MəN Sənə MəcburaM   

Mən sənə məcburam bilə bilməzsən

Adını mıh kimi ağılımda tuturam

Böyüdükcə böyüyür gözlərin

Mən sənə məcburam bilə bilməzsən

İçimi səninlə eşidirəm

Ağaclar payıza hazırlaşır

Bu şəhər o köhnə İstanbul mudur?

Qaranlıqda buludlar parçalanır

Küçə lampaları birdən yanır

Səkilərdə yağış qoxusu

Mən sənə məcburam sən məhrum

Sevmək bəzən rezilce qorxudur

İnsan bir axşam üstü qəflətən yorular

Tutsak ülgüc ağzında yaşamaqdan

Kimi zaman əllərini qırar ehtirası

Bir neçə həyat çıxarır yaşamasından

Hansı qapını çalsa bəzən

Arxasında təkliyin hınzır uğultusu

Fatihte yoxsul bir gramafon çalır

Köhnə zamanlardan bir Cümə çalır

Dayanıb künc başında dəliksiz dinləsəm

Sənə istifadə edilməmiş bir göy getirsem

Həftələr əllərimdə ufalanıyor

Nə etsəm nə tutsam hara getsəm

Mən sənə məcburam sən məhrum

Bəlkə İyunda mavi xallı uşaqsan

Ah səni bilmir kəslər bilmir

Bir gəmi sızır kimsəsiz gözlərindən

Bəlkə Yeşilköydə təyyarəyə biniyorsun

Bütün islanmış tüklərin ürpərir

Bəlkə körsün qırılmış təlaş içindəsən

Səhv külək saçlarını aparır

Nə vaxt bir yaşamaq düşünsən

Bu kurtlar süfrəsində bəlkə çətin

Ayıpsız lakin əllərimizi kirletmeden

Nə vaxt bir yaşamaq düşünsən

Sus deyib adınla başlayıram

İçim sıra tərpənir gizli dənizlərin

Xeyr başqa cür olmayacaq

Mən sənə məcburam bilə bilməzsən ..

Müəllif: Atilla İlhan