısqanıram .
Abdulla ve Ebdül bu söze gülümsünüb otaqdan çıxdılar. Yığıncaqda qadınlar ve beyler bir toplaşmışdı. Ereb dili,ingilis dili, rus dili qarışmışdı bir birine. Şems atasının yanından Ezize ise anasının yanından bir deqiqe bele olsun ayrılmırdılar. Şems atası ile söhbet ederken qonaqlar arasında azerbaycanlı biri olduğunu öyrenmişdi. Hevesle ata bala onu axtarırdılar. Şems bir neçe il evvel Bakıya getmişdi. Uşaq vaxtı ise atası ölkesinden öteri darıxanda onunla bir Azerbaycana Bakıya gelirdi.
- Ata, haradadır axı?
- Bilmirem bir azdan onlarla tanışlıqda bilerik. Sen de görüm haradaydın bu gün? Ümid edirem Berika ile deyildin.
- Ata,xahiş edirem. Ondan mene ziyan gelmez.
- Qızım axı xahiş etmişdim. Ondan uzaq dayan.
- Amma ata..
- Söhbet bitdi. Heyetde dolan ne qeder isteyirsen, amma çöle olmaz.
- Ata ne olar. O azaddır. Heyet üçün, bağlı yer üçün deyil.
- Dedim ki, söhbe t bitdi.
- Ata!
- Gel gedek, qonaqları tanıdırlar.
Ebdül Şemsin elinden tutaraq merkeze gelir. Qonaqların ekseriyyeti Moskvadan gelenler idi. Adlarından belli idi ki, milliyyetce de ruslardır. Amma aralarında birinin adı çekilen kimi Şems ve atası bir birine baxıb gülümsediler. Nağızade Amal. Başını tevazökar şekilde eyib özünü teqdim eden genc hekim baxışlarını qonaqların üzerinden tez çekib özünü kenara verdi. Ebdül kişi kenara çekilen gencin yanına gedib öz doğma dilinde salamlaşdı. İlk evvel genc salamın erebce olduğuinu düşünse de ardınca hal ehval tutulmasından başa düşdü ki, qarşısındakı azerbaycanlı biridir. Ebdül ürekden sevinerek genci berk qucaqladı. Ne de olsa öz torpaqlarından biri idi. Şems atasının bu halını izledikce kövrelir Amal ise daha da teecüblenirdi. Axı bu insan kim idi ki, onu öz doğma yaxını kimi qucaqlayır. Bir az keçdikden sonra artıq her şey ona aydın olmuşdu. Amal Moskvada işleyirdi. Buradan qayıdandan sonra ise yeniden öz doğma yurdunda yaşayacağını demişdi. 32 yaşlı bu genc öz peşesinin önde gedenlerinden idi. Artıq onun adı en yaxşı ürek cerrahları siyahısında idi. Uzun söhbet esnasında Şems sadece onları dinleyirdi. Abdulla beyin Ebdül kişini çağırması ile gencden bir neçe deqiqelik ayrılaraq onun yanına getdi. Şems ise Amalla birlikde qalmışdı. Amal etrafındakı insanlara baxırdı. Şems ise söz demek isteyirmiş kimi yüngülvari öskürüb söze başladı. – Gelen defe ehtiyyatlı olun. Berikanın qarşısına kim çıxsa o milletine, kimliyine baxmır vurub keçir. Kiminse onun yolunu kesmesini sevmir.
Amal ilk evvel anlamasa da gözlerini qıyıb diqqetle şemse baxanda gözlerinden tanıdı.
- Demek o siz idiniz? Min il düşünsem ağlıma gelmezdi.
- Ne?
- Bir qızın bu qeder meharetli at sürmesi.
Şems onun bu sözüne ürekden gülmüşdü. – Teeccüblenmeyin burada qızların ekseriyyeti yaxşı at çapır.
- Men ilk defedir görürem.
- Bu da tebiidir. Azerbaycan ve Moskvada çöl ve ereb atları olsaydı inanıram ki, orada da xanımlar meharetli olardılar bu sahede.
- Siz burda böyümüsünüz?
- Beli, nedir ki?
- Azerbaycan dilinde ele danışırsınız ki..ele bil anadangelme bu dili öyrenmisiniz.
Şems yeniden gülmüşdü onun bu sözüne. Şems güldükce Amal özünü pis hiss edirdi. Sanki lağa qoyulmuş kimi hiss edirdi özünü.
- Ele anadangelme bu dili öyrenirem. Atam menimle ancaq azerbaycan dilinde danışır.
- Atanız? Ebdül bey atanızdır?
- Beli.
- Aa bağışlayın bilmedim.
- Üzr istemeye ne gerek. Hardan bile bilerdiniz. İzninizle men artıq getmeliyem. Şad oldum
- Men de. Amma gelen defe atı sürüb aparmadan icaze verin men de yaxından baxpım.
- Berika imkan vermez ona toxunmağa. Ona menden ve bacımdan başqa heç kim toxuna bilmez.
- Niye?
- Bilmirem. Lap balaca vaxtından bacımla men ona baxmışıq. Amma yene de vehşiliyi qalır. O çöl atıdır.
- Maraqlı adı var.
- He. Berika. Şimşek parçası.
- Ooo menası daha gözel imiş.. Bes..
- Bağışlayın getmeliyem sağolun.
Şems sağollaşıb getdiyi anda Ebdül bey na yaxınlaşdı. Amalı sorğu suala tutub uzun zamandır getmediyi Bakıdan sorğu suala tutmuşdu.
Şems ise yığıncaqdan çıxıb evlerine doğru qaçırdı. Süretli addımlarla qaçanda kiminse onu belinden tutub kenara çekdiyini hiss etdi. Dönüb baxmadan eli ile nece yumuruq vurmuşdusa arxasındakının medesini tutaraq çıxardığı iniltiden bunu Zahar olduğunu anlamışdı.
- Zahar sensen?
- Her defe bele qarşılamaq mecburiyyetindesen?
- Min defe demişem bele eleme. Xoşum gelmir.
- Sevgilim deyilsen, eceb edirem.
- Shhh sakit, eşiden olar.
- Eşitsinler. Sevdiyimi gizledeceyem?
- Zahar!
- Ay can..
- Off Zahar.
- Şems yaxşı da. Bir de elemerem. Bu nece işdir sevdiyime toxuna bilmirem. Az qala elinden tutmağa icaze vermiyeceksen.
- Hele elimi tutmağına icaze verdiyime şükr ele. Ne vaxt ki, nigahımız kesilecek, bax onda da toxunarsan.
- Şems yene başlama.
- Yene başlama? Zaxar ne vaxta qeder bele davam elemek fikrin var.
- Özün bilirsen, bizimkiler size gelib redd cavabı alıblar.
- Ve? Bir defe gelibler. Senin xeberin var arda arda az qala her gün elçi gelen var. Qapıdan qovsaq bele.
- Menim valideynlerim sizin üçün nedir?
- Başa düşmedim?
- Onlar bir eve bir defe gederler. Deyesen seninkilerin adı sanı var deye özünü göyle aparırlar. Bu o demek deyil ki, menim anamı atamı ezsinler.
- Zahar sen ne danışırsan? Kim senin valideynlerini ezib? Bizimkiler sadece Ezizenin toyundan sonra buhaqda düşüneceklerini deyibler. Heç redd cavabı da almamısınız.
- Eee Şems uzatdın amma.
- Demek uzatdım? Yaxşı ele olsun. Bir de menim üzümügörsen mene de Şems demesinler.
- Şems! Şems dayan. Eşidirse... Bağışla xahiş edirem. Şems!
- Redd ol!
- Xahiş edirem, bir de olmayacaq. Sadece çox gerginem bu aralar. Bilirsen sen de.Bile bile üstüme getmesen olmaz sanki.
- Danışmaq istemirem.
- Yalvarıram getme. Senden başqagüvene bileceyim bir yaxınımyoxdur artıq.
- Anlamadım. Bu ne demekdir?
- Valideynlerim....Başqa birini mene arvad olaraq almaq isteyirler.
- Ne? Nece?
- He.. Ona göre de onlarla dalaşdım ve evden çıxdım. Men senden başqasını istemirem.
- Bunu niye indi deyirsen?
- Ehvalını korlamaq istemirdim. Amma deyesen onsuzda korladım.
- Zahar, neynemek fikrindesen?
- Bilirem, amma bir az düşünsünler.
- Bu pis oldu.
- He, bir az ele oldu. Amma onların yegane övladıyam,menden el çeke bilmezler. Bu qeder asan deyil, dediklerimi qebul edecekler.
Şems ve Zahar uzun müddet idi gizli görüşürdüler. Zahar Şemsin ailesi kimi olmasa da onlar da ad san qazanmış bir nesilden idiler. Ailesi bir defe elçi düşmüş ve redd cavabı almışdı. Eslindeyox dememişdiler, sadece Ezizeni yerbeyer etmemiş Şemsi vermek niyyetinde deyildiler. Uzun keçen geceden sonra her kes evine çekilmişdi. Şems bütün geceni yatmamış Zaharı düşünmüşdü. Birden valideynleri istemese nece edecek. Qorxurdu hem de. Atacağı addımdan qorxurdu. Zaharı çox sevirdi. Ve düşündü ki, eger valideynler razı olmasa qaçacaqdı.

Müəllif: Lili SH