İnsan özünü bilə-bilə ölümə sürükləyər mi?
Sevdiyi adam üçün həyatından imtina edərmi? Bütün ümidlərini tək birinə bağlarmı?
Xoşbəxtlik və ya bədbəxtlik. Nə fərq edər ki?
"Onunla hər şeyə razıyam yetər ki o olsun. "
" bədbəxtdə olaram "deyəcək qədər sevərmi bir insan?
Edilməlidirmi bunlar?
Bu qədər sevilərmi layiq olmayan biri?
Dəyərmi ömründən ömür vermək?
Həyatını 'səni heç sevməyən' birinə fəda etmək? Bunlar nə üçün? Kimin üçün?
O adam mən yanarkən ölmədən cəhənnəm də, xoşbəxtliklərə yelkənlənərkən, mənim gözyaşı tökmələrim niyə?

Bilirəm ki unutulmalıdır o adam.
Lakin insan buraxmır keçmişini.
Xatirələrini.
Yaşanmışlıqlarını.
Həmişə bir parçam qalır onunla olan keçmiş günlərimdə.
Nə zaman 'unutmalıyam onu' deyə düşüncələrə dalsam...
Buram. Tam sol yanım sızlayır. Gündən günə çürüdüğümü, öldüyümü hiss edirəm.
Bəlkə də unutmadan ölüb gedəcəyəm bu dünyadan.
Bəlkə də heç xoşbəxtliyi dadmadan gedəcəyəm.
Bəlkə də ardımda ağrılarla dolu bir həyat buraxıb gedəcəyəm...