Heyvanlarla danışa bilən və küləyə, maddəyə hakim ola qabiliyyəti ilə bəzənmiş Peyğəmbər, Həzrəti Süleyman, bir gün Qüdsdə, çadırında yoldaşları ilə oturub söhbət edərkən, içəriyə bir adam girər. O məclisdə oturan bir adama diqqət və heyrətlə baxaraq çıxıb gedər.

Çaşan adam, Həzrəti Süleymana soruşar:

- Bu adam kimdi?

Peyğəmbər cavab verir:

- Əzrail'di.
Bu cavabı alan adam müdhiş bir çaxnaşmaya qapılar və Həzrəti Süleymana yalvarır:

- Ya Süleyman, Əzrail mənə çox qəribə baxdı. Nə olar məni buradan qaçır. Uzaqlara göndər.
Yoldaşının xahişini qırmaz gül üzlü Peyğəmbər. Rüzgar əmrindədir ya mindirir küləyə və göndərir Hindistana. Adam ertəsi gün Hindistanda birdən qarşısında, bir gecə əvvəlindən gördüyü və artıq tanıdığı Əzrail'e rast gələr. Başına gələcəyi basa düşər və danışar:

- Bildim, mənim canımı almağa gəldin. Yalnız bir sualım var, ona cavab ver elə al canımı, deyər. Dünən məni Süleymanın çadırında görüncə səbəb üzümə heyrətlə baxdın?

Əzrail cavab verir:
- Mən dünən sənin canını, ertəsi gün Hindistanda almaq əmr etmişdim. Seni Qüdsdə Süleymanın çadırında oturur görüncə, 'Bu adam bir gündə Hindistana necə gedəcək? "Deyə heyrət etdim deyər.

Kıssadan hissə, sizə təyin edilən vaxtdan xilas olub daha çox yaşamanız mümkün deyil.

Əcəldən qaçılmaz. Və əcəl, bir gün mütləq başımıza gələcəyinə görə ha bu gün ya sabah, nə fərq edər?