Rahib qəbiristanlıqdakı işini bitirmək üzrə idi. O anda əlli illik arvadını itirən 78 yaşındakı adam: "Onu nə qədər çox sevdim." deyərək qışqıra - qışqıra ağlamağa başlamışdı. Yaşlı adamın yaşlı səsi mərasimin zadəgan səssizliyini pozmuşdu. Məzar başındakı digər ailə fərdləri və dostlar şok olmuşdular, utanc içində idilər. Yetkin uşaqları atalarını sakitləşdirməyə çalışırdılar: "Tamam, ata. Səni anlayırıq." Yaşlı adam diqqətlə qazılan məzara yavaş-yavaş enən tabuta baxırdı ...
Rahib, mərasimin sonunda, dəfin mərasiminin bağlanışı üçün tabutun üstünə torpaq atmaq üçün ailə üzvlərini çağırdı. Yaşlı adamdan xaric hamısı sırayla torpaq atdılar. Yaşlı adam hələ: "Onu nə qədər çox sevdim" deyə qışqıra - qışqıra danışırdı. Qızı və iki oğlu danışmasına maneə törətmək istədilər, amma o davam etdi, "Onu sevmişdim!"
Adamlar qəbiristanlığı tərk etməyə hazırlanarkən, yaşlı adam getmək istəmədi. Gözlərini məzara dikərək baxırdı. Rahib yaxınlaşdı: "Özünüzü necə hiss etdiyinizi bilirəm, amma getmə zamanı gəldi. Buradan ayrılmalı və özümüzü həyatın axışına buraxmalıyıq" dedi. Yaşlı adam çarəsizlik içində bir dəfə daha "Onu nə qədər çox sevdim”, "Məni anlamırsınız," dedi amma mən bunu ona yalnız bir dəfə söyləyə bildim.
Zəng çalmadığı müddətcə mobil telefon ucun deyil.
Mahnı söylənmədiyi müddətcə mahnı deyil.
Sevgi qəlbimizdə məhbus olsun deyə yaradılmamışdır.
Sevgi insanlara verdiyiniz müddətcə sevgidir ...