Argentinadan Urugvay'a doğru yola çıxan Uruqvay Hava qüvvələrinə aid 571 səfər saylı təyyarədəki sərnişinlər başlarına gələcək fəlakətdən xəbərsiz idilər.

Təəssüf ki, pis hava şərtlərindən ötəri buludların ardına gizlənmiş And Dağ'larının təpələrindəki zirvəni pilotlar fərq edə bilməmiş və təyyarə toqquşmanın təsiriylə parçalara ayrılaraq yerə düşmüşdü.
12 nəfər qəza anında can verdi, yalnız 33ü həyatda qaldı. Ertəsi səhər isə ağır zədələrə dözə bilməyib 5 adam daha öldü, bir neçə gün sonra isə bir adam daha həyatını itirdi.
3 fərqli ölkədən qruplar axtarış-xilasetmə işlərinə başladı.
Bu sırada pilotlar təyyarənin radio ötürücüsünü işlətməyi bacarmış amma qarşı tərəflə cüt istiqamətli bir ünsiyyət qura blməyiblər.
Çarəsizcə xilas gözlədilər. Qarla örtülü ərazidə nə bir bitki nə də hər hansı bir heyvan yaşayırdı, ətraf qayalarla dolu idi.
Əllərində bir neçə şokolad, bir neçə şüşə şərab və bir az da çərəz qalmışdı.
Bir neçə gün daha keçincə az-az istifadəyə baxmayaraq demək olar ki, əllərində heç bir şey qalmadı.
Su içmək üçün qar şərab şüşələrinə doldurub əritdilər.
Parlaq ağın yaratdığı qismən korluğa mane olmaq üçün isə təyyarənin kokpitindən qopardıqları parçalarla qar eynəkləri əldə etdilər.
Düşən təyyarənin gövdəsini sığınmaq üçün istifadə etdilər. Istiləşmə asanlaşdırmaq üçün gecələri həmişə birlikdə yatırdılar, amma buna baxmayaraq gecələri baş verən güclü  qar fırtınalarına artıq bədənləri dözə bilmirdi.

Günlər belə keçərkən bir gün radiodan eşitdikləri xəbərlə ümidləri yaxşıca tükəndi .
Çünki axtarış qurtarma işlərinin artıq dayandırıldığını öyrəndilər .
Bu da azmış kimi çox keçmədən 2-ci bir fəlakət olan uçqun fəlakəti qarşılaşdılar .
Ümidsizlik vəziyyətə tamamilə hakim olmuşdu .
Ayrıca aclıq da onları gücdən salmışdı.
Yeməyə heç bir şeyi qalmayan pilotlar çətin bir seçimlə üzləşdilər .

Ya dondurucu soyuq tərəfindən qorunan ölü yoldaşlarını yeyəcəklərdi ya da aclıqdan onlarda öləcəklərdi .
İçlərindən bir adam xaric hamısı yamyamlığı seçim etdi və insan əti yeməyi rədd edən pilot çox keçmədən həyatını qarın ağrılarıyla aclıqdan  itirdi .

Digərlərindən biri vəziyyəti belə deyirdi:
"Aclıqdan  dostlarımız ölürdü və yemək tapma ümidimiz də qalmamışdı, təkrar təkrar təyyarənin gövdəsində qalmış qırıntıları axtarırdıq. Çamadanların dəri qisimlərini qoparıb yeməyə çalışdıq. Bu maddələrində kimyəvi tərkibi bizə faydadan çox zərər verəcəyini bilə-bilə bunu edirdik ... Kreslo oturacaqlarını saman taparıq ümidiylə parçaladıq amma içindən yalnız yeyilməsi mümkün olmayan kreslo süngəri çıxdı. Təkrar təkrar eyni nəticəyə çatırdıq. Burada alüminiumdan, plastikdən, buz və qayadan başqa heç bir şey yox idi. Amma dağın təpəsində yemək vardı əslində, ət, həm də bol-bol, asanlıqla çatıla biləcək bir yerdə. Bir gün gözüm yanımda yatan uşağın qıçındakı yaraya ilişdi. Yaranın ortası nəmli və açıq idi amma kənarları quruyan qanla qabıq bağlamışdı. Gözümü bu qabıqdan ala bilmirdim, burnuma gələn müəyyən naməlum qan qoxusunun İştahımı qabarttığını hiss edirdim. Başmı qaldırıb baxdığımda digərlərinin də gözlərini yaraya dikilmiş olduqlarını gördüm. Utancla beynimizi başqa istiqamətə çevirdik.
İnkar edə bilməyəcəyəm bir şey olmuşdu: İnsan ətinə baxmış və qeyri-iradi olaraq bunu bir yemək olaraq düşünmüşdüm. 'Burada aclıqdan öləcəyik' dedim. Artıq çox zəyifləmişdik. 'Bunun yalnız ət olduğunu düşünün. Yoldaşlarımızın artıq bədənlərinə ehtiyacları yoxdur. ' dedim. Sonunda cəsarətimi qazanıb əti ağzımdan içəriyə atdim. Dadı yox idi.  Günahkarlıq duyğusu ya da utanc hiss etmədim. "
Çarəsizcə və yamyamlıkla keçən 2 qorxunc ayın sonunda risk alaraq kömək tapma ümidiylə təyyarənin kokpitindən ayrılmağa qərar verdilər . Günlərə davam edəcək bu mədəniyyət arayışındaki ən böyük problemləri qaranlıq gecələrdə ölümcül soyuqdan donma ehtimalları idi. Təyyarənin quyruq hissəsindən qurtardıqları izolyasiya vəsaitlərindən əllərində olan tikiş vəsaitləriylə böyük bir ədyal etdilər . Artıq 3 adamın içinə sığına biləcəyi bir yuxu tuluqları vardı . Yola qoyuldular . 11 gün ərzində getdilər , kilometrlərlə yol qət etdilər amma hələ heç bir mədəniyyət izi görünmürdü . Daha sonra sonunda qarşılarına bir çoban çıxdı . Başda xəyal gördüklərini zənn edib gözlərinə inanmadılar , mənasızca bir-birlərinə baxırdılar .
Nəhayət 72 günlük bu böyük can bazarında  həyatı buraxmayanlar artıq xilas olmuşdular .