Yırtıq ayaqqabı yamayan kişi, Çirkli əllərinin tozuna qurban... Yox, o toz toz deyil, zərdir, bəzəkdir, sən ki, öz peşəni sevib bir kərə, əlinin tozunu gövhərə, zərə qızıla, gümüşə dəyişməmisən... O əli öpməyin özü şərəfdir...
Yırtıq ayaqqabı yamayan kişi, Tüstü haçan oldu, duman haçanmış? Adamlar unutqan olur, doğrudan, kəsəkdən, palçıqdan, yağışdan, sudan ayağın quruya çıxardıqların ayağı quruya çıxanacanmış...
Bəlkə də, ayaqlar sürüşməz idi, Başmaqlar nazilib, dağılmasaydı. başmağıyırtıqlar çoxalmaz idi, papağıyırtıqlar çoxalmasaydı...
Yırtıq ayaqqabı yamayan kişi, çox da küçümsəmə gördüyün işi, ayağımız suya batmasın deyə, böyük qitələrdən böyük kürəyə Allahın özü də yamaq vurubsa, utanma, usanma pak sənətindən, zövq al öz gücündən, öz qüdrətindən...