Anamın bir gözü kor idi. Ona nifrət edirdim , bir gözünün olmadığına görə çox utanırdım. Mən ibtidai məktəbdəykən bir gün anam məni yoxlamaq üçün sinifimizə gəlmişdi. Çox əsəbləşmişdim . Hansı cürətlə sinifimizə gəlmişdi? Əsəbləşdiyim üçün anamı nifrətlə süzüb ordan uzaqlaşdım.
Ertəsi gün sinif yoldaşlarımdan biri yaxınlaşıb istehza ilə " sənin ananın təkcə bir gözü var...!" dedi. Xəcalətdən yerə girmək istəyirdim , birdə anamın yox olmasını. Buna görədə evə gələn kimi anama: " məni gülünc vəziyyətə qoymaqdansa ölsən daha yaxşı olardı!!!" dedim. Anam susdu, dediklərimin fərqinədə varmırdım . O anda onun hisləri məni heç maraqlandırmırdı. Onu evdə görmək istəmirdim.
Çox çalışdım və müvəffəqiyyət qazandım. Sonra Sinqapura oxumağa getdim. Universiteti bitirib yaxşı iş tapdım. Sonra evləndim , yaxşı yaşayırdım , yaxşı pul qazanırdım, uşaqlarım oldu , həyatımdan razı idim.
Bir gün anam mənə baş çəkmək üçün Sinqapura gəldi. Neçə il idiki məni görmürdü. Həsrətimi çəkmişdi. Uşaqlarım onu qapıda görəndə çox qorxdular. Uşaqlarımı görmədiyi üçün onları tanımadı, uşaqlarda nənələrini tanımamışdılar. Bu vəziyyət məni çox narahat etdi.
Nə cürətlə mənim evimə gəlib uşaqlarımı qorxudursan ? Tez rədd ol get burdan !-deyə onun üstünə qışqırdım.Anam səssizcə " bağışlayın deyasan üncanı səhv salmışam" dedi və gözdən itdi.
Uzun müddət mən onunla nə maraqlandım nədə axtardım.
Bir gün bitirdiyim məktəbdə məzunlarla bağlı təşkil olunan mərasimə dəvət olundum. Mərasimdə iştirak etmək ürəyimnən idi ancaq anamın yanına getmək istəmirdim.
Yoldaşıma "ezamiyyətə gedirəm" dedim və yığıncağa yollandım. Mərasimdən sonra yaşadığım və böyüdüyüm evi görmək istədim.Sırf maeaq üçün oraya getdim anam üçün deyil. Qonşular anamın öldüyünü dedilər.Heç kədərlənmədim. Qonşular mənə anamın "oğluma çatacaq" adlı məktub verdilər.Anam məktubda:
"Canım oğlum.Həmişə səni fikirləşirəm.Sinqapura gəlib uşaqları qorxutduğuma görə çox peşmanam.Məzunların toplantısına gələcəyini eşitmişəm və çox sevincliyəm, amma səni görmək üçün yataqdan ayağa qalxa biləcəhəmmi bilmirəm. Sənin üçün həmişə bir utanc mənbəyi olduğum üçün çox kədərlənirəm.
Bilirsən oğlum sən kiçikkən bir qəza keçirmişdin və o qəzada gözünün birini itirmişdin . Bir ana kimi sənin bir gözü kor böyümənə razı ola bilməzdim , buna görədə gözümün birini sənə verdim . O göz indi mənim yerimə də görür deyə səninlə o qədər fəxr edirəmki"